Η επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Ολυμπιακός για να συσπειρώσει σε πρώτη φάση τον κόσμο του και να εμπνεύσει την προσπάθεια για την ανάκτηση της χαμένης αίγλης του συλλόγου σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ορισμένοι απ’ όσους τον έβριζαν και τον εξώθησαν σε παραίτηση την 8η Οκτωβρίου του 2014 θα τον καταχειροκροτήσουν όταν βγει από τη φυσούνα του ΣΕΦ το βράδυ της Τρίτης για το παιχνίδι με την Άλμπα.
Το τρένο των πλέι-οφ είναι εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο να το προλάβουν οι ερυθρόλευκοι, αν και το διπλό στη Βαλένθια άνοιξε μια ηλιαχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ. Η προσεχής εβδομάδα της Euroleague με τα κολλητά εντός έδρας ματς κόντρα στις δύο γερμανικές ομάδες συνιστά μια ευνοϊκότατη συγκυρία, που φέρνει το ρεκόρ του Ολυμπιακού εν δυνάμει στο 9-11. Ασφαλώς τίποτα δεν μπορεί να λογίζεται ως δεδομένο, ιδίως στη φετινή Euroleague, αλλά το σενάριο μοιάζει ιδανικό για να χτίσουν οι ερυθρόλευκοι ένα μομέντουμ με τρεις σερί νίκες.
Πέρα από τις όποιες ελπίδες όμως που γεννώνται για το κυνήγι της οχτάδας, αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τον κόσμο του συλλόγου είναι η επιστροφή στην… κανονικότητα και στις βασικές αρχές που τον κατέστησαν φόβητρο στην Ευρώπη για μία επταετία. Διότι πέρα από το τι έχει να πιστώσει ως αρνητικό στον Μπαρτζώκα ο οπαδός του Ολυμπιακού (μεταξύ μας δεν είναι άλλο από αυτό που του καταλογίστηκε ως ηττοπάθεια στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό) ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει ότι μαζί του η ομάδα έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της ιστορίας της.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Ολυμπιακός των Ιωαννίδη, Πάσπαλιε και Τάρπλεϊ έπιασε ταβάνι σε επίπεδο απόδοσης, τι να το κάνεις όμως όταν τη στιγμή της κρίσης έμεινε άτιτλη απέναντι σε μία ομάδα με πολύ μικρότερο μπάτζετ. Το ’97 η παρέα του Ίβκοβιτς και του Ντέιβιντ Ρίβερς δεν ταξίδεψε ως αουτσάιντερ στη Ρώμη, κάτι που ασφαλώς συνέβη το 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Εκείνο το Final Four όμως εξελίχθηκε σε ένα θρίαμβο των αμυντικών επιδόσεων του Ολυμπιακού, που νίκησε στον ημιτελικό με 68-64 την Μπαρτσελόνα και στον τελικό με 62-21 την ΤΣΣΚΑ.
Στο Λονδίνο ήταν κάτι διαφορετικό – ο θρίαμβος του ολοκληρωτικού μπάσκετ. Αν και πρωταθλητής Ευρώπης, ο Ολυμπιακός ήταν ξανά τεράστιο αουτσάιντερ. Στον ημιτελικό τον περίμενε η ΤΣΣΚΑ, που είχε δώσει ξανά ένα καράβι λεφτά, προσελκύοντας τον Ετόρε Μεσίνα για να σβήσει την ανορθογραφία της προηγούμενης σεζόν με τον Γιόνας Καζλάουσκας. Τέοντοσιτς, Γουίμς, Κρίστιτς, Τζάκσον, Μίτσοφ, Κριάπα, Κάουν και ο Θοδωρής Παπαλουκάς στην τελευταία παρουσία του, συνέθεταν ένα σύνολο που υποτίθεται ότι θα έδινε μάχη με την επίσης πανίσχυρη Ρεάλ για τον ευρωπαϊκό θρόνο.
Ο Ολυμπιακός κράτησε αυτή την ομάδα στους 52 πόντους, έβαλε παρά έναν 70 και στον τελικό χρειάστηκε να προσαρμοστεί σε ένα τελείως διαφορετικό στιλ παιχνιδιού. Η Ρεάλ, που είχε Γιουλ, Ροντρίγκες, Ρούντι, Μίροτιτς, Κάρολ, Ντρέιπερ και Σλότερ, πίστεψε ότι αν ανοίξει το ρυθμό και πάει τον τελικό σε υψηλό σκορ θα είναι η νικήτρια, αλλά μετά το 27-10 του πρώτου δεκαλέπτου έχασε την… μπάλα. Το επί μέρους σκορ έκτοτε ήταν 61-90! Η ομάδα του Μπαρτζώκα αποθέωσε τις συνεργασίες και το επιθετικό μπάσκετ, έφτασε με «100αρα» στο back to back και άφησε άφωνη την μπασκετική Ευρώπη με την κονιορτοποίηση των δύο φαβορί.
Την επόμενη σεζόν ο δρόμος για το τρίτο σερί Final Four έμοιαζε ορθάνοιχτος. Ο Ολυμπιακός έκανε το 10/10 στην πρώτη φάση, αλλά στο Top-16 τον πόνεσε η απώλεια του Έισι Λο (έφυγε το Γενάρη για επέμβαση στις ΗΠΑ και δεν επέστρεψε ποτέ) και τερμάτισε τρίτος, πέφτοντας πάνω στη Ρεάλ στα πλέι-οφ με μειονέκτημα έδρας. Το πάλεψε όσο δεν πήγαινε, λύγισε όμως με 3-2 και χάθηκε η ευκαιρία για το θρι-πιτ.
Στα συν του Έλληνα κόουτς μπορεί να συμπεριληφθεί και το «κοφτερό» μάτι στην επιλογή ξένων. Κάποιοι από αυτούς (Ματ Γουόλς, Τζαμόν Γκόρντον, Τζον Ντίμπλερ, Ματ Λοτζέσκι, Μπράιαν Ντάνστον, Οθέλο Χάντερ, Κρις Σίνγκλετον, Ράιν Μπρόκχοφ) εκτοξεύθηκαν αγωνιστικά στα χέρια του και καρπώθηκαν πολύ μεγαλύτερα συμβόλαια στην εξέλιξη της καριέρας τους, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρξαν και κάποιες ατυχείς επιλογές. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως ο Μπαρτζώκας κατάφερνε με λίγα χρήματα να βγάλει από τη… μύγα ξύγκι και να «ανακαλύπτει» παίκτες που κόστιζαν λίγα σε σχέση με αυτά που προσέφεραν.
Οι ερυθρόλευκοι χρειάζεται να χτίσουν το μέλλον τους, ιχνηλατώντας πάνω στο «παρελθόν τους και ο 54χρονος προπονητής μοιάζει ο ιδανικός άνθρωπος για να αποτελέσει το συνδετικό κρίκο με αυτό. To σταυροδρόμι είναι κρίσιμο, οι Σπανούλης και Πρίντεζης διανύουν την προτελευταία σεζόν τους και τα θεμέλια για τον Ολυμπιακό του αύριο πρέπει να μπουν… χθες. Και μόνο που ο πρωταθλητής Ευρώπης του 2013 δέχτηκε να αναλάβει αυτό το πολύπλοκο και καθ’ όλα απαιτητικό project είναι λόγος για να γίνει δύο φορές το ΣΕΦ την ερχόμενη εβδομάδα η καυτή έδρα παλαιότερων καιρών.