Η ΑΕΚ έχει πετύχει κάτι φοβερό τις τρεις τελευταίες σεζόν:
Στην πιο κομβική θέση, στη θέση που ακριβοπληρώνεται περισσότερο από κάθε άλλη παγκοσμίως (αυτή του σέντερ-φορ) έχει κάνει 3/3 εξαιρετικές επιλογές.
Πρώτα έφερε (για δεύτερη φορά) τον Σέρχιο Αραούχο και πανηγύρισε μαζί του το πρωτάθλημα.
Μετά έφερε τον Εζεκιέλ Πόνσε, που κατάφερε (μέσω της φοβερής χρονιάς με τη φανέλα της) να πάρει μεταγραφή στη Σπαρτάκ Μόσχας.
Και φέτος έφερε τον Νέλσον Ολιβέιρα, που φορτώνει επίσης τα δίχτυα κι έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον ομάδας από την Premier League.
Ανεξαρτήτως λοιπόν του αν τελικά ο Πορτογάλος θα πωληθεί στη Γουλβς, αν ο Αραούχο θα τον αντικαταστήσει ή αν γίνει πραγματικότητα το όνειρο των ΑΕΚτζήδων να συνυπάρξουν ως δίδυμο με τα κιτρινόμαυρα, έχει ξεκινήσει μια κλασική κουβέντα.
Μια διαδικασία σύγκρισης που πάντοτε είναι… πειρασμός σε τέτοιες περιπτώσεις: Ποιος από τους τρεις είναι ο καλύτερος!
Δεδομένου λοιπόν ότι πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για υποκειμενικό θέμα και ότι οι επιδόσεις κάποιου δεν είναι τόσο εντυπωσιακά μεγαλύτερες από των άλλων για να μην τίθεται σύγκριση, ο καθένας έχει την άποψή του.
Ένα πράγμα όμως είναι σχεδόν βέβαιο: Ανεξαρτήτως του αν θεωρείται καλύτερος, ο Σέρχιο Αραούχο παραμένει… άσβεστη καψούρα για τον μέσο ΑΕΚτζή.
Για μια σειρά από πολύ συγκεκριμένους λόγους:
-Είναι πιο φαντεζί, ποιο ντελικάτος. Ίσως υπολείπεται σε εκτελεστική δεινότητα των άλλων δυο, αλλά υπερέχει σε τεχνική κατάρτιση. Και η κερκίδα πάντοτε γουστάρει τους ποδοσφαιρικούς μερακλήδες, που ενδιαφέρονται να της προσφέρουν και θέαμα (μαζί με το αποτέλεσμα).
-Είναι ο άνθρωπος των ντέρμπι. Παρόλο που οι Πόνσε και Ολιβέιρα έχουν επίσης σκοράρει σε μεγάλα ματς, τα γκολ που έχει βάλει ο Αραούχο (κάποια απ’ αυτά γκολάρες) απέναντι στους παραδοσιακούς αντιπάλους τον έχουν βάλει ακόμα πιο βαθιά στις καρδιές των «Ενωσιτών».
-Δέθηκε με την ΑΕΚ από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο του παιχνίδι. Έγινε κομμάτι της, καταλάβαινε τις ιδιαιτερότητές της, απολάμβανε τις εκδηλώσεις αγάπης του κόσμου. Και πανηγύριζε έξαλλα όλα του τα γκολ (διαχρονικά αλάνθαστη ένδειξη του πόσο καλά περνάει ένας παίκτης στη ομάδα του).
-Δεν έπαιζε ποτέ σχεδόν εγωιστικά. Σε πολλές περιπτώσεις έβαζε την προοπτική του να σκοράρει ο ίδιος κάτω από τη μεγαλύτερη πιθανότητα του να μπει το γκολ από συμπαίκτη. Πέρα από τα γκολ του, μοίραζε και αρκετές ασίστ, ενώ πρωταγωνίστησε και σε κάποιες αξέχαστες συνεργασίες (κατά κύριο λόγο με τον Μάρκο Λιβάγια).
-Έχει πανηγυρίσει ήδη έναν τίτλο με την ΑΕΚ. Ok, δεν φταίει ο Πόνσε και ο Ολιβέιρα που έπεσαν σε ρόστερ τα οποία δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Όπως και να το κάνουμε όμως, ότι ο Αραούχο το έχει ήδη κατακτήσει -και μάλιστα είχε καθοριστική συμμετοχή στη λύτρωση μετά από 24 χρόνια- τον έχει «δέσει» παραπάνω με τον κόσμο.
-Δεν έδειξε ποτέ (σε αντίθεση με τους άλλους δυο) να θεωρεί την ΑΕΚ σκαλοπάτι για την καριέρα του. Έχει δείξει εμπράκτως πόσο γουστάρει να φοράει τη φανέλα της -εξάλλου είχε πιέσει φουλ για να ξαναγυρίσει. Ακόμα και τη δεύτερη φορά που έφυγε για τη Λας Πάλμας ήταν διάχυτη η εντύπωση πως (και) αυτός ο αποχαιρετισμός ήταν προσωρινός…
