Σε όλες τις νίκες του Παναθηναϊκού τον τελευταίο χρόνο βρίσκεται πάντα ανάμεσα στους διακριθέντες. Σπανίως είναι ο κορυφαίος, αρκετές φορές είναι ο τρίτος, συνήθως είναι ο δεύτερος.
Κι ενώ ουσιαστικά έχει καπαρωμένη την δεύτερη θέση στις νίκες, με τον πρώτο και τον τρίτο να είναι διαφορετικοί κάθε φορά, τον τοποθετούν πολλοί στη συνείδηση τους στην δεύτερη θέση των παικτών με τη μεγαλύτερη σημασία για τον φετινό Παναθηναϊκός. Κάτι που θα είχε λογική αν δεν ερχόταν το δεύτερο στοιχείο.
Σε όλα τα άσχημα παιχνίδια της ομάδας ή έστω τις ήττες της, δεν είναι ποτέ στους παίκτες που αποτελούν την εξήγηση της ήττας. Δεν είπε ποτέ κανείς “α, έπαιξε άσχημα αυτός, γι΄αυτό δεν κέρδισε η ομάδα”. Όχι. Ακόμα και στις μην γεμάτες εμφανίσεις του, δεν είναι ποτέ επιζήμιος για την ομάδα.
Τουλάχιστον όχι αμυντικά, καθώς το επιθετικό είναι και θέμα ημέρας και δεν μπορείς να πεις κάποιον επιζήμιο επειδή ένα βράδυ δεν του έκατσε το σουτ. Αντιθέτως, μπορείς να πεις επιζήμιο τον Καλάθη στις κακές του ημέρες. Ο Νικ είναι ο καλύτερος στην Ευρώπη όταν παίζει καλά, αλλά είναι και ο χειρότερος από τους καλούς όταν παίζει κακά. Είναι μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στην τέλεια εμφάνιση του και στην χειρότερη εμφάνιση του. Όπως έχει τεράστιο ταβάνι, έχει και τεράστιο πάτωμα. Το έδειξε και προχθές με τον Αστέρα.
Αντιθέτως, ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν έχει πάτωμα βαθύ. Δεν είναι ο παίκτης που αν δεν του βγουν τα σουτ ένα βράδυ, θα επιδοθεί σε υπερβολικά εξεζητημένες πάσες, θα πουλήσει τη μπάλα στον αντίπαλο, θα γίνει από γρήγορος τέρμα βιαστικός. Όχι. Είναι παίκτης που έχει ένα πολύ σημαντικό μίνιμουμ προσφοράς και σε αυτόν τον Παναθηναϊκό είναι ξεκάθαρα ο πιο sine quo non παίκτης.
Αποδείχτηκε στο δεύτερο ημίχρονο με τον Ερυθρό Αστέρα και μπορεί να το βλέπαμε και με τη Ζενίτ, αν ήταν πλήρης στην Αθήνα. Στην απουσία είναι που καταλαβαίνεις πόση ανάγκη έχεις κάποιον και φέτος ο Παναθηναϊκός στις κακές στιγμές του Καλάθη μπορεί να προχωρήσει κουτσά στραβά. Στην απουσία του Ιωάννη υπάρχει δισεπίλυτο θέμα.
Ο Ιωάννης δεν είναι μόνο ένας σοβαρότατος επαγγελματίας που τιμάει και σέβεται το συμβόλαιο του και προσέχει απίστευτα το σώμα του, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις στην ομάδα. Είναι και ο παίκτης-κόλλα. Ενώνει τα γκαρντ με τους ψηλούς μέσα στο παιχνίδι. Προσφέρει μια επιλογή παιχνιδιού στο γκαρντ με την διείσδυση του στο καλάθι, μιας και δύσκολα βρίσκεις τριάρι στην Ευρώπη να μπορεί να τον μαρκάρει σωματικά, ενώ επιτρέπει και στο 4άρι να κάνει κίνηση προς το τρίποντο καθώς βυθίζεται προς τη ρακέτα.
Αυτό συμβαίνει επιθετικά. Αμυντικά συμβαίνει κάτι εξίσου ενδεικτικό. Προσφέρει μια περισσότερη ευκολία στο πεντάρι, συνήθως τον Παπαγιάννη, να βγει στη ρακέτα για το pick ‘n’ roll του αντιπάλου. Μπορεί δηλαδή να σκεφτεί ο σέντερ ότι αν χρειαστεί, ο Ιωάννης θα κλείσει και θα αντιμετωπίσει και το αντίπαλο σέντερ στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, μιας και έχει τη σωματική αντοχή, την αντίληψη θέσης και κίνησης και το άλμα.
Υπάρχει και η ποσοτική ανάγνωση που αφορά στην θέση τρία. Χωρίς Παπαπέτρου, ο Παναθηναϊκός δεν έχει τριάρι. Ο Τζόνσον δεν μπορεί και δεν πρόκειται να προσφέρει κάτι διακριτό στον Παναθηναϊκό και λειτουργεί σαν σκιά. Δεν έχει θέση δηλαδή, ούτε αμυντικά ούτε επιθετικά.
Αμυντικά στο ένας με έναν χάνεται για πλάκα, αλλά τουλάχιστον κουμπώνει στα double team και μπορεί να συμβάλλει στην πίεση, ενώ επιθετικά υπάρχει μηχανική κίνηση, αφού αν δεν σουτάρει ως ελεύθερος, συνήθως παίρνει τη μπάλα στη ρακέτα και περιμένει είτε το πέντε να βγει στο τρίποντο να την πάρει για τη ροή του συστήματος είτε το γκαρντ να ξεμαρκαριστεί και να του τη δώσει χέρι με χέρι.
Ο Παπαπέτρου λοιπόν δεν είναι ο δεύτερος πιο σημαντικός πίσω από τον Νικ. Είναι ο πιο σημαντικός σε ένα ρόστερ με εμφανή κενά που φροντίζει να κάνει το εμφανές λιγότερο εμφανές. Κι αυτό δεν μπορεί να το πετύχει άλλος παίκτης. Ο Παπαπέτρου κάνει λιγότερο εμφανές το τεράστιο πρόβλημα του Τόμας αμυντικά και επιτρέπει στον Καλάθη να “κλέψει” καμιά φορά στην άμυνα για να μην σπαταλήσει αντοχή.