Το μικρό πανό των φίλων του Ολυμπιακού μαζεύτηκε γρήγορα μετά τη λήξη του πρώτου τελικού του Λιγκ Καπ βόλεϊ Ανδρών «Νίκος Σαμαράς». Έτσι κι αλλιώς, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα του χθεσινού αγώνα, θα καθιστούσε παρελθόν αυτό το περίφημο «50-0» που έτρεχαν οι ερυθρόλευκοι επί των πρασίνων στα ερασιτεχνικά τμήματα.
Ένα σερί ομολογουμένως εντυπωσιακό, που κατά κύριο λόγο δημιουργήθηκε λόγω της σαφούς ανωτερότητας των Πειραιωτών, αλλά –για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- και με μικρές δόσεις βοήθειας τις φορές που ο Παναθηναϊκός έφτανε πολύ κοντά στο να το σταματήσει, όμως ένα διαιτητικό λάθος καθόριζε τον νικητή και άφηνε το τριφύλλι ξανά στο «μηδέν».
Εάν το ρεκόρ αντί για 50-0 ήταν ας πούμε 45-5 ή 42-8, δεν θα άλλαζε ούτε η ουσία ούτε η διαφορά μεγεθών. Ο Ολυμπιακός θα παρέμενε το ίδιο κυρίαρχος στον χώρο και μερικές σποραδικές ήττες από τον «αιώνιο», πότε σε επίπεδο ανδρών πότε σε επίπεδο γυναικών, μάλλον θα είχαν αποδειχθεί ανώδυνες, ωστόσο αυτές δεν ήρθαν ποτέ, με αποτέλεσμα οι πράσινοι να περιμένουν και να… υπομένουν μέχρι να φανούν –έστω σε ένα ματς- τόσο ανώτεροι ώστε κανείς και τίποτα να μην τους στερήσει μια πέρα για πέρα δίκαιη νίκη. Όπως συνέβη χθες βράδυ στο «Μελίνα Μερκούρη»…
«Αυτή είναι η ομάδα που θέλω να έχω», είπε μετά το ματς ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος. Ο άνθρωπος που ενσαρκώνει όσο ελάχιστοι και γνωρίζει από πρώτο χέρι τι ακριβώς σημαίνει αυτό το περίφημο «μαχητική ψυχή» για το οποίο υπερηφανεύονται οι φίλοι του τριφυλλιού.
Τον Σεπτέμβρη του 2018, 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, οι οπαδοί σχηματίζουν ουρές έξω από τα εκδοτήρια του ΟΑΚΑ. Ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος από αυτόν που περίμενε η διοίκηση, τα ταμεία ελάχιστα και οι καθυστερήσεις, η ταλαιπωρία και οι γκρίνιες πράγματα αναπόφευκτα. Ανάλογη η εικόνα και στις εισόδους των θυρών. Δεν ήταν λίγοι εκείνο το απόγευμα, μάλιστα, που μπήκαν στο γήπεδο έχοντας χάσει το γκολ του Μπουζούκη, με το οποίο ο Παναθηναϊκός είχε ανοίξει το σκορ στο παιχνίδι με την Λαμία.
Ευτυχώς ο κόουτς είχε προλάβει οριακά να πάρει την θέση του ανάμεσα στους υπόλοιπους οπαδούς και να παρακολουθήσει ολόκληρο το ματς της ποδοσφαιρικής ομάδας. Νωρίτερα είχε περάσει κι εκείνος πάνω από μία ώρα στις ουρές, πρώτα για να αγοράσει εισιτήρια και στη συνέχεια για να περάσει από τους ελέγχους, ενώ οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του την ίδια ώρα θα βρισκόταν στη θύρα των επισήμων, αναφέροντας απλά το όνομα και την ιδιότητά του.
Θα μπορούσε να πει «Είμαι ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος. Ο προπονητής της ομάδας βόλεϊ Ανδρών από το 2014. Έχω αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας, επίσης. Έχω φορέσει για 16 ολόκληρα χρόνια τη φανέλα με το τριφύλλι και μέσα στον Τάφο του Ινδού έχω κατακτήσει 5 πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα. Υπήρξα αρχηγός αυτής της ομάδας επί σειρά ετών κι όταν σταμάτησα να παίζω, έγινα πρώτα βοηθός προπονητή για δύο χρόνια στους άνδρες, μετά ανέλαβα για άλλη μια διετία το τμήμα γυναικών και τώρα τα τελευταία 5 χρόνια, τα χρόνια της μεγάλης κρίσης, κάθομαι στην άκρη του πάγκου και προσπαθώ να φτιάξω μια ομάδα για την οποία μια μέρα θα είστε όλοι υπερήφανοι»…
Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος, όμως, δεν είπε τίποτα από τα παραπάνω. Απλά περίμενε στη σειρά του, λιγομίλητος και χαμογελαστός. Χειροκρότησε και αποχώρησε από το γήπεδο το ίδιο αθόρυβα όπως είχε έρθει.
Αυτό το μικρό περιστατικό σίγουρα τριγυρίζει στο μυαλό όσων το είχαν αντιληφθεί μετά την χθεσινή νίκη κόντρα στον Ολυμπιακό, που φέρνει την ομάδα βόλεϊ πιο κοντά από όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια σε έναν τίτλο, με αρχιτέκτονα έναν άνθρωπο που ξέρει από πρώτο χέρι τι θα πει Παναθηναϊκός και χρόνια τώρα παλεύει να δώσει λίγη λάμψη στο ξεθωριασμένο μεγαλείο του.
Ήταν εκεί τις μέρες της δόξας ως παίκτης και ήταν εκεί τις μέρες της απόλυτης ανυποληψίας, όταν το τμήμα (όπως όλος ο Ερασιτέχνης) φλέρταρε με τον υποβιβασμό ή ακόμη και τον αφανισμό. Ένας προπονητής περιζήτητος, που θα μπορούσε να βρει συμβόλαιο σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα και να εγκαταλείψει ένα καράβι που ήδη είχε πέσει στα βράχια, μετά από μια σειρά απανωτών κραυγαλέων λαθών και διοικητικών αστοχιών.
Εκείνος προτίμησε να παραμείνει κόντρα σε κάθε λογική. Προτίμησε να συνεχίσει να συνδέει το όνομά του με τον σύλλογο, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του και να αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο «κεφάλαιο» για αυτή την ομάδα. Για την ομάδα που όπως δήλωσε «θέλει να έχει».
Χωρίς αυτόν μια σειρά άκρως ταλαντούχων νεαρών παικτών, ξεκινώντας από τον γιο του Χαράλαμπο και φτάνοντας μέχρι τον εκπληκτικό χθες βράδυ Ράπτη, πολύ δύσκολα θα φορούσαν σήμερα την ταλαιπωρημένη φανέλα με το τριφύλλι. Πιθανότατα θα είχαν ακολουθήσει άλλους δρόμους για πιο πλούσια ή πιο «νοικοκυρεμένα» σωματεία και δεν θα έπαιρναν το ρίσκο του να υπογράψουν σε μια ομάδα που μέχρι να αναλάβει την διοίκηση ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος χρωστούσε ακόμα και στους περιπτεράδες και τους καντινιέρηδες έξω από την Λεωφόρο.
Ο αρχηγός του Ολυμπιακού, Γιώργος Πετρέας, ήταν σωστός όταν μετά το ματς δήλωνε ότι οι ερυθρόλευκοι παραμένουν το φαβορί παρά την ήττα. Μίλησε όπως θα άρμοζε σε έναν ηγέτη και είπε την αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει κατακτήσει ακόμη το Λιγκ Καπ, ούτε κάποιον άλλον τίτλο και σίγουρα βρίσκεται ακόμη πίσω σε σχέση με τους Πειραιώτες (ή και τον ΠΑΟΚ κι ας είναι πάνω από αυτόν στη βαθμολογία). Ό,τι έχει καταφέρει ως τώρα είναι μια διαρκής και συνεχιζόμενη υπέρβαση που ενδεχομένως γνωρίσει μια πρόωρη κορύφωση σε μερικές ημέρες, πολύ νωρίτερα από ό,τι περίμεναν ίσως και οι ίδιοι οι άνθρωποι του τμήματος που βρίσκεται ακόμη στη φάση της ανοικοδόμησης από τις ίδιες του τις στάχτες.
Ίσως σε έξι ημέρες από τώρα ο Ολυμπιακός να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά περί ανωτερότητάς του και να κατακτήσει άλλον έναν τίτλο. Εάν όμως το κοντέρ την επόμενη Πέμπτη γράψει «50-2» μέσα στο κλειστό του Αγίου Θωμά, θα οφείλεται –κυρίως- σε ένα λόγο. Στην μαχητική ψυχή… Όχι μόνο του Παναθηναϊκού, έτσι γενικά κι αόριστα, αλλά στην μαχητική ψυχή του Δημήτρη Ανδρεόπουλου. Του προπονητή που θέλουμε να έχουμε…