Τα τελευταία χρόνια η διαφορετική προσέγγιση του γερμανικού μπάσκετ και η σαφής ανάπτυξή του σε σχέση με 10-15 χρόνια πριν, οδήγησε τους Γερμανούς παίκτες σε μια αλλαγή των επιλογών τους. Γερμανικό πρωτάθλημα, ισπανικό και μετά το ΝΒΑ.
Ο Τάις κι ο Σρέντερ είναι τα δύο γερμανικά ονόματα στη μεγαλύτερη λίγκα του πλανήτη, ενώ στην Ευρώπη μόνο ο Βόιτμαν ή Φόγκμαν παίζει σε ανταγωνιστική ομάδα, την ΤΣΣΚΑ, με τις Μπάγερν και Άλμπα να έχουν μαζέψει τους καλύτερους Γερμανούς.
Κι όμως, υπήρξε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν βασικός προορισμός για τους Γερμανούς. Πολλοί θυμούνται τον Πάτρικ Φέμερλινγκ που ήρθε στον Ολυμπιακό και μετά έπαιζε στον Παναθηναϊκό, λιγότεροι ίσως θυμούνται το πέρασμα του Νικαγκμπάτζε από τους κόκκινους. Και κάπου ανάμεσα σε αυτούς υπάρχει ένας παίκτης που έκανε πιο πρωταγωνιστική την θέση του δυαριού.
Ο Μίκαελ Κοχ έζησε το μπάσκετ 3-4 εποχές πριν, όχι μόνο μία. Τα γυρίσματα του καιρού στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι πολλά και σήμερα το δυάρι αν δεν σκοράρει 12 πόντους μέσο όρο τουλάχιστον, δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει.
Ο Κοχ ήταν ο τύπος που άπλωνε το κορμί του σε όλο το παρκέ, ώστε οι σταρ της ομάδας να έχουν μεγαλύτερο πεδίο δράσης. Αυτό που σήμερα έχει εκφυλιστεί στην ελληνική μπασκετική νοοτροπία και περικλείεται στη φράση “κάνει όλα τα μικρά που δεν καταγράφει η στατιστική”, ο Κοχ τα έκανε και φαίνονταν στην στατιστική…των άλλων!
Ο Μίκαελ ήταν ο ορισμός αυτού που λέμε “βρωμόχερο”. Θα έβαζε πάντα το μεγάλο τρίποντο που θα σάλπιζε μια ανατροπή ή που θα σφράγιζε μια νίκη σε σημείο που ο αντίπαλος θα είχε πάρει ψυχολογία. Ο Κοχ ήταν εκείνος που έκανε το αγαπημένο deflection του Πιτίνο επιστήμη και δεν αμφιβάλλουμε ότι στον σημερινό Παναθηναϊκό θα ήταν από τα αγαπημένα του παιδιά και ο glue guy της ομάδας.
Ο Μίκαελ Κοχ εκτός από επιλογή του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς (από τις λίγες που δεν αποδείχτηκαν καταστροφικές) ήταν αυτό που λέμε λεφτά στην τράπεζα. Τον έριχνες στο ματς, τον ξέχναγες, αλλά τη στιγμή που τον χρειαζόσουν ήξερες ότι θα βγάλει τα λεφτά του και με το παραπάνω.
Αν ρωτούσαμε τον κόσμο του Παναθηναϊκού, από άποψη μπασκετικού ταλέντου, ο Κοχ σίγουρα δεν θα έμπαινε στη δεκάδα. Ουίλκινς, Μποντιρόγκα, Κουτλουάι, Μπατίστ, Σάρας, Νίκολας, Σισκάουσκας, Μπάιρον Σκοτ, Ράτζα, Βράνκοβιτς, Ρέμπρατσα, ακόμα και ο Μπετσίροβιτς, θα έμπαιναν πιο ψηλά. Αλλά σε επίπεδο προσφοράς και ανάδειξης συγκεκριμένων στοιχείων του μπάσκετ, ο Κοχ θα είχε θέση στην δεκάδα των ξένων.