Για 25-26 λεπτά η κατάσταση ήταν τόσο ονειρώδης που έκανε τους φίλους του Τριφυλλιού να τσιμπιούνται σε σημεία του σώματός τους που πονάνε (ας πούμε στην μασχάλη) προκειμένου να βεβαιωθούν ότι ήταν ξύπνιοι.
Ήταν: ο Καλάθης έτρεχε σωστά την ομάδα, ο Παπαγιάννης έκανε πλάκα στην χρυσοποίκιλτη γραμμή ψηλών της Μπαρτσελόνα, ο Φριντέτ και ο Παπαπέτρου έβαζαν τους πόντους που έπρεπε, ο Βουγιούκας ήταν ουσιαστικός, ο Μπέντιλ είχε φορέσει το μανδύα της αποκάλυψης της αγωνιστικής ημέρας.
Ο Παναθηναϊκός, συνολικά, φρόντιζε να χτυπάει εντέχνως στο δεδομένο (μα όχι ακριβώς οφθαλμοφανές…) «πρόβλημα» της Μπάρτσα στο «1» ελλείψει Ερτέλ και Πάνγκος, ήλεγχε τα ριμπάουντ αν και οι αντίπαλοί του στο παρκέ ήταν ψηλότεροι περίπου κατά 12 μέτρα και 34 εκατοστά, αντιμετώπιζε σωστά τις καταστάσεις pick’n’roll στην άμυνά του που δεν είναι ακριβώς το φόρτε του και, γενικά, έδινε την αίσθηση πως βρισκόταν στο μονοπάτι που οδηγούσε σε ένα πολύ σπουδαίο ροζ φύλλο αγώνα, που θα τον ισχυροποιούσε στην 6η θέση της regular season και θα του επέτρεπε να ρίχνει κλεφτές ματιές ακόμα και για την 5η. Όμως…
Όμως στα τελευταία 10-12 λεπτά του παιχνιδιού στο ΟΑΚΑ ο αγωνιστικός ουρανός έπεσε στο κεφάλι του: η ομάδα του Πέσιτς (που είχε σκοράρει μόλις 38 πόντους στο πρώτο ημίχρονο προσπαθώντας με τα «τούβλα» της- 12/39 σουτ συνολικά- να χτίσει ένα δεύτερο «Νίκος Γκάλης» δίπλα στο ήδη υπάρχον) άρχισε να βάζει τα σουτάκια έξω από τα 6.75, στα ριμπάουντ άναψε ένδειξη “The party is here!”, η εξοντωτική άμυνα στον Καλάθη με τις συνεχείς παγίδες από το πρώτο λεπτό «επιτέλους» εξάντλησε τον κινητήριο μοχλό των γηπεδούχων και, κάπως έτσι, λιτά και απέριττα οι Ισπανοί έφυγαν νικητές δια περιπάτου, θαρρείς, από την Αθήνα.
Το τελικό 81-92 και οι 11 πόντοι της διαφοράς μοιάζουν σχεδόν με μπασκετική παραφωνία, ιδίως από την στιγμή που η (εκπληκτική φέτος) Μπαρτσελόνα έπαιξε σύμφωνα με τις υψηλότατες δυνατότητές της για ένα σκάρτο15λεπτο.
Μ’ αυτή την ήττα το σύνολο του Πιτίνο πήγε στο 14-11, έμεινε 3 ολόκληρες νίκες πίσω από την Μακάμπι και αρχίζει να κοιτάζει προς τα κάτω, εκεί που Βαλένθια, Χίκμι, Ολυμπιακός, Φενέρ και Αρμάνι καραδοκούν- από απόσταση ασφαλείας για την ώρα, αλλά… καραδοκούν.
Το ανησυχητικό για το Τριφύλλι είναι πως οι εναπομείναντες 9 αγώνες του για το τέλος της κανονικής περιόδου δε λογίζονται ακριβώς ως βόλτα στο πορτοκαλί πάρκο. Για την ακρίβεια το μενού λέει Ρεάλ έξω (24/2), Ολυμπιακό έξω (3/3), ΤΣΣΚΑ Μόσχας μέσα (5/3), Φενέρμπαχτσε έξω (13/3), Άλμπα έξω (19/3), Χίμκι μέσα (25/3), Εφές έξω (27/3), Μακάμπι μέσα (3/4) και Μπασκόνια έξω (10/4).
Όπως δήλωσε και ο Πιτίνο και όπως επιτάσσει και η μαθηματική λογική, οι Πράσινοι ψάχνουν 4 νίκες σε 9 ματς για να είναι σίγουροι για τα playoffs, καθώς φαντάζει δύσκολο αυτοί που βρίσκονται τώρα στο 11-14 να κάνουν 7/9 για να πάνε στο μαγικό 18άρι νικών.
Για να είναι 200% βέβαιος ο ΠΑΟ, το ιδεατό θα ήταν 5/9, όμως το πρόγραμμα δεν είναι ακριβώς στρωμένο με ροδοπέταλα. Για την ακρίβεια, το έμπειρο μάτι διακρίνει πολύ εύκολα τις ακάλυπτες νάρκες: στα παιχνίδια με Ρεάλ-Φενέρ- ΤΣΣΚΑ η ελληνική ομάδα δεν είναι το φαβορί, με τον Ολυμπιακό (σε ό,τι κατάσταση και να βρίσκεται) πάντα είναι ντέρμπι, Άλμπα-Χίμκι- Μπασκόνια είναι must win αγώνες και μένει η Μακάμπι στο ΟΑΚΑ, που με δεδομένη την εικόνα της ομάδας του Σφαιρόπουλου μιλάμε για 50-50 πιθανότητες.
Άρα, με επιστημονικά μπακαλίστικα, ο Παναθηναϊκός θεωρητικά ξεκινάει με 3 παιχνίδια που πρέπει να κερδίσει, σε 4 έχει πολύ δύσκολη αποστολή και υπάρχουν ακόμα 2 που μπορεί να φύγει με το ροζ φύλλο.
Για καλή του τύχη η ασόβαρη Χίμκι μοιάζει δεδομένο πως θα κάνει κάνα 2 γκέλες εκτός προγράμματος, η Αρμάνι έχει ξεφουσκώσει χειρότερα κι από κούκλα του έρωτα που έχει ξεχαστεί σε γκαράζ για 5.5 χρόνια, η Φενέρ του Ζέλικο είναι πιο ασταθής κι από ψυχολογία 17χρονης που ετοιμάζεται για πανελλήνιες και είναι ερωτευμένη παράλληλα με 3 συμμαθητές της, η Βαλένθια μοιράζει δώρα σε «λάθος» αγωνιστικές και ο Ολυμπιακός των χιλίων προβλημάτων έχει πρόγραμμα-βουνό στο φινάλε και σε λίγο θα κατεβάζει το προπαιδικό.
Επομένως, η ψυχρή λογική λέει πως η 8άδα (κατά την ταπεινή μας γνώμη η 6η θέση, αλλά πού να κάνουμε μετά edit στο κείμενο αν πέσουμε έξω…) δε χάνεται. Ο ΠΑΟ θα πάει σίγουρα στα playoffs.
Το πρόβλημα είναι αλλού- και το αποτύπωσε με πάρα πολύ γλαφυρό τρόπο ο Πιτίνο στην συνέντευξη Τύπου χθες: «Όπως είπα, χάσαμε τρία ματς λόγω των ριμπάουντ. Σε τρία ματς δεν κάναμε block out και ο αντίπαλος βρήκε δεύτερες επιθέσεις. Το θέμα είναι να κερδίζουμε στο φινάλε, να μην κάνουμε λάθη και να είμαστε σκληροί. Είχαμε 15 λάθη, δώσαμε 15 επιθετικά ριμπάουντ. Δεν έχουμε τόσο ταλέντο, ώστε να κάνουμε τόσα λάθη και να δίνουμε τόσες δεύτερες επιθέσεις…», σχολίασε μετά την ήττα από την Μπαρτσελόνα και αν διαβάσουμε πίσω από τις λέξεις- ή ακόμα και τις ίδιες τις λέξεις- βρίσκουμε τους δύο βασικότερους «ελαττωματικούς» πυλώνες.
Πρώτον, το εκπεφρασμένο πολλάκις πρόβλημα στα ριμπάουντ. Η ανάγκη για έναν αθλητικό ψηλό με έφεση στα «σκουπίδια» είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, ιδίως όταν παίζεις απέναντι σε ομάδες από το πάνω ράφι.
Και δεύτερον, αυτό το «δεν έχουμε τόσο ταλέντο». Μπορεί τα διάφορα «τα μπάτζετ δεν παίζουν ρόλο» να είναι πιασάρικα και να δημιουργούν κλίμα ανεξήγητης αισιοδοξίας, όμως αλλιώς είναι να έχεις π.χ. τον Μίροτιτς και αλλιώς τον (τιμιότατο, μα μέχρι εκεί) Μπέντιλ.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε φέτος μια τεράστια οικονομική υπέρβαση, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας πως ζούμε σε μια χειμαζόμενη χώρα, «έριξε» τα περισσότερα λεφτά της τελευταίας 7ετίας και έχει τουλάχιστον 5 παίκτες με «παράλογα», για Ελλάδα, συμβόλαια, όμως Ρώσοι, Ισπανοί και Τούρκοι βρίσκονται εκεί που ήμασταν εμείς- από άποψη μπάτζετ- προ 12ετίας.
Επομένως, τι μένει στον Παναθηναϊκό δεδομένων των αγωνιστικών του αδυναμιών; Ν’ ανάψει και πάλι την φλόγα στα μάτια, να ζωστεί στα χρώματα του αγωνιστικού πολέμου, να μπαίνει σε κάθε παιχνίδι με το μαχαίρι στα δόντια και ν’ αντιπαρατάσσει στο περίσσιο ταλέντο των 4 κορυφαίων ομάδων (Εφές-Ρεάλ-Μπαρτσελόνα-ΤΣΣΚΑ) ατσάλινη θέληση. Και στα υπόλοιπα ματς της κανονικής περιόδου και στα playoffs, εκεί που θα πέσει με μία από τις… Big-4.
Οι πιθανότητες μετά και την χθεσινή ήττα φαίνεται πως δεν είναι με το μέρος του, όμως δεν παύει να είναι Παναθηναϊκός.
Και, μην ξεχνάμε, στην άκρη του πάγκου βρίσκεται ο Ρικ.
Τολμάει να ποντάρει κανείς όλο του το βιος εναντίον του όταν σφίξουν τα γάλατα;