Όταν ο Ερίκ Καντονά αποφάσιζε να σηκώσει τον γιακά και ν’ αγωνίζεται με αυτό το μοναδικό στιλ, δημιούργησε ένα απόλυτο trademark.
Ένα προσωπικό ίματζ που καθιερώθηκε διαχρονικά να θυμίζει εκείνον και μόνο εκείνον.
Πέρα όμως από την έμπνευση του μερακλή Γάλλου, με τα χρόνια υπήρξαν και άλλες «ιδιαίτερες» στιλιστικές προτιμήσεις παικτών.
Επιλογές ωστόσο που (αντίθετα με τη δική του) μοιάζουν γραφικές. Επιτηδευμένες για να γίνει εφέ ή λεζάντα.
Και ιδανικές για την κερκίδα (από τη στιγμή που πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς επιδημίας) να σχολιάσει ή να κράξει όπως αρμόζει τους εμπνευστές τους.
Εικόνες όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Τερματοφύλακας με καπέλο
Ένας άγραφος κανόνας του ποδοσφαίρου (που μόνο απ’ τον Σίμαν διαψεύστηκε) λέει ότι τερματοφύλακας με κοτσίδα σπανίως είναι καλός. Ακόμα πιο χαρακτηριστική ένδειξη όμως ότι πρόκειται για γκολκίπερ-μυρωδιά είναι το τζόκεϊ. Φορώντας καπέλο για τον ήλιο, προκαλεί αυτομάτως ανασφάλεια στους συμπαίκτες του ότι δεν βλέπει καλά. Και πέρα απ’ αυτό σου δημιουργεί την εντύπωση ότι έχει έτοιμη τη δικαιολογία: Αν πνίξει το κουνέλι ή ζωντανέψει η μπάλα στα χέρια του δεν φταίει αυτός, αλλά η ντάλα που τον τύφλωσε.
Σηκωμένο σορτσάκι στα μπούτια
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που το λάνσαρε ο Τσιρίλο (ακούγοντας την εξέδρα να καθιερώνει το «σέξι Μπρούνο»). Τώρα τελευταία όμως μοιάζει να έχει επιστρέψει η μόδα του ημι-ξεβρακώματος. Με πιο χαρακτηριστικό εγχώριο παράδειγμα τον Σένκεφελντ, όλο και περισσότεροι παίκτες αγωνίζονται με σηκωμένο σορτσάκι: Όχι επειδή έχει προηγηθεί κάποιο δυνατό τάκλιν που θα μπορούσε να έχει μετατρέψει το μπατζάκι σε στρινγκ, αλλά επειδή (στην πλειοψηφία των περιπτώσεων) θέλουν να μοστράρουν τις γυμνασμένες μπουτάρες.
Γάντια με κοντομάνικο
Άλλη μεγάλη αστειότητα. Μια ακόμα κίνηση ποδοσφαιρικού «και καλά». Γιατί αν κρυώνεις αρκετά για να φορέσεις γάντια, δεν γίνεται να μην κρυώνεις αρκετά για να φορέσεις μακρυμάνικη φανέλα. Οπότε αυτομάτως (Αντονί Μαρσιάλ των Κουκουβάουνων ή των Άσπρων Χωμάτων) καρφώνεσαι ότι δεν είναι η θερμοκρασία το κίνητρο της ενδυματολογικής σου επιλογής. Και επιτρέπεις σε όλους μας να συμπεράνουμε ότι (αν δεν πρόκειται για κάποιο γούρι που έχεις καθιερώσει για καλή τύχη) απλώς λανσάρεις το συγκεκριμένο στιλάκι για εφέ.
Κατεβασμένες κάλτσες
Ούτε αυτό είναι πρωτοφανές φαινόμενο. Από τη δεκαετία του ’80 ακόμα το συνήθιζε ο Νίκος Βαμβακούλας. Ο Βαμβακούλας όμως ήταν ούτως ή άλλως cult φυσιογνωμία. Δεν ήταν παράταιρο (ίσα-ίσα το αντίθετο) να κάνει κάτι που δεν συνηθίζεται. Σήμερα όμως ο μόνος λόγος για να παίζεις ποδόσφαιρο με κάλτσες σε ύψος που θυμίζουν μπάσκετ είναι το ποζεριλίκι. Η επιθυμία να ξεχωρίσεις (έστω και με αυτόν τον τρόπο). Και μια ανεπιβεβαίωτη θεωρία-ταμάμ στη ματαιόδοξη φύση των ποδοσφαιριστών ότι έτσι δείχνουν να… τρέχουν πιο γρήγορα.
Τατουάζ «μπάλα» σε εμφανές σημείο
Μοιάζει «φωτογραφικό», αλλά δεν είναι. Διότι ο Τάσος Χατζηγιοβάνης (που διαθέτει το πιο γνωστό σχέδιο της συγκεκριμένης κατηγορίας) δεν είναι ο μόνος. Υπάρχουν πολλοί ακόμα νέοι παίκτες που θεωρούν απαραίτητο στο… πορτρέτο των τατού να συμπεριλάβουν και μια μπάλα. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε, βρε αδελφέ. Για να ξέρουν ΟΛΟΙ ότι είναι ποδοσφαιριστής. Και για να υπάρχει ένα απόλυτο σήμα κατατεθέν της μούρης που (στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων) πουλάνε.
