Εάν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος εκεί έξω που να πίστευε πως ο Μάικλ Τζόρνταν υπήρξε τέλειος, είδε τις ψευδαισθήσεις του να σβήνονται παράλληλα με την προβολή των επεισοδίων του «Last Dance». Του αφιερώματος του Netflix στον κορυφαίο μπασκετμπολίστα (και για πολλούς, αθλητή) όλων των εποχών, το οποίο όμως δεν επιχειρεί μια «αγιογράφησή» του, αλλά παράλληλα αναφέρεται και στην (όχι και τόσο) αθέατη και «σκοτεινή» πλευρά του.
Τα κουσούρια και οι αδυναμίες του «Air», πάντως ήταν πάντα γνωστά. Τόσο ο οργανισμός των Μπουλς, ξεκινώντας από τον τελευταίο φροντιστή και φτάνοντας μέχρι τον ιδιοκτήτη του franchise, ήξερε πολύ καλά τι είδους χαρακτήρα είχε διαχειριστεί. Και σιγά-σιγά τα «μυστικά» άρχισαν να ξεφεύγουν από τα προπονητήρια ή τα ξενοδοχεία της ομάδας και να διαχέονται στην κοινή γνώμη, παρά την δεδομένη απροθυμία του κοινού να παραδεχτεί τις «σκιές» που απλώνονταν πάνω από το πρόσωπό του, χωρίς τελικά να κατορθώσουν να αμαυρώσουν τον μύθο του.
Κι αυτό διότι ο Τζόρνταν δεν ήταν αψεγάδιαστος, αφού δεν υπήρξε θεός. Τουλάχιστον όχι με την χριστιανική (και όχι μόνο) έννοια του όρου. Αν ο MJ είχε κάποια στοιχεία θεϊκής φύσης πάνω του, αυτά περισσότερο ταίριαζαν στους… όμοιούς του που κατοικούσαν στον Όλυμπο. Τους θεούς της αρχαίας Ελλάδας, που ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να βγάλουν τον χειρότερο εαυτό τους, να εκδικηθούν, να αδικήσουν, να τιμωρήσουν και να παλεύουν διαρκώς με τα πάθη των χαρακτήρων τους.
Άλλωστε, το μείγμα που απαιτείται για να φτάσει κανείς σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο και να θεωρείται ο καλύτερος του είδους του στον πλανήτη, δεν περιλαμβάνει μόνο αγαθά συστατικά. Στην… μαρμίτα πρέπει να μπουν περίπου ισόποσες δόσεις αλαζονείας, εγωπάθειας, εγωκεντρισμού, έπαρσης για να έρθει σε ισορροπία η «συνταγή», της οποίας βέβαια τα βασικά υλικά είναι πάντα το αστείρευτο ταλέντο και η ασταμάτητη δουλειά.
Και στην περίπτωση του Τζόρνταν ήδη μετά τα πρώτα πρωταθλήματα των Μπουλς, όταν το Σικάγο δημιουργούσε την δική του δυναστεία στο NBA, όλοι γνώριζαν. Και το μπούλινγκ σε συμπαίκτες στα αποδυτήρια και τους τραμπουκισμούς σε αντιπάλους και οτιδήποτε άλλο έκανε στο πλαίσιο των… αρμοδιοτήτων του ως ο απόλυτος θεός του μπάσκετ. Και –φυσικά- όλοι γνώριζαν και τις αδυναμίες του, με σημαντικότερη όλων τον εθισμό του στον τζόγο.
Στην πραγματικότητα ο Τζόρνταν ήταν το… πρότυπο και η ονείρωξη του κάθε τζογαδόρου. Με προσωπική περιουσία που αποτιμάται σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, είχε την άνεση να παίζει δίχως… αύριο, να ποντάρει, να στοιχηματίζει και να τζογάρει, αδιαφορώντας επί της ουσίας για τις οικονομικές συνέπειες, γνωρίζοντας ότι ακόμη και στις (εκτός παρκέ) κακές βραδιές του, πάντα θα ήταν σε θέση να καλύπτει την χασούρα του.
Υπήρχε, όμως, κι ένα στοίχημα το οποίο ο Τζόρνταν δεν έχασε ποτέ. Ίσως το πλέον αθώο όλων, αλλά συνάμα και απολύτως ενδεικτικό της έκτασης του εθισμού του.
Ο «Air» ήταν ικανός να τζογάρει για τα πάντα. Ακόμη και για το αν η βαλίτσα του θα ήταν η πρώτη που θα έβγαινε από τα αεροπλάνα στα εκτός έδρας παιχνίδια των Μπουλς! Ένα στοίχημα που συχνά έβαζε με τους συμπαίκτες του, έτσι για να περνά η ώρα το διάστημα της ολιγόλεπτης παραμονής τους στις πύλες του αεροδρομίου μέχρι να παραλάβουν τις αποσκευές τους.
Κι ένα στοίχημα στο οποίο ο Τζόρνταν δεν έχασε ποτέ διότι πολύ απλά «έκλεβε» τους υπόλοιπους. Το παιχνίδι ήταν σικέ και στημένο αφού ο MJ φρόντιζε νωρίτερα, με αντίτιμο ένα αυτόγραφο και ίσως ένα χαρτζιλίκι, να τα κάνει… πλακάκια με τους ανθρώπους που έφερναν τις βαλίτσες στους παίκτες, ώστε να είναι πάντοτε πρώτη η δική του, αφήνοντας έτσι τους υπόλοιπους να αναρωτιούνται πώς στο καλό ακόμη και τα αεροδρόμια αναγνωρίζουν την ανωτερότητά του.