Βλέπεις τον Άριεν Ρόμπεν να έχει την μπάλα από τη δεξιά πλευρά του γηπέδου.
Ξέρεις (και εσύ και οι αντίπαλοί του) τι θα κάνει.
Θα έκοβες το… χέρι σου ότι θα συγκλίνει προς τα μέσα και θα σουτάρει με το αριστερό.
Είναι κάτι με το οποίο έχει ταυτιστεί, κάτι χαρακτηριστικό, η signature move του, όπως θα την έλεγαν και στο ολλανδικό του χωριό.
Αντίστοιχες κινήσεις όμως, συγκεκριμένες αντιδράσεις σε συγκεκριμένες περιπτώσεις έχουν πολλοί παίκτες. Και όχι πάντα όσον αφορά στο αγωνιστικό σκέλος.
Γιατί υπάρχουν (και σε εγχώριο επίπεδο) αμέτρητα παραδείγματα, που δεν έχουν να κάνουν με κατορθώματα στο γήπεδο, αλλά με στιγμιαίες συμπεριφορές που έχουν ταυτιστεί στο μυαλό με τους πρωταγωνιστές τους.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Τέντωμα σορτς μετά από χαμένη ευκαιρία (Ντέμης Νικολαΐδης)
Γνωστός για το πάθος του όταν αγωνιζόταν, είχε διαφόρων ειδών εκρήξεις μέσα στο γήπεδο. Μονολόγους με κραυγές, διαμαρτυρίες, εσωτερικής καύσεως μπινελίκια. Οι (σπάνιες) φορές ωστόσο που ο Ντέμης έχανε κάποιο γκολ με μια εικόνα έχουν συνδεθεί στο μυαλό: Οργισμένο ύφος και τέντωμα των μπατζακίων με τόσο ζήλο ώστε να μη φαίνεται ότι φορά ποδοσφαιρικό σορτς, αλλά μαγιό-σωβρακάκι απ’ αυτά που ακόμα δεν είχαν εξαλειφθεί τότε από τις παραλίες.
Γκριμάτσα πόνου σε ΚΑΘΕ φάουλ (Γιώργος Καραγκούνης)
Προφανώς και δεν ήταν ο μόνος που υπερέβαλε στις αντιδράσεις του για να κερδίσει μια παράβαση. Ειδικά στην πρώιμη εποχή του υπήρχαν πολλοί πιο σεσημασμένοι και ταλαντούχοι στο θέατρο. Η αλήθεια όμως είναι ότι κανείς απ’ όσους (αισχρά ενίοτε) υποδύονταν «πυροβολισμούς» και «ηλεκτροπληξίες» δεν πλησίασε την εκφραστικότητα του Καραγκούνη: Όταν τάκλιν στην καρωτίδα κι ένα απλό τζαρτζάρισμα έδειχναν να του προκαλούν ΑΚΡΙΒΩΣ τον ίδιο πόνο.
Ψιθύρισμα «μέσα» σε ελεύθερη βολή (Παναγιώτης Φασούλας)
Δεν αποκαλύφθηκε ποτέ αν ήταν κάποια πρόληψη ή κάποιου τύπου αυτό-εμψύχωση. Αν το έκανε για γούρι ή για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αστοχήσει. Όπως και να ‘χει, η ιεροτελεστία της «αράχνης» όταν πήγαινε στη γραμμή των ελεύθερων βολών έπρεπε να έχει πάντα συγκεκριμένη κατάληξη: Το… βουντού στην μπάλα λίγο πριν την αφήσει από τα χέρια του με την ψιθυριστή εντολή «μέσα».
Διαμαρτυρία για την απόσταση του τείχους (Βασίλης Τσιάρτας)
Ήταν γνωστή η έφεσή του στις εκτελέσεις φάουλ. Φαινόταν ικανός να σκοράρει ακόμα κι αν χρειαζόταν να περάσει την μπάλα από την τρύπα της βελόνας. Αυτό δεν εμπόδιζε όμως τον Τσιάρτα (και τότε Τσάρτα) να γκρινιάζει ΠΑΝΤΑ για την απόσταση του τείχους. Και με την ίδια μίρλα που σήμερα εκφράζει τις πολιτικές του απόψεις, διαμαρτυρόταν ΠΑΝΤΑ στον διαιτητή ότι οι αντίπαλοι βρίσκονταν μερικά χιλιοστά πιο μπροστά απ’ όσο θα έπρεπε.
Γκολ μετά από γκολ (Αλέκος Αλεξανδρής)
Θα πει κάποιος (ενδεχομένως και ο ίδιος, αφού το έχει ομολογήσει) ότι πιο χαρακτηριστική ήταν η εικόνα του να βουτάει. Είτε με πέναλτι όμως, είτε χωρίς, είτε το γκολ το έβαζε ο ίδιος, είτε κάποιος άλλος, ο Αλεξανδρής είχε μια περίεργη εμμονή: Αν βρισκόταν σε απόσταση που του επέτρεπε να το κάνε, έσπευδε αμέσως μετά την κατάληξη της μπάλας στην εστία, να τη σουτάρει ξανά με δύναμη στα δίχτυα, λες και θα… μετρούσε διπλό.
