Πέντε χρόνια έμεινε στην Ελλάδα. Και μπορεί αυτό το διάστημα να μην στάθηκαν αρκετό για να μάθουμε να προφέρουμε σωστά το όνομά του, αλλά αποδείχτηκαν όσα έπρεπε για να αντιληφθούμε τι είδους «καλαθομηχανή» είχε φτάσει στη χώρα μας για λογαριασμό του Ηρακλή.
Και θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τις μυθικές εμφανίσεις για κάμποσο καιρό ακόμα στα ελληνικά παρκέ εάν ο μεγάλος Ντέιβιντ Ίνγκραμ έλεγε «ναι» στην πρόταση του Σπόρτινγκ (την οποία απέρριψε για χάρη της Μακάμπι Τελ Αβίβ όπου η συνύπαρξή του με τον «νονό» της ομάδας Ντόρον Τζάμσι αποδείχτηκε άσχημη εμπειρία) ή εάν είχε συμβεί κάτι άλλο για το οποίο ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε πολλές λεπτομέρειες.
Ποιο είναι αυτό; Μα η απόπειρα της διοίκησης του Ηρακλή να του εξασφαλίσει ελληνική υπηκοότητα το 1992 ώστε να χωρέσει στην ίδια ομάδα με τον Στιβ Μπαρτ, ο οποίος ήταν ο εκλεκτός του νέου –τότε- προπονητή του «Γηραιού», Θόδωρου Ροδόπουλου.
Παρά το γεγονός ότι τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως με τον νεαρό (ακόμα) Σούλη Μαρκόπουλο στον πάγκο, ο Ηρακλής –κυρίως λόγω του ασταμάτητου Ίνγκραμ- είχε πετύχει πολλά, η διοίκηση θεώρησε ότι είχε φτάσει ο καιρός για ριζική ανανέωση από την οποία δεν μπόρεσε να γλιτώσει ούτε αυτός ο χαρισματικός σκόρερ, ο οποίος πετύχαινε για… πλάκα 30-40 ή και παραπάνω πόντους σε κάθε ματς, έχοντας μάλιστα και ποσοστά ευστοχίας που άγγιζαν το 60%!
Ωστόσο με δύο πράγματα βρέθηκε αντιμέτωπος σχεδόν από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα ο ασταμάτητος Αμερικανός γκαρντ. Με τους ελληνικούς νόμους και τον Νίκο Γκάλη. Το 1987 οι κανονισμοί επέτρεπαν στις ομάδες της χώρας έναν ξένο κι αυτόν μόνο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αν και με «φτωχό» βιογραφικό (με μεγαλύτερο παράσημο την συνεργασία του στο CBA με τον μετέπειτα θρύλο του ΝΒΑ, Φιλ Τζάκσον), ο Ίνγκραμ ήρθε με προσδοκίες στην Ελλάδα, με την είδηση της άφιξής του πάντως να περνά στα «ψιλά» των εφημερίδων που εκείνη την ημέρα είχαν πρωτοσέλιδα «χτυπήματα» για το φημολογούμενο ενδιαφέρον της Τρέισερ Μιλάνο για τον Γκάλη!
Τα επόμενα χρόνια ο Νικ θα αποδειχθεί η απόλυτη «Νέμεσις» για τον Αμερικανό που έβλεπε την πλάτη του «γκάνγκστερ» στην κούρσα για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο πρωτάθλημα (με εξαίρεση την σεζόν 1991-92 όταν εμφανίστηκε ο «τυφώνας» Πάσπαλι με τον Ολυμπιακό). Ο Ίνγκραμ είχε 31.9 πόντους την περίοδο 1988-1989. 37.1 την επόμενη. 34.3 τη μεθεπόμενη και ο Γκάλης αντίστοιχα 37.1, 38.6 και 36.7…
Όμως στο τέλος εκείνης της χρονιάς ο Ντέιβιντ Ίνγκραμ δήλωνε ήδη 34 ετών, ενώ «σέρνονταν» και φήμες πως ίσως έλειπαν κάνα δυο χρονάκια από το διαβατήριό του… Οι άνθρωποι που είχαν τότε τα ηνία του Ηρακλή πάντως μάλλον δεν ήταν από εκείνους που θεωρούν ότι η ηλικία κάθε αθλητή είναι αυτή που φαίνεται στους αγωνιστικούς χώρους και πήραν την απόφαση να τον αποδεσμεύσουν, παρά και το γεγονός ότι επρόκειτο για έναν παίκτη που είχε δεθεί πολύ με την ομάδα και –φυσικά- λατρευόταν από τους οπαδούς στην Θεσσαλονίκη.
Το τελευταίο χαρτί για την παραμονή αυτού του παιχταρά στην Ελλάδα ήταν η προσπάθεια να αποκτήσει ελληνικό διαβατήριο. Σε αντίθεση με την… βιομηχανία ελληνοποιήσεων που είχε στηθεί εκείνα τα (ντροπιαστικά, από αυτή την άποψη) χρόνια για το ελληνικό μπάσκετ, ο Ίνγκραμ δεν… «ψάχτηκε» για να βρεθεί καμιά Ελληνίδα προγιαγιά που μετανάστευσε στο… Αμέρικα ούτε καμιά άλλη περίεργη σχέση με την χώρα, σαν κι αυτές που «εφευρέθηκαν» για… καραβιές πρώην Σοβιετικών και Γιουγκοσλάβων που «βαφτίστηκαν» Έλληνες μέσα σε μία νύχτα και βοήθησαν ομάδες κι ομάδες να κατακτήσουν τίτλους και να βγουν από την μπασκετική ανυποληψία.
Για τον Ίνγκραμ όλα θα γινόταν «by the book», όμως η αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία αποδείχθηκε αξεπέραστο εμπόδιο, ενώ ίσως και οι άνθρωποι του Ηρακλή να μην έδειξαν την απαιτούμενη ζέση και το πείσμα που χρειαζόταν για να εκδοθεί το διαβατήριο και να αδειάσει μια θέση ξένου.
Έτσι, εντελώς άδοξα, ο Ίνγκραμ ο οποίος ήταν βέβαιος ότι η παρουσία του στον «Γηραιό» θα του εξασφάλιζε τουλάχιστον μία πρόταση, μαθαίνει τα νέα της αποδέσμευσής του πολύ άκομψα, μέσω τρίτου. Ο φίλος του Κεν Μπάρλοου είναι εκείνος που τον ενημερώνει για το «διαζύγιο», με τον ίδιο τον Αμερικανό να μην μπορεί να πιστέψει στα αυτιά του. Αν είχε προλάβει να γίνει… Ελληνοαμερικανός είναι βέβαιο πως θα τον θαυμάζαμε για πολλά χρόνια ακόμα να τα… βάζει από παντού!