Εάν μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο, ο Ερμής Κουρόπουλος ίσως να κατέληγε σε διαφορετικές αποφάσεις για την ζωή και την καριέρα του. Και πιθανότατα θα έπαιρνε πιο σοβαρά τον ρόλο του ποδοσφαιριστή που τον αντιμετώπισε σε μεγάλο βαθμό ως… εμπόδιο για τα εξωγηπεδικά «κατορθώματά» του.
Εμφανίστηκε στον Παναθηναϊκό κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’70, παίζοντας στα «τσικό», αφού τότε δεν υπήρχε καν ο όρος «ακαδημίες» και φυσικά οι εγκαταστάσεις της Παιανίας δεν βρίσκονταν ούτε στον μυαλό του μετέπειτα ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, Γιώργου Βαρδινογιάννη.
Ωστόσο οι πράσινοι διέθεταν από τότε καλές φουρνιές στους «πιτσιρικάδες» και λίγο μετά την εμφάνιση παικτών που έκαναν αργότερα σπουδαία καριέρα (π.χ Λιβαθηνός, Αντωνίου) ήρθε στον… παναθηναϊκό κόσμο και ο Ερμής Κουρόπουλος.
Με σπουδαία τεχνική κατάρτιση, εξαιρετικός με την μπάλα στα πόδια, αποτελεσματικός στο ένας εναντίον ενός, ικανός να κοντρολάρει και να σουτάρει τόσο με το δεξί όσο και με το αριστερό, ο νεαρός παίκτης που αγωνιζόταν κατά κύριο λόγο στο αριστερό άκρο, δεν άργησε να μετατραπεί στον «Φτερωτό Ερμή», όπως τον αποκαλούσαν συχνά οι εφημερίδες αλλά και οι ίδιοι οι οπαδοί που δεν άργησαν να μαγευτούν από τις δεξιότητες και τις ικανότητές του.
Αν είχε μια «ατυχία» ήταν το κακό… timing. Ως πιτσιρικάς βρέθηκε στον χώρο του ποδοσφαίρου την εποχή που πλέον γινόταν ολοένα και πιο επαγγελματικό, μέχρι που τελικά το 1979 αυτό επισημοποιήθηκε και θεσμικά με την δημιουργία των ΠΑΕ και την είσοδο στο «παιχνίδι» οικονομικά ισχυρών οικογενειών, όπως αυτή του «Καπετάνιου» που ανέλαβε τις τύχες του τριφυλλιού.
Τότε ήταν που οι πράσινοι θέλησαν να επανέλθουν στους τίτλους συνδυάζοντας επιθετική μεταγραφική πολιτική και αποδυναμώνοντας τον Ολυμπιακό (Δεληκάρης, Γαλάκος, Κυράστας οι πρώτοι που έβγαλαν από πάνω τους τα ερυθρόλευκα και βρέθηκαν στην Λεωφόρο) και παιδιά από τα «σπλάχνα» του συλλόγου. Ένα από αυτά τα «φυντάνια» ήταν και ο Ερμής Κουρόπουλος τον οποίο φωτογραφικό υλικό από το περιοδικό «ΟΜΑΔΑ» απαθανάτιζε την ώρα που η μητέρα του του έβαζε στην τσάντα το κολατσιό του για να πάει στην προπόνηση!
Σύντομα, όμως, ο ακόμη έφηβος Ερμής αποφάσισε να πάρει την ζωή του στα χέρια του και να την ζήσει με τον τρόπο που επιθυμούσε…
Το 1979 ανήκει στο επαγγελματικό ρόστερ της ομάδας, αλλά ο ίδιος παραμένει παίκτης… παλαιάς κοπής. Έχει μείνει στο παρελθόν όταν ακόμη οι ποδοσφαιριστές έκαναν τρεις προπονήσεις την εβδομάδα και η καλοκαιρινή προετοιμασία ήταν άγνωστη έννοια στην Ελλάδα. Τα πράγματα, όμως, είχαν αλλάξει και το διαφορετικό σκηνικό ήθελε τους ποδοσφαιριστές πιο προσηλωμένους και δουλευταράδες, μη αφήνοντας χώρο και πολλά περιθώρια σε μποέμ τύπου Τζορτζ Μπεστ, μικρογραφία του οποίου άρχιζε να θυμίζει ολοένα και περισσότερο εκείνος ο πιτσιρικάς ο οποίος σύμφωνα με τις κακές γλώσσες μπορεί την Κυριακή να ζάλιζε με τις ενέργειές του τους αντιπάλους και να ξεσήκωνε τα πλήθη, αλλά συχνά το προηγούμενο βράδυ το είχε περάσει στα μπουζούκια, συνοδεία –φυσικά- αιθέριων υπάρξεων που έκαναν πιο πικάντικη την κατά τα άλλα μετρημένη ζωή που θα έπρεπε να κάνει ένας επαγγελματίας.
Ο πρώτος από αριστερά, δίπλα σε Συντιχάκη και Αντωνίου. Στη λεζάντα η εφημερίδα της εποχής αναφέρει ότι «ο Κουρόπουλος ζητά να επιστρέψει μετά από πειθαρχικό παράπτωμα, αλλά είναι ανεπιθύμητος στην ομάδα»..
Παρά το μικρό σχετικά διάστημα που ο Ερμής Κουρόπουλος «άντεξε» τον αθλητισμό (και το αντίστροφο) κατάφερε να συνδυάσει το όνομά του με μερικές ιστορικές στιγμές τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον Δεκέμβρη του 1979 όλα τα φώτα πέφτουν στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης όπου ο Πανιώνιος φιλοξενεί τους πράσινους. Το ματς δεν κρίνει φυσικά κάποιον τίτλο, όμως μαγνητίζει το ενδιαφέρον καθώς κάνει το ντεμπούτο του ως Μπουμπλής και Έλληνας πολίτης ο Χουάν Ραμόν Ρότσα. Το τελικό σκορ είναι 2-2, αλλά άπαντες στέκονται στην εμφάνιση του «Ινδιάνου» από πάσα του οποίου είναι ο Κουρόπουλος εκείνος που ανοίγει το σκορ, πετυχαίνοντας το πρώτο από τα συνολικά 6 γκολ που σημείωσε με την ομάδα.
Ο «Φτερωτός Ερμής» πανηγυρίζει ένα από τα 6 τέρματα που έβαλε με τα πράσινα
Την ίδια περίοδο η Εθνική ομάδα κερδίζει για πρώτη φορά στην ιστορία της πρόκριση για μεγάλη διοργάνωση (το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και μετέπειτα EURO του 1980) και φυσικά το όνομα του «Φτερωτού Ερμή» δεν είναι μέσα στη λίστα του Αλκέτα Παναγούλια που διαχειρίζεται ως ομοσπονδιακός τεχνικός ένα από τα πληρέστερα ρόστερ που έχουν υπάρξει ποτέ στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ωστόσο ο Κουρόπουλος βρίσκει θέση στην Εθνική Ερασιτεχνών που αποτελείτο κυρίως από νεαρούς ποδοσφαιριστές και έπαιρνε μέρος σε διοργανώσεις όπως οι Μεσογειακοί Αγώνες και τα Προολυμπιακά τουρνουά. Τότε όλοι πόνταραν τα χρήματά τους πως ήταν θέμα χρόνου το «ξεπέταγμα» του και ο προβιβασμός του στους «μεγάλους».
Τα επόμενα χρόνια κι ενώ το μεταγραφικό ντεμαράζ ενίσχυσης του ρόστερ συνεχίζεται, ο Ερμής παίρνει σποραδικά νέες ευκαιρίες από τους προπονητές του Παναθηναϊκού που παρά τα νυχτοπερπατήματά του και τους σπουδαίους παίκτες που διαθέτει η ομάδα, βλέπουν στο πρόσωπό του ένα ταλέντο με τρομερές δυνατότητες εξέλιξης. Είναι βασικός σε ακόμη ένα ιστορικό ματς -και μάλιστα ντέρμπι αιωνίων- το οποίο ήταν και το τελευταίο στην καριέρα των Δομάζου και Κρητικόπουλου. Οι δυο τους βραβεύονται για την πολύχρονη προσφορά τους, σε μια τελετή στην οποία συμμετέχει και η Ρούλα Κανελλοπούλου, η οποία μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα είχε κερδίσει τον τίτλο της Σταρ Ελλάς 1980! Οι ερυθρόλευκοι τελικά επικρατούν 1-0, θέτουν τους πράσινους εκτός τροχιάς τίτλου τον οποίο κατακτούν εκείνοι στο περίφημο μπαράζ με τον Άρη.
Στην ομάδα του 1979, ο τελευταίος στα δεξιά της σειράς των ορθίων
Δυο χρόνια αργότερα ο Κουρόπουλος γράφει ξανά το όνομά του στα ιστορικά κιτάπια του τριφυλλιού καθώς στο 3-1 επί του Ηρακλή σημειώνει το 400ό γκολ των πράσινων στην Α’ Εθνική κι εκείνη την χρονιά κατορθώνει να κατακτήσει τον πρώτο τίτλο του με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Με προπονητή τον τεράστιο Λάκη Πετρόπουλο οι πράσινοι επικρατούν με 1-0 της Λάρισας στον τελικό Κυπέλλου με γκολ του Χαραλαμπίδη και ο Ερμής είναι και εκεί βασικός , αγωνιζόμενος για 65 λεπτά πριν αντικατασταθεί από τον Κατσιάκο. Είναι, μάλιστα, και ο παρθενικός τίτλος της εποχής Βαρδινογιάννη, αν και οι πράσινοι στοχεύουν να κλείσουν τη σεζόν με ακόμη πιο εντυπωσιακό τρόπο. Με το πρωτάθλημα, το οποίο θα κρινόταν για δεύτερη μέσα σε λίγα χρόνια φορά σε μπαράζ. Κόντρα στον Ολυμπιακό στον Βόλο.
Πριν καν κλείσει τα 20 ο Κουρόπουλος είναι βασικός σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και διαθέτει παίκτες όπως ο Γαλάκος, ο Κυράστας, ο Καψής, ο Κωνσταντίνου, ο Λιβαθηνός και ο Ντόκεν. Και παρά το γεγονός ότι ο οργανισμός που λέγεται Παναθηναϊκός συνεχίζει να κάνει τα «στραβά μάτια» για τις «ανορθογραφίες» του εκτός γηπέδου, τα περιθώρια για εκείνον στενεύουν. Για εκείνη την ομάδα τελικά όλα (και όλοι) θα κριθούν από το αποτέλεσμα στο μπαράζ. Μια καλή εμφάνιση και ο τίτλος του πρωταθλητή θα ήταν το «διαβατήριο» για νέο συμβόλαιο, ενώ το αντίθετο ίσως σήμαινε το τέλος της παρουσίας τους στον σύλλογο. Σε εκείνο το ιστορικών διαστάσεων παιχνίδι ο Κουρόπουλος είναι και πάλι βασικός, όμως η απόδοσή του χαρακτηρίζεται απογοητευτική από τους δυσαρεστημένους οπαδούς που περίμεναν πολλά περισσότερα. Η ήττα με 2-1 «σκοτώνει» το όνειρο να μπει τέλος στην κυριαρχία των ερυθρολεύκων και στο τριφύλλι παίρνουν αποφάσεις έχοντας κατά νου και τις μουρμούρες του κόσμου σχετικά με τους παίκτες.
Στην ομάδα του 1982, στην κάτω σειρά προτελευταίος από αριστερά στα δεξιά, πλάι στον αξέχαστο Γιάννη Κυράστα
Το κλίμα γίνεται πολύ βαρύ για τον νεαρό παίκτη που μόλις στα 20 χρόνια του αποχωρεί από την ομάδα όπως είχε κάνει και στο παρελθόν όταν για ένα μικρό διάστημα έφυγε για να πάει στην Αμερική όπου… έκανε ότι παίζει σε ομάδες ομογενών. Όλα δείχνουν ότι ο νεαρός Ερμής έχει πάρει τις αποφάσεις του, στις οποίες δεν χωρά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Παίζει για τελευταία φορά σε υψηλό επίπεδο την περίοδο 1983-1984, αγωνιζόμενος με την φανέλα του Αιγάλεω.
Πρώτος στην κάτω σειρά
Οι μέρες του στο Αιγάλεω τελικά είναι μετρημένες. Σύντομα «υποβιβάζεται» στην Β΄Εθνική υπογράφοντας στον Διαγόρα Ρόδου, με τον οποίο καταγράφονται τα τελευταία ποδοσφαιρικά βήματά του, πριν χαθεί οριστικά στην μυθοπλασία που ακολουθεί και θα ακολουθεί πάντα ποδοσφαιριστές της δικής του «πάστας». Δηλαδή πολύ μποέμ και διαφορετικούς για να κάνουν καριέρα, αλλά και πολύ ταλαντούχους για να τους ξεχάσεις για πάντα.