Το «μικρός στο μάτι» είναι μια έκφραση που ολοκληρώνεται συνήθως με τη ρελάνς «μεγάλος στο κρεβάτι».
Μια ατάκα που παραπέμπει σε… όργια τα οποία ήταν απρόσμενα την ώρα της αρχικής διαπίστωσης.
Πέρα όμως από κρεβατοκάμαρες, υπάρχουν κι άλλα μέρη όπου κοντοί έχουν αποδειχθεί κατά καιρούς θαυματουργοί.
Και ένα τέτοιο μέρος υπήρξε στις 3 Οκτωβρίου του μακρινού 1993 το θρυλικό «Γεώργιος Μόσχος»…
Η αποδυναμωμένη ΑΕΚ της εποχής υποδέχεται τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό και όλα δείχνουν μια βέβαιη ήττα.
Διαθέτοντας μονάδες όπως οι Γκάλης, Βολκόφ, Βράνκοβιτς, Αλβέρτης, Οικονόμου και έχοντας ως μάθημα το κάζο της προηγούμενης σεζόν (όταν είχε ηττηθεί με το βαρύ 80-58) το «τριφύλλι» μοιάζει κάτι πολύ παραπάνω από φαβορί.
Μπορεί λοιπόν να μην έχουν ιδιαίτερες ελπίδες για νίκη, αλλά οι φίλοι της «Ένωσης» γεμίζουν το κλειστό θέλοντας να… καλωσορίσουν τον Κώστα Παταβούκα (που έπειτα από οκτώ χρόνια είχε φύγει για τους «πράσινους»).
Εκείνο το βράδυ όμως ούτε ο Παταβούκας, ούτε ο μεγάλος Γκάλης επρόκειτο ν’ αναδειχθούν σε πρόσωπα του αγώνα.
Γιατί τον τίτλο αυτό και μαζί όλη τη δόξα θα τους έκλεβε ένας κοντούλης (1,88 μ.) Αμερικανός που έμοιαζε με καρτούν:
Ο Τόνι Γουάιτ…
Έχοντας φτάσει λίγες μόνο μέρες πριν το παιχνίδι, ο «Μίκυ Μάους» (όπως ονομάστηκε έπειτα) δεν ήταν κάποιος τυχαίος.
Σε τρία χρόνια στο Βέλγιο είχε αναδειχθεί δυο φορές πρώτος σκόρερ και αυτή η έφεσή του στο σκοράρισμα ήταν που οδήγησε τον Στιβ Γιατζόγλου να εισηγηθεί την απόκτησή του στον Μάκη Ψωμιάδη…
Πριν το παιχνίδι ωστόσο είχε προλάβει να κάνει μονάχα 2-3 προπονήσεις.
Δεν ήξερε καν τα ονόματα συμπαικτών του όπως οι Ποδαράς, Λανές, Κουντουράκης, Κανάρντ Τζόνσον, Κατσικάρης και Λακίσεβιτς.
Και κακά τα ψέματα, όταν πάτησε το παρκέ του «Μόσχος» κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά.
Είπαμε όμως, μικρός στο μάτι, μεγάλος στο… παρκέ! Όσο τελοσπάντων το πατούσε εκείνο το βράδυ ο Γουάιτ.
Γιατί την περισσότερη ώρα «πετούσε» πάνω από τους αντιπάλους του, κάνοντας σμπαράλια τον Παναθηναϊκό.
Χωρίς να ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει, ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς ξεκίνησε το ματς βάζοντας τον Γκάλη να μαρκάρει τον αεικίνητο Αμερικανό.
Όταν είδε ότι ο Έλληνας θρύλος δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει, άλλαξε το μαρκάρισμα κι έριξε πάνω του τον Άιβαρ Κούουσμα. Και μετά τον Τιτ Σοκ.
Μάταια όμως… Το μόνο που άλλαζε όσο περνούσε η ώρα ήταν ο βαθμός του… σοκ που προκαλούσε στους «πράσινους» ο Γουάιτ.
Γιατί σκόραρε ακατάπαυστα. Τρυπούσε τη ρακέτα με διεισδύσεις. Σταματούσε κι εκτελούσε με τζαμπ-σουτ. Τα «έσταζε» από τη γραμμή του τριπόντου.
Κι αφού το κοντέρ πήρε φωτιά, σταμάτησε τελικά στους 33 πόντους (συν 5 ασίστ, 1 ριμπάουντ, 1 κλέψιμο, με 10/18 δίποντα, 1/3 τρίποντα, 10/12 βολές).
Παρόλο λοιπόν που ο Γκάλης έκανε τα δικά του (σκοράροντας 30 πόντους) και η ΑΕΚ προσπάθησε ως… ΑΕΚ στο τέλος ν’ αυτοκτονήσει (κινδυνεύοντας να χάσει διαφορά εννέα πόντων στα τελευταία δευτερόλεπτα) την οδήγησε σε ανέλπιστη νίκη 70-69.
Όπως είναι εύλογο, το «Μόσχος» πήρε φωτιά…
Με τη λήξη του αγώνα ο Γουάιτ πνίγηκε στις αγκαλιές των συμπαικτών του, την ώρα που ο Ψωμιάδης (συμμετέχοντας στο σχετικό σύνθημα της εξέδρας) ωρυόταν από το τραπεζάκι δίπλα στη φυσούνα «βάλτε μέσα τον Παταβούκα».
Λίγο μετά θα συνέχιζε το ξέσπασμά του στις κάμερες, αναφωνώντας με το γνωστό… μάκικο στιλ «δείξαμε χωρίς φίρμες ότι η ΑΕΚ είναι μεγάλη, δεν πεθαίνει με τίποτε»…
Ωστόσο ούτε το επιβλητικό μπόι του «Big Mac» μπορούσε να επισκιάσει εκείνο το βράδυ τον Γουάιτ.
Γιατί είχε μπει ήδη στις καρδιές των φίλων της ΑΕΚ. Τους χάρισε μεγάλες στιγμές τελειώνοντας τη σεζόν με 24 πόντους σχεδόν ανά παιχνίδι (σκοράροντας μάλιστα 45 σε ένα με το Παγκράτι).
Λατρεύτηκε εξίσου, δε, από τους οπαδούς του Άρη την επόμενη σεζόν, όταν φόρεσε τη φανέλα του και κατέγραψε 27 πόντους μέσο όρο (κάνοντας ρεκόρ με 47 απέναντι στους Αμπελοκήπους).
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που προκάλεσε κύμα συγκίνησης τον Ιανουάριο του 2019 όταν ανακοίνωσε μέσω social media ότι πάσχει από λευχαιμία και ζήτησε δημόσια βοήθεια.
Ούτε πώς έθεσε ως στόχο μέσω της πλατφόρμας «GoFundMe» τη συγκέντρωση 10.000 δολαρίων και μαζεύτηκαν εντέλει περισσότερα από 15.000.
Το μόνο περίεργο ήταν που πίστεψαν κάποιοι ότι ο Τόνι Γουάιτ δεν θα έριχνε κάτω με… σταυρωτή ντρίμπλα ΚΑΙ αυτόν τον αντίπαλο.
Ότι δεν θα νικούσε ΚΑΙ τον καρκίνο, προτεινόμενος από τον Οργανισμό Καταπολέμησης της Λευχαιμίας για τον τίτλο του «Άνδρα Της Χρονιάς».
Και ότι δεν θα επιβεβαίωνε στο σπουδαιότερο ματς της ζωής του ότι αυτό το «Μίκυ Μάους» παραείναι… ζόρικο!
