Λίγα πράγματα μοιάζουν πιο ανυπόφορα σε κάποιον από το να είναι παρτάκιας.
Στον σκατόψυχο μπορείς ν’ απαντήσεις στο ίδιο ύφος.
Τον μίζερο μπορείς να τον προγκήξεις και να σταματήσει την γκρίνια.
Τον τσιγκούνη μπορείς να τον βάλεις με το ζόρι στον ρεφενέ ή (ακόμα καλύτερα) να κεράσει.
Με τον εγωιστή όμως, τον μοναχοφαγά, δεν μπορείς να κάνεις πολλά.
Γιατί ό,τι κι αν κάνεις, στο τέλος πάντα ο εαυτός του κι η μόστρα του θα μπαίνουν από πάνω.
Αν συμφωνούμε λοιπόν όλοι ότι ο Τζέιμς Χάρντεν είναι το απόλυτο δείγμα αθλητικού παρτάκια, θα συμφωνήσουμε επίσης ότι δεν είναι ο μόνος.
Γιατί -σε μικρότερη κλίμακα ειν’ η αλήθεια- υπήρξαν και υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις αθλητών που… ξεχνιούνται (ή ξεχνιούνταν) ότι το άθλημά τους είναι ομαδικό.
Σεσημασμένοι ατομιστές που θα προτιμούσαν να δώσουν την ψυχή τους, παρά την μπάλα σε άλλον.
Με κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα τους εξής:
Μάικ Τζέιμς
Ο ορισμός της έκφρασης «ευχή και κατάρα». Αν είναι σε καλή βραδιά (κάτι που για να είμαστε δίκαιοι συμβαίνει τις περισσότερες φορές) μπορεί να σου πάρει το ματς μόνος του. Αν δεν είναι σε καλή βραδιά… κάνεις τον σταυρό σου και προσεύχεσαι: Γιατί όχι μόνο δεν απογοητεύεται όταν είναι άστοχος, αλλά πεισμώνει ακόμα περισσότερο και κυνηγά με μεγαλύτερο πάθος (και λιγότερες πάσες) το μεγάλο σουτ που θα τον εξιλεώσει και θα τον κάνει ήρωα.
Νέρι Καστίγιο
Την ποδοσφαιρική του αξία δεν την αμφισβήτησε ποτέ κανείς. Ανάμεσα όμως στα ψεγάδια του χαρακτήρα που δεν του επέτρεψαν ποτέ να γίνει ο παίκτης που θα μπορούσε βάσει ικανοτήτων ήταν και ο εγωισμός. Η εμμονή να τραβάει την προσοχή και τα φώτα. Ο κακώς εννοούμενος… παρτακισμός που ένα βράδυ ανάγκασε ακόμα και τον συμπαίκτη του Γκάμπριελ Σούρερ να τον κυνηγήσει επειδή του «έκλεψε» μια εκτέλεση φάουλ (στην οποία παρεμπιπτόντως σκόραρε).
Αλεξέι Σβεντ
Ό,τι πιο κοντινό σε Χάρντεν έχει να επιδείξει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τα ίδια πλεονεκτήματα που επικαλούνται οι υποστηρικτές του «μούσια» όταν κατηγορείται ως ατομιστής τα διαθέτει και ο Ρώσος: Είναι χαρισματικός σκόρερ, φανταστικός σουτέρ, απίστευτα ταλαντούχος στην επίθεση. Καταφέρνει όμως να προκαλεί και την ίδια… αηδία στους ουδέτερους, τραβώντας καμιά 200αριά σουτ σε κάθε ματς, κάνοντας κομπάρσους τους συμπαίκτες του και ανιαρά προβλέψιμο το παιχνίδι.
Λουτσιάν Σανμαρτεάν
Αν και το δείγμα ήταν μικρό, μπορείς να πεις ότι ήταν από τους πιο τεχνίτες παίκτες που πέρασαν ποτέ από την Ελλάδα. Χωρίς υπερβολή ο Ρουμάνος έκανε ό,τι ήθελε με την μπάλα στα πόδια. Το κακό ήταν πως δεν… ήθελε να τη δώσει και σε κανέναν άλλον. Και προτιμώντας πάντα μια προσωπική ενέργεια από μια πάσα που ενδεχομένως θα είχε καλύτερο αποτέλεσμα, κέρδιζε μεν θαυμασμό από την εξέδρα, αλλά και άπειρα γ…σταυρίδια από τους συμπαίκτες του.
Ραφίκ Τζεμπούρ
Αν και «τρομοκράτης», προτιμούσε να δουλεύει μόνος του από το να ενταχθεί σε… οργάνωση. Γνωρίζοντας τι απίθανα πράγματα μπορούσε να κάνει στο γήπεδο όταν ήταν συγκεντρωμένος, ο Αλγερινός απλά δεν θεωρούσε ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να πετύχει κάτι καλύτερο με την μπάλα απ’ όσο εκείνος. Γι’ αυτό δεν την έδινε (σχεδόν) ποτέ και (σχεδόν) ποτέ δεν βρισκόταν τόσο… παράτολμος συμπαίκτης που να του ζητήσει τον λόγο!
