Από τη στιγμή που το ακούς, σταματάς να έχεις επιλογή.
Είτε είσαι οπαδός της ΑΕΚ, είτε όχι, είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μη σου κολλήσει για τουλάχιστον 1-2 ώρες.
Ναι, το ραπ κομμάτι που έφτιαξε ο Ταμαντανί Ενσαλίβα για την παλιά του ομάδα είναι εθιστικό.
Προσφέρει μια ακόμα απόδειξη ότι δεν υπάρχει πιο… γοητευτικά cult ομάδα από την «Ένωση».
Πέρα όμως απ’ αυτά, υπενθυμίζει ότι δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται ντόρος για ένα τραγούδι που την αφορά.
Ότι υπήρξαν κι άλλες περιπτώσεις που μια έμπνευση ή μια σύνδεση κομματιού μαζί της προκάλεσε (θετικές, αρνητικές ή ανάμεικτες) αντιδράσεις.
Με πιο χαρακτηριστικές τις εξής:
Μόνη ξανά δεν θα σ’ αφήσω
Δεν είχε καμία σχέση με αθλητικά. Καμία υπόνοια έστω αναφοράς στο ποδόσφαιρο. Οι στίχοι του ωστόσο «κούμπωσαν» απόλυτα με τη φάση αναγέννησης της ΑΕΚ όταν την ανέλαβε ως πρόεδρος ο Ντέμης Νικολαΐδης. Η επιλογή του ως κομμάτι που θα μιλούσε στον ψυχισμό του κόσμου μετά την (πρόσκαιρη όπως αποδείχθηκε) αποφυγή της καταστροφής το 2004 ήταν κάτι παραπάνω από εύστοχη. Και αναπόφευκτα συνδέθηκε για πάντα με την «Ένωση» στο μυαλό των οπαδών της (και όχι μόνο).
Μια αγάπη έχω στην καρδιά
Ποτέ άλλοτε ένα τραγούδι δεν προκάλεσε τέτοιο χαμό σε ομάδα: Απόδειξη της ικανότητας των ΑΕΚτζήδων να διαφωνήσουν για οτιδήποτε. Η προσπάθεια του Ντέμη ν’ αποκτήσει η ομάδα το δικό της «You ‘ll never walk alone» (με έναυσμα και την απήχηση του «Μόνη ξανά δεν θα σ’ αφήσω») δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Όχι γιατί το κομμάτι δεν ήταν καλό και δεν είχε όντως όμορφους στίχους. Ούτε επειδή (όπως αποδείχθηκε έπειτα) χρυσοπληρώθηκε. Αλλά γιατί πήγε με το ζόρι να επιβληθεί ως ύμνος. Και κάποια πράγματα απλώς δεν αντικαθίστανται…
11 χανούμισσες
Το μεν κίνητρο αγαθό, το δε αποτέλεσμα… τραγικό. Παρόλο που ο Κώστας Μπίγαλης επιχείρησε μια μορφή ύμνου στην αγαπημένη του ΑΕΚ, αυτό που εντέλει δημιούργησε, προκάλεσε αντιδράσεις αντί για ενθουσιασμό. Όχι ακριβώς περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι επέλεξε τη λέξη «χανούμισσες», που χρησιμοποιείται μειωτικά από τους οπαδούς των άλλων ομάδων. Τελοσπάντων, θα έπρεπε να του συγχωρηθούν όλα μόνο και μόνο για την υπερ-cult εισαγωγή με την προτροπή «βαζελο-γαυράκια, πάρτε τα…»
ΑΕΚάρα-ομαδάρα
Άλλος ένας «ύμνος» που έγινε αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα σε οπαδούς και διοίκηση. Σε μια εποχή διαταραγμένων σχέσεων με τους οργανωμένους, ο αείμνηστος Μιχάλης Τροχανάς είχε αποφασίσει ν’ ακούγεται αυτό στην είσοδο των ομάδων και στα γκολ. Και μπορεί να μην πήρε ποτέ τη θέση του κανονικού ύμνου στις καρδιές των ΑΕΚτζήδων, αλλά τους φέρνει νοσταλγικές μνήμες από το «Νίκος Γκούμας»: Σε μια εποχή που η «Ένωση» κεντούσε στο γήπεδο και σκόραρε τόσο συχνά που θαρρούσες ότι το κομμάτι έπαιζε… λούπα στα ηχεία!