Αν προσθέσει κανείς το μπασκετικό IQ και των δύο, ενδεχομένως το αποτέλεσμα που θα προκύψει σε απόλυτους αριθμούς να μπορεί να συγκριθεί με αυτό μιας στρατιάς από Αϊνστάιν, που η ευστροφία τους έχει μεγαλώσει σε κάποιο ειδικά διαμορφωμένο εργαστήριο λαμπρών μυαλών.
Δεν είναι παράλογο, λοιπόν, που κάθε φορά που γίνεται αναφορά σε έναν εκ των δύο, οι φίλοι του Παναθηναϊκού καθαρίζουν την πρώτη εύκαιρη κούπα, πηγαίνουν στην πλησιέστερη πηγή και πίνουν νερό στο όνομά τους.
Το κάθε άλλο- είναι απολύτως λογικό: ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς υπήρξε ο άνθρωπος που πήρε μια αυτοκρατορία στα σπάργανα όταν ήρθε στην Αθήνα το 1999 και με το μαγικό του ραβδί τη μεταμόρφωσε σε παντοκρατορία πανευρωπαϊκού μεγέθους, την στιγμή που ο Δημήτρης Διαμαντίδης έμελλε να εξελιχθεί στον εμβληματικό αρχηγό (και επί σειρά ετών σημείο αναφοράς) της κορυφαίας ομάδας, από άποψη διάρκειας, του Τριφυλλιού.
Οι δυο τους έχουν σκαρώσει ουκ ολίγα μικρά αριστουργήματα εντός των τεσσάρων γραμμών, προκαλώντας παρατεταμένη παράνοια στους πράσινους οπαδούς και επιφωνήματα θαυμασμού στους αγνούς λάτρεις της πορτοκαλί θεάς.
Το απαύγασμά τους, ωστόσο, ίσως και να «σκαλίστηκε» σ’ ένα μας κανονικής διάρκειας της Ευρωλίγκας, και όχι σε κάποιον αγώνα αγωνιστικής ζωής και μπασκετικού θανάτου που έκρινε κούπα. Φυσικά, πέραν των δύο χρειάστηκε και η αρωγή ακόμα 4, απόλυτα προσηλωμένων παικτών, που θα έφερναν εις πέρας σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ την αποστολή τους.
Το (γνωστό) στόρι έχει ως εξής: πίσω στην σεζόν 2011-2012 (που, θυμίζουμε, κατέληξε σ’ ένα εκπληκτικό final-4 με θριαμβευτή τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό να… σφάζεται στον ημιτελικό από την ΤΣΣΚΑ), η αρμάδα του Ζοτς επισκεπτόταν την 6η αγωνιστική τη Μάλαγα.
Το παιχνίδι, αν και ήταν πολύ νωρίς στην χρονιά, ήταν ελαφρώς… σημαντικό, μιας και οι πρωταθλητές Ελλάδος είχαν ξεκινήσει με 3-2 και δεν ήθελαν να πέσουν στο 50%, μένοντας από νωρίς πίσω στο κυνήγι πρώτων θέσεων.
Αν θέλαμε να κολυμπήσουμε στα ελώδη νερά της κοινοτοπίας (που, παραδόξως, θέλουμε), θα μπορούσαμε να πούμε πως το ματς ήταν για «γερά νεύρα» και «ακατάλληλο για καρδιακούς» και «χιτσκοκικό, γκρανγκινιολικό»: οι γηπεδούχοι βρίσκονταν μπροστά στο σκορ με 76-74 και απέμεναν κάτι περισσότερο από 9 δεύτερα για το τέλος, παρά το γεγονός πως για να πλησιάσει κανείς τον Διαμαντίδη το συγκεκριμένο βράδυ χρειαζόταν αντιπυρική στολή, μιας και ο 3D ήταν «καυτός» και είχε μπουμπουνίσει, μέχρι λίγο πριν το φινάλε, 6 τρίποντα.
Ο Ζέλικο πήρε τάιμ-άουτ προκειμένου να σχεδιάσει την τελευταία επίθεση της ομάδας του και, στη συνέχεια, ξεδίπλωσε στις κάμερες την μπασκετική του ευφυΐα:«Σκριν ψηλά, αμέσως μετά το σκριν, ο Σάτο πηγαίνει στη γωνία. Ο Καλάθης κάνει διείσδυση, σκριν στο απέναντι φτερό στον Διαμαντίδη. Να είστε επιθετικοί! Δεν χρειάζεται το σουτ να είναι τρίποντο…»
Φυσικά, η ιδιοφυΐα του προπονητή αντανακλά πάνω στις ικανότητες των παικτών που παρατάσσει στο παρκέ- κι ευτυχώς για το Τριφύλλι, εκείνη την περίοδο η ομάδα διέθετε υπερόπλα προηγμένης γενιάς (Διαμαντίδης, Καλάθης, Σάτο, Μπατίστ, Γιασικεβίτσιους, Σμιθ, Καϊμακόγλου κ.α.).
Οι 5 που μπήκαν μέσα για τα τελευταία δεύτερα εκτέλεσαν με μαθηματική ακρίβεια το πλάνο του coach, η μπάλα έφτασε στον Μήτσο, αυτός «καταπάτησε» την τελευταία πρόταση του Ομπράντοβιτς («Δεν χρειάζεται το σουτ να είναι τρίποντο…») αποφεύγοντας να πατήσει τη γραμμή του τρίποντου, έσταξε το 7ο προσωπικό του εκείνη τη βραδιά και τα υπόλοιπα…
Και τα υπόλοιπα είναι για να διδάσκονται σε σεμινάριο προπονητικής. Πατήστε το play, αφεθείτε στη μαγεία και θα καταλάβετε (ή, κατά πάσα πιθανότητα, θα θυμηθείτε) τι εννοούμε:
Για την ιστορία, το boxscore (έτσι λέμε το φύλλο αγώνος όταν θέλουμε να ψαρώσει κάποιος) εκείνου του παιχνιδιού ήταν το ακόλουθο:
ΜΑΛΑΓΑ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 76-77
Τα δεκάλεπτα: 17-27, 43-45, 57-58, 76-77
ΜΑΛΑΓΑ (Τσους Ματέο): Φιτς 9 (1), Ροντρίγκεθ 2, Βάλτερς 11 (3), Πέριτς 2, Ντάρντεν 11 (1), Γκαρμπαχόσα 9 (1), Φρίλαντ 1, Ζόριτς 21, Σινάνοβιτς 2, Μπλάνκο 6.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Ζέλικο Ομπράντοβιτς): Μάριτς, Μπατίστ 8, Λόγκαν 8, Σάτο 13 (1), Διαμαντίδης 23 (7), Βουγιούκας 7, Καλάθης, Σμιθ 13 (2), Καϊμακόγλου 1, Γιασικεβίτσιους 4.