Ο κλασικός Έλληνας προπονητής της εξέδρας είναι έτοιμος από χθες το βράδυ να πάρει αμπάριζα τις εκπομπές επικοινωνίας ή αν είναι πιο ντροπαλός να περιοριστεί στα social media, ξεκινώντας έναν ακόμα γύρο στην προσπάθεια αποδόμησης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που (για αυτόν) αποχώρησε από την Φενέρμπαχτσε ως εντελώς αποτυχημένος, έχοντας κατακτήσει ΜΟΝΟ μία Ευρωλίγκα.
Βλέπεις, ο προπονητής της εξέδρας ανάμεσα στα υπόλοιπα πράγματα που έχει τακτοποιημένα στο μυαλό του, έχει βάλει σε ξεχωριστή θέση την άποψή του για τον Ζοτς. Θεωρεί, δηλαδή, πως ό,τι πέτυχε στην καριέρα του το πέτυχε για ένα και μόνο λόγο. Επειδή έμαθε να διαχειρίζεται μεγάλο μπάτζετ. Κι αν τον ρωτήσεις, θα σου ορκιστεί ότι ο Σέρβος είχε πάντα το μεγαλύτερο, ξεχνώντας για παράδειγμα πως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχει δαπανήσει το ΑΕΠ μιας μικρής χώρας τα τελευταία χρόνια, έχοντας φάει αμέτρητα χαστούκια στο μεταξύ, για να φτάσει στην κορυφή ή ότι η Ρεάλ Μαδρίτης του 2018 χρειάστηκε να δαπανήσει 45 εκατομμύρια ευρώ και να υποστεί ζημία σχεδόν 30 για να επικρατήσει στο Final-4 εκείνης της χρονιάς.
Προφανώς, πλην του Πάμπλο Λάσο, ο συμπαθής προπονητής της εξέδρας ξεχνά και όλους τους άλλους προπονητές από το πάνω ράφι (δεν χρειάζεται να λέμε ονόματα) που απέτυχαν παταγωδώς έχοντας στα χέρια τους ένα σκασμό λεφτά και σίγουρα λησμονεί όλους εκείνους που πέρασαν από τους πάγκους μεγάλων ομάδων και το μόνο που κατόρθωσαν να αφήσουν πίσω τους ήταν τεράστιες τρύπες στους ισολογισμούς τους.
Ανάλογα με την ηλικία του, ο προπονητής της εξέδρας κατά καιρούς έχει υιοθετήσει διάφορες απόψεις σχετικά με την προπονητική αξία του πρώην τεχνικού της Φενέρμπαχτσε. Και αυτό διότι γνωρίζει πολύ καλά πως όταν οδήγησε την Παρτίζαν στην κορυφή στο Final-4 της Κωνσταντινούπολης το ’92, ο Ζοτς δεν είχε κανένα τεράστιο μπάτζετ. Ίσως να θυμάται κιόλας ότι εκείνη η ομάδα είχε αναγκαστεί να δώσει –λόγω του εμφυλίου στην πρώην Γιουγκοσλαβία– όλα τα θεωρητικά εντός έδρας ματς σε ουδέτερα γήπεδα, συμπεριλαμβανομένου και του ιστορικού προημιτελικού με την Μπολόνια που –εδώ που τα λέμε- είχε πολύ περισσότερα λεφτά στη διάθεσή της, αλλά τελικά υποτάχθηκε στο ταλέντο και το πείσμα των παιδιών του πολέμου.
Τότε ο κλασικός προπονητής της εξέδρας έμαθε για πρώτη φορά τι εστί «Γκαστόνε», δίνοντας το παρατσούκλι του αιώνια ευρύφαρδου καρτούν στον Ομπράντοβις και αποδίδοντας στην θεά τύχη και το κάζο του 1994 όταν η Μπανταλόνα έριχνε στο καναβάτσο το κατά πολύ ακριβότερο μπάτζετ του Ολυμπιακού στο Τελ Αβίβ. Μια ομάδα τόσο… οικονομικά εύρωστη που λίγο αργότερα βάρεσε κανόνι.
Πλέον τα πράγματα για τον προπονητή της εξέδρας είχαν πάρει τον δρόμο τους. Ο «Γκαστόνε» τα επόμενα χρόνια κατάφερε να μπει στη «σέρβικη μαφία» του μπάσκετ. Και προφανώς αυτή η σχέση του με την «φαμίλια» ήταν που τον έκανε να μεσουρανήσει όλο το επόμενο διάστημα.
Μετά από 9 Ευρωλίγκες (με 5 διαφορετικές ομάδες), 2 Κύπελλα Σαπόρτα (με 2 διαφορετικούς συλλόγους), 16 πρωταθλήματα και 11 Κύπελλα και τίτλους σε Γιουγκοσλαβία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα και Τουρκία, ο προπονητής της εξέδρας διατηρεί αμφιβολίες για την προπονητική αξία του Ομπράντοβιτς. Αν ήταν μάγκας, θα σου εξηγήσει, ας πάει να πάρει μια ομάδα από την Β’ ΕΣΚΑΝΑ κι ας την κάνει πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και στο μυαλό του θα έχει απόλυτο δίκιο. Τόσο ξέρει από μπάσκετ…