Είναι αξιοπερίεργο, αλλά συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο.
Έχει τη (λογική) εξήγησή του, αλλά κάποιες φορές αγγίζει και τα όρια του μεταφυσικού.
Γιατί ο βασικός κανόνας-εχθρός των δικαιολογιών λέει πως όταν είσαι μεγάλος παίκτης, παίζεις παντού.
Η πραγματικότητα όμως λέει πως γίνεται μερικές φορές (και εξαιτίας διάφορων συνθηκών) να είσαι μεγάλος παίκτης και ν’ αποδίδεις βάσει των πραγματικών σου δυνατοτήτων ΜΟΝΟ σε μια ομάδα.
Θες εξαιτίας «δεσίματος», θες εξαιτίας φόρμας, θες εξαιτίας συγκυριών;
Υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα ξένων παιχταράδων που σου δίνουν την εντύπωση ότι πραγματικά μεγάλη μπάλα έπαιξαν μόνο στον εν Ελλάδι σύλλογό τους.
Όπως οι εξής:
Ρομπέρτο
Μέχρι να έρθει στον Ολυμπιακό κινούταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Με χλευαστικά σχόλια για την παρουσία του στην Μπενφίκα και χωρίς να έχει ούτε μια συμμετοχή στην Ατλέτικο, όπου ανήκε. Και μόλις φόρεσε τα ερυθρόλευκα… απογειώθηκε. Κυριολεκτικά! Μεγάλες εμφανίσεις, παιχνίδια του Champions League που τα πήρε σχεδόν μόνος του, όταν ήταν στη μέρα του έμοιαζε ανίκητος. Και από τότε που αποφάσισε να επιστρέψει στην Ισπανία, επέστρεψε και στην ταλαιπωρία: Περιπλανώμενος και χωρίς να ξαναγίνει σημείο αναφοράς για ομάδα.
Έκι Γκονζάλες
Μόνο άγνωστος δεν ήταν όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό. Μάλιστα στην παρουσίασή του έγινε χαμός στη Λεωφόρο, με το αμίμητο σύνθημα «γαύροι κουφάλες, έρχεται ο Γκονζάλες» και την περιβόητη δήλωση του Αργύρη Μήτσου ότι «ο Γκονζάλες κάνει για δυο Τζιοβάνι». Μπορεί να μην δικαιολόγησε λοιπόν τη συγκεκριμένη υπερβολή, αλλά λατρεύτηκε -και δικαίως- από τους οπαδούς του «τριφυλλιού»: Κάνοντας πράγματα (και θάματα) στο γήπεδο, που δεν έκανε σε καμία άλλη ομάδα πριν και μετά που αγωνίστηκε στη χώρα μας.
Κέβιν Μιραλάς
Από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές «καψούρες» των οπαδών του Ολυμπιακού. Στην πρώτη παρουσία με τη φανέλα του έκανε τέτοια όργια που το ελληνικό πρωτάθλημα φαινόταν (και ήταν) πολύ στενό για να τον χωρέσει. Μπορεί λοιπόν στις δυο πρώτες του σεζόν με την Έβερτον να τα πήγε καλά (για τα δεδομένα της Premier League) αλλά δεν είχε τη συνέχεια που αναμενόταν. Δεν μπόρεσε να γίνει πρωταγωνιστής. Με αποτέλεσμα ν’ ακολουθήσουν δανεισμοί, ανάμεσα στους οποίους κι ένας στον Ολυμπιακό, που συνέβαλε στη μερική απομυθοποίησή του.
Ίσμαελ Μπλάνκο
Όταν ήρθε στην Ελλάδα για να παίξει στην ΑΕΚ ήταν αξιόλογος σκόρερ μεν -στη δεύτερη κατηγορία της Αργεντινής δε. Δεν υπήρχε ασφαλές δείγμα τότε για να εγγυηθεί την εκτελεστική του δεινότητα και τα συνολικά 73 γκολ που πέτυχε με τα κιτρινόμαυρα και τον έκαναν σύνθημα στα χείλη του κόσμου. Από τη σεζόν που έφυγε λοιπόν δεν ξέχασε την τέχνη του. Ποτέ όμως δεν έφτασε σε ανώτερο επίπεδο και για να βγάλει το ψωμάκι του (με τα γκολάκια του) χρειάστηκε να περιπλανηθεί σε Μεξικό, Πολωνία, Γερμανία, Εκουαδόρ και Αργεντινή.
Νέρι Καστίγιο
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων. Πιθανότατα η πιο απτή περίπτωση παίκτη που ταυτίστηκε και έδωσε το μάξιμουμ των (μεγάλων) δυνατοτήτων του φορώντας μια μόνο φανέλα. Γιατί τα «μαγικά» στον Ολυμπιακό που τον έκαναν την πιο προσοδοφόρα πώληση στην ιστορία του συλλόγου τότε (15 εκατ. ευρώ στη Σαχτάρ) προμήνυαν μια λαμπρή καριέρα. Αντ’ αυτής όμως ακολούθησε μια συνεχής επιβεβαίωση του πόσο πολύ μπορούσε ν’ αδικήσει ο Μεξικανός τον εαυτό του και μια πορεία που ουδέποτε θύμισε τι έκανε στο «Καραϊσκάκη».
