Και μόνο που τις φέρνεις στο μυαλό, ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι σου.
Θυμάσαι ακριβώς πού ήσουν και πώς αντέδρασες.
Είτε έμεινες ψύχραιμος, είτε έμεινες άλαλος, είτε έμεινες… στο κρατητήριο (γιατί ρήμαξες κάποια καφετέρια/γήπεδο/αλλόθρησκο που σκέφτηκε εκείνη την ώρα να σου κάνει καζούρα) είναι ακριβώς χαραγμένο στο μυαλό σου.
Διότι δεν ήταν απλώς ευκαιρίες απ’ αυτές που ξενερώνεις προς στιγμήν, ρίχνεις ένα μπινελίκι στον υπαίτιο και μπαίνουν στο χρονοντούλαπο.
Είναι ευκαιρίες απ’ αυτές που στέρησαν ιστορικές επιτυχίες ή θριάμβους από την ομάδα του καθενός και στοίχειωσαν για πάντα τις ποδοσφαιρικές του αναμνήσεις.
Αξέχαστες φάσεις όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Γκόραν Βλάοβιτς (Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός)
Κάθε φορά που το βλέπουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού πονάνε. Και σε κάθε ριπλέι έχουν την ελπίδα πώς -δεν γίνεται- αυτή τη φορά θα πάει μέσα η μπάλα. Ψάχνοντας το δεύτερο χρυσό γκολ στη ρεβάνς με την Μπαρτσελόνα το 2001, οι «πράσινοι» είχαν στριμώξει τους Καταλανούς μέσα στο σπίτι τους. Έχαναν τη μια ευκαιρία μετά την άλλη. Και για λίγα μόλις εκατοστά (όσα έφυγε το σουτ του Βλάοβιτς δίπλα από το δοκάρι) δεν πανηγύρισαν μια μεγαλειώδη πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League.
Ντέμης Νικολαΐδης (Λοκομοτίβ-ΑΕΚ)
Πόσες και πόσες φορές δεν έχει στοιχειώσει τον ύπνο των ΑΕΚτζήδων… Πόσες φορές δεν έχουν ξυπνήσει… έντρομοι κάποια νύχτα επειδή έβλεπαν τον ίδιο εφιάλτη. Γιατί δεν ήταν μόνο το οδυνηρό γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων που στέρησε από την ομάδα τους μια ιστορική πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Ήταν πως λίγα μόλις λεπτά νωρίτερα θα μπορούσε να την έχει εξασφαλίσει, αν ο καλύτερός της παίκτης δεν έχανε μια ευκαιρία απ’ αυτές που θεωρείτο αδύνατο για την κλάση του να χάσει.
Γιώργος Αμανατίδης (Ολυμπιακός-Γιουβέντους)
Δεν ήταν αυτή η φάση που στιγμάτισε τις αναμνήσεις των οπαδών του Ολυμπιακού από τον συγκεκριμένο αγώνα. Αυτή θα είναι πάντοτε η ισοφάριση του Αντόνιο Κόντε εξαιτίας… αέρα και Ελευθερόπουλου. Είναι όμως η φάση που θα μπορούσε να έχει αλλάξει όλη την ιστορία. Γιατί με τον Ολυμπιακό να προηγείται εκείνη τη στιγμή 1-0, αν ο Ραμπούλα δεν έκανε την απόκρουση της ζωής του στην εξ επαφής κεφαλιά του Αμανατίδη, μοιάζει σχεδόν βέβαιο ότι θα είχε επιτευχθεί η πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League.
Κώστας Κατσουράνης-Ζούλιο Σέζαρ (ΑΕΚ-Ολυμπιακός)
Δεν ήταν τόσο κρίσιμη και καθοριστική όσο οι προηγούμενες, αλλά ήταν σίγουρα πιο κραυγαλέα. Από τις πιο απίστευτες ευκαιρίες που χάθηκαν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όχι μόνο επειδή οι Κώστας Κατσουράνης (δις) και Ζούλιο Σέζαρ κατάφεραν ν’ αστοχήσουν τρεις φορές στην ίδια φάση από πλεονεκτική θέση. Αλλά κι επειδή (σαν να ‘θελαν να υπακούσουν τη σχετική προτροπή του ύμνου της ΑΕΚ) έσπασαν ισάριθμες φορές τα δοκάρια, κάνοντας τους οπαδούς στις εξέδρες να τραβούν τα μαλλιά τους.
Αλέκος Αλεξανδρής (Ελλάδα-Δανία)
Αναμφίβολα η… εθνική μας ευκαιρία. Ένα «αχ» που (δεδομένου ότι αφορούσε όλους τους οπαδούς και όχι μόνο μιας ομάδας) αντήχησε σε όλη τη χώρα. Εκείνο το βράδυ του 1997 που το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ήθελε μόνο νίκη στο γεμάτο ΟΑΚΑ με τη σκληροτράχηλη Δανία. Σφυροκόπησε την αντίπαλό της. Ωστόσο ο Αλέκος Αλεξανδρής δεν κατάφερε να ξεπεράσει το… δέος βλέποντας απέναντί του τον τεράστιο Πίτερ Σμάιχελ και πλασάροντας πάνω του, έσβησε το όνειρο της δεύτερης μόλις παρουσίας σε Μουντιάλ.