Όταν διακόπηκε η περσινή σεζόν της Euroleague, απέμεναν έξι αγωνιστικές για το τέλος της κανονικής περιόδου και η πρόκριση στο Final Four έμοιαζε για τις δύο ελληνικές ομάδες με mission impossible.
Ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη. Ο Παναθηναικός με ρεκόρ 14-14 απείχε πέντε νίκες από την τετράδα και δύο από τον αποκλεισμό από τα πλέι-οφ, σενάριο που δεν ήταν τόσο ευφάνταστο, βάσει του μομέντουμ (έξι ήττες στα εφτά τελευταία ματς) και του πολύ δύσκολου προγράμματος που ακολουθούσε. Πέντε ομάδες είχαν ρεκόρ 12-16 μεταξύ των οποίων και ο (11ος) Ολυμπιακός, ο οποίος ναι μεν είχε ανακάμψει (με τρεις νίκες στα τέσσερα τελευταία), αλλά είχε εκτός Μιλάνο, Χίμκι, Φενέρ και εντός Ρεάλ, Μπάρτσα.
Η Μακάμπι ήταν η μοναδική ομάδα που αμφισβητούσε αυτό που από τα πρώτα στάδια της σεζόν αποκρυσταλλώθηκε στη συνείδηση του κόσμου ως «Big Four». Η τετράδα Εφές – Ρεάλ – Μπαρτσελόνα – ΤΣΣΚΑ, με την τόσο μεγάλη ευχέρεια δαπάνης ρευστού, προβάλλει και για την επόμενη διοργάνωση ως «untouchable» για το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ. Στους Καταλανούς τα ηνία θα έχει πλέον ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, η ΤΣΣΚΑ απέκτησε Μιλουτίνοφ, Σενγκέλια και θα έχει πίσω τον Κλάιμπερν, ενώ και η Εφές έκανε επίδειξη… μπάτζετ, ανανεώνοντας για δύο χρόνια τον Σέιν Λάρκιν, αντί 7,7 εκατ. δολαρίων! Η Μακάμπι, με το μαχητικό πνεύμα που της έχει εμφυσήσει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και η Μιλάνο, με δίδυμο τους Ροντρίγκες, Ντιλέινι στα γκαρντ και την άφιξη των Ντατόμε, Σιλντς, ΛεΝτέι, είναι βάσει των στοιχηματικών αποδόσεων οι δύο ομάδες που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να δώσουν ενδιαφέρον στη μάχη κορυφής.
Το μπάτζετ βέβαια από μόνο του δεν εγγυάται τρόπαια. Αν ήταν έτσι, η Ζαλγκίρις του ‘99, ο Ολυμπιακός του ‘12 και η Μακάμπι του ‘14 δεν θα είχαν αναδειχθεί ποτέ πρωταθλήτριες Ευρώπης.
Η ομοιογένεια, η φιλοδοξία, το μαχητικό πνεύμα και το καλό κλίμα στα αποδυτήρια είναι τα προαπαιτούμενα για να μειωθεί το χάσμα δύο ρόστερ που έχουν μεγάλη διαφορά σε (χρηματιστηριακή) αξία. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός προσπαθούν να χτίσουν πάνω σε αυτές τις βάσεις το αγωνιστικό project για την προσεχή σεζόν, ώστε αρχικά να διεκδικήσουν την πρόκριση στην οχτάδα και ακολούθως να κοιτάξουν, ει δυνατόν, κατάματα τα θηρία. Για να ευοδωθεί κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο να δικαιώσουν το ευχολόγιο «λαβράκια» κάποιοι από τους παίκτες που εντάσσονται στην κατηγορία «στοιχήματα» (τύπου Χάρισον, Μάρτιν, Ζαν-Σαρλ, Φόστερ και Όγκαστ).
Προφανώς όμως είναι απαραίτητη και η εμπειρία κάποιων πρωτοκλασάτων που θα νιώθουν «οικειότητα» σε αυτό το επίπεδο, γνωρίζοντας εκ των παραστάσεων τι πρέπει να κάνουν όταν η μπάλα καίει. Ο Ολυμπιακός με την απόκτηση του Σλούκα έκλεισε θεωρητικά το παζλ του ρόστερ, αλλά ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα σημείο αναφοράς στη γραμμή ψηλών. Και αν υπάρχει δυνατότητα για κάποια υπέρβαση ύστερα από την υπογραφή μιας σειράς μικρών για το μέγεθός του συμβολαίων (μιλώντας πάντα με βάσει τα μηδενικά), θα πρέπει μάλλον να λάβει – αν δεν έχει λάβει ήδη – υπόψιν του ότι ο Έκπε Ούντο κυκλοφορεί ελεύθερος στην αγορά.
Ναι, ο Νιγηριανής καταγωγής Αμερικανός σέντερ δεν ανταποκρίνεται στο προφίλ «νέος και φιλόδοξος» – μια και στα τέλη Μαΐου πάτησε τα 33 – αλλά αν μια ομάδα διαθέτει μόνο τέτοιους, στην καλύτερη να βάλει δύο παίκτες της στην rookie πεντάδα της σεζόν.
Έχοντας όμως και έναν Ούντο παρέα σε αυτούς, θωρακίζεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη ρακέτα σου, βάζοντας στο ρόστερ σου έναν μπαρουτοκαπνισμένο πρωταθλητή Ευρώπης, με διακριτικά τη μαχητικότητα και την ενέργεια. Από τον καιρό που ο Στόγιαν Βράνκοβιτς σκέπαζε τα καλάθια της κορυφαίας συλλογικής διοργάνωσης, δεν έχει εμφανιστεί μάλλον σε αυτά «σκιάχτρο» τύπου Ούντο, κάτι που… ουδόλως πιστοποιούν τα 2,2 μπλοκ που είχε κατά μέσο όρο στη διετία του με τη Φενερμπαχτσέ (2015-17), καθώς πρόκειται για ένα μόνο μικρό στατιστικό δείγμα της πληθωρικότατης αμυντικής παρουσίας του. Τοτέμ αθλητικότητας, ο Ούντο είναι κατά συνέπεια στον επιθετικό τομέα μετρ του είδους στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη.
Ο MVP του Final Four της Κωνσταντινούπολης το ’17 – στον ημιτελικό με τη Ρεάλ είχε 18 πόντους, 12 ριμπάουντ και 8 ασίστ, ενώ στον τελικό με τον Ολυμπιακό 10 πόντους, 9 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 5 τάπες – έπαιξε με αποτυχία στη Γιούτα την επόμενη διετία και το καλοκαίρι του ’19 υπέγραψε ηγεμονικό συμβόλαιο με σύλλογο της Κίνας (Beijing Ducks), όπου δεν σκοπεύει όμως να μακροημερεύσει.
Ο Ούντο προανήγγειλε την επιστροφή του στην Ευρωλίγκα («είτε για τη Φενερμπαχτσέ, είτε για κάποια άλλη ευρωπαϊκή ομάδα», έγραψε χαρακτηριστικά στο Instagram) και σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Sabah», ο σύλλογος που έχει δείξει το πιο έντονο ενδιαφέρον προς ώρας είναι η Εφές. Ο δήμιος των ελληνικών ομάδων τη σεζόν 2016-’17 (αφού του Final Four είχε προηγηθεί η «σκούπα» της Φενέρ απέναντι στον Παναθηναϊκό) γνωρίζει φυσικά ότι δεν μπορεί να βρει στην Ευρώπη τα χρήματα που παίρνει στην Κίνα (λίγο πάνω από τα 2 εκατομμύρια ήταν το συμβόλαιό του με τους Beijing Ducks) και σύμφωνα με τουρκικά δημοσιεύματα το κασέ του, στα 33 χρόνια του και ύστερα από τρεις σεζόν στην «αφάνεια», μπορεί υπό προϋποθέσεις να πέσει και κάτω του 1.5 εκατομμυρίου ευρώ.
Αν υποθέσουμε ότι ο Παναθηναϊκός καταφέρει να ξεφορτωθεί το 1,5 εκατ. ευρώ του δεύτερου χρόνου συμβολαίου του Τζίμερ Φριντέτ (και έχοντας ήδη εξοικονομήσει τα 2,2 εκατ. από αυτό του Νικ Καλάθη), ίσως μια μικρή… θυσία για το Νο. 6 του draft του 2010 από τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς να άξιζε και με το παραπάνω (βλέπε εισιτήρια διαρκείας- αν, βέβαια, γίνονται με κόσμο οι αγώνες την σεζόν 2020-2021) τον κόπο.
Η περίπτωσή του, βέβαια, παραμένει εξαιρετικά δύσκολη κι ας έχει πάρει αρκετά λεφτά από Γιούτα και Κίνα την τελευταία τριετία, όμως το Τριφύλλι μπορεί να ποντάρει στην εκπεφρασμένη επιθυμία του παίκτη για επιστροφή στο υψηλότερο επίπεδο εκτός ΝΒΑ (καλή η Κίνα, αλλά περισσότερο για… χαβαλέ) σε συνδυασμό με τα εκπληκτικά deal που έχουν κλείσει φέτος οι Πράσινοι (Νέντοβιτς, Σαντ Ρος) μπορούν να ολοκληρώσουν το αγωνιστικό θαύμα.
Αν αξίζει για κάποιον να σπάσει εκκωφαντικά ο κουμπαράς, τότε αυτός είναι ο Ούντο…