Ο συνδυασμός του αγωνιστικού στυλ και των ικανοτήτων του Νικ Καλάθη, με το περιορισμένο φετινό μπάτζετ του Παναθηναϊκού δημιούργησε έναν πολύ μεγάλο πονοκέφαλο για τον Γιώργο Βόβορα, αλλά και το δίδυμο Αλβέρτη-Διαμαντίδη, οι οποίοι έχουν αναλάβει να τρέξουν το πρότζεκτ μετά τις αποφάσεις που έλαβε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για την ΚΑΕ.
Συγκεκριμένα οι πράσινοι βρέθηκαν απέναντι σε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Έπρεπε να καλύψουν το κενό που άφησε ο μέχρι πρόσφατα αγωνιστικός ηγέτης τους, χωρίς όμως να διαθέτουν τα απαραίτητα χρήματα ώστε να βγουν στην αγορά και να δώσουν ένα ποσό κοντά στα 2 εκατομμύρια ευρώ (όσα περίπου έπαιρνε ο Νικ) και να προσεγγίσουν έναν παίκτη με διαφορετικά μεν χαρακτηριστικά από εκείνα του ομογενούς γκαρντ, αλλά με την ίδια επίδραση στο παιχνίδι των πράσινων.
Με διαθέσιμο μπάτζετ κατά πολύ μικρότερο αναγκαστικά περιορίστηκε δραματικά και η δεξαμενή από την οποία θα μπορούσαν οι πράσινοι να διαλέξουν παίκτη, ενώ τα περιθώρια επιλογών στένεψαν ακόμη περισσότερο εξαιτίας της λειψανδρίας που παρατηρείται στο ευρωπαϊκό μπάσκετ στον άσο και ακόμη πιο συγκεκριμένα στους κλασικούς πόιντ γκαρντ, που έχουν στο μυαλό τους κυρίως την δημιουργία και όχι το σκορ.
Κι αυτό διότι τέτοιοι Ευρωπαίοι δεν κυκλοφορούν στην πιάτσα πολλοί (ειδικά ελεύθεροι), ενώ οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν εντελώς διαφορετικό προφίλ. Η εξίσωση γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη εάν βάλουμε στην κουβέντα και το κορμί του Νικ. Τον όγκο, το πάθος και την ικανότητά του στην άμυνα, που οδηγούσε πολλές φορές τον εκάστοτε προπονητή του Παναθηναϊκού να ζητά από αυτόν να μαρκάρει ακόμη και πολύ ψηλότερους παίκτες (μέχρι και σμολ φόργουορντ), κάτι που επίσης δεν βρίσκεις εύκολα στην αγορά.
Έχοντας όλα τα παραπάνω κατά νου, οι πράσινοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να αποκτήσουν τον αντι-Καλάθη επειδή απλά γνώριζαν ότι τέτοιος δεν υπήρχε. Ή και να υπήρχε, δεν ήταν δυνατόν να τον προσεγγίσει ομάδα με τα οικονομικά του Παναθηναϊκού, όταν μέχρι και η Ρεάλ Μαδρίτης με τα πολλαπλάσια διαθέσιμα χρήματα συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια για να αντικαταστήσει τον Καμπάτσο.
Κοιτώντας το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού αντιλαμβάνεται ότι για την θέση «1» η ομάδα έχει τους Πιέρ Τζάκσον, Χάουαρντ Σαντ-Ρος, Γιώργος Καλαϊτζάκης και σε διάφορα σχήματα ο Λευτέρης Μποχωρίδης. Η εύκολη, πρόχειρη και γρήγορη ανάγνωση δίνει στον πρώτο της λίστας το βάπτισμα του βασικού, αλλά αγωνιστικά είναι πολύ πιθανό στο παρκέ να δούμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Ο Τζάκσον είναι ένας κλασικός σούτινγκ γκαρντ, που ψάχνει πρώτα τον… εαυτό του (δηλαδή το να τελειώνει ο ίδιος φάσεις) παρά τους συμπαίκτες του, όμως αυτό από μόνο του ίσως να μην ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα (εφόσον οι πράσινοι άλλαζαν και την φιλοσοφία τους σχετικά με το επιθετικό στυλ) αν δεν συνδυαζόταν από το μικρό (για τα δεδομένα του μπάσκετ) μπόι του Αμερικανού. Με ύψος 1.80, πρόκειται για έναν από τους πλέον βραχύσωμους παίκτες της Ευρωλίγκας, χωρίς να διαθέτει το μυαλό ή το πάθος που απαιτείται για να μην αποτελεί μια μόνιμη «τρύπα» στην άμυνα. Άλλωστε αυτό το… παραμύθι το πλήρωσε για τα καλά πέρυσι το τριφύλλι τόσο (πρωτίστως) με τον Φριντέτ όσο και με τον Ταϊρίς Ράις, τους οποίους βέβαια σπανίως μπόρεσε να συνδυάσει μαζί στην πεντάδα.
Μοιραία εκείνος που είναι πολύ πιθανό ότι θα «κουβαλάει» μπάλα και ομάδα για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα των αγώνων είναι ένας άνθρωπος που θα ξεκινά από τον πάγκο, αλλά μάλλον θα επιστρέφει σε αυτόν μόνο για να πάρει ανάσες. Και δεν είναι άλλος από τον Χάουαρντ Σαντ-Ρος. Προφανώς ούτε αυτός έχει το «καλούπι» του Καλάθη, αλλά διαθέτει άλλα στοιχεία που τον καθιστούν πιο «λογική» επιλογή για το «1».
Ο Κουβανός, όπως έδειξε από την θητεία του στην ΑΕΚ, είναι ικανός να προσαρμοστεί σε πολλά διαφορετικά σχήματα, καλύπτοντας τις θέσεις «1», «2» και «3», ενώ λόγω σωματοδομής έχει την δυνατότητα να δώσει στον Παναθηναϊκό στην άμυνα ένα μεγάλο μέρος αυτών που μπορούσε να προσφέρει ο Καλάθης, αναλαμβάνοντας το μαρκάρισμα ακόμη και ψηλότερων παικτών και θωρακίζοντας την περιφέρεια των πράσινων που πέρυσι θύμιζε «ξέφραγο αμπέλι», με τον Νικ να είναι αναγκασμένος να τρέχει για δύο και τρεις συμπαίκτες του.
Επιπλέον δείχνει να «κουμπώνει» πολύ καλύτερα με τον Νέντοβιτς ή τον Φόστερ που κατά βάση θα μοιραστούν χρόνο στο «2», δίνοντας τα «μούσκουλα» που χρειάζονται στην άμυνα, αλλά και τις έξτρα λύσεις στην επιθετική ανάπτυξη όπου μοιραία χωρίς Καλάθη η δημιουργία θα περάσει σε δεύτερη μοίρα και η εκτελεστική ικανότητα θα έχει τον πρώτο λόγο.