Πέντε χρόνια χωρίς κούπα Τσάμπιονς Λιγκ για τον κατά πολλούς κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών είναι πολλά.
Δεν είναι ότι ο Λίονελ Μέσι θα άξιζε λόγω ονόματος και μόνο να μην μείνει τόσο καιρό «στείρος» σε διεθνές επίπεδο – άλλωστε και ο Μαραντόνα δεν κατέκτησε ποτέ το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά – αλλά ότι η διάρκεια του σε επίπεδο που μόνο στον Ντιέγκο έχουμε ξαναδεί είναι τέτοια που τα τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ μοιάζουν πολύ λίγα για αυτά που ο ίδιος έχει προσφέρει στο ποδόσφαιρο ως προϊόν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν η Μπάρτσα είχε κρατήσει εκείνο το 3-0 κόντρα στη Λίβερπουλ και έπαιρνε το τρόπαιο στον τελικό με την Τότεναμ, ο Αργεντίνος σούπερ σταρ θα είχε πολύ λιγότερους λόγους να φύγει από τη Βαρκελώνη. Αυτό το «βλέπω τον εαυτό μου περισσότερο εκτός Μπάρτσα απ’ ότι εντός», που ξεστόμισε στον Ρόναλντ Κούμαν είναι κυρίως αποκύημα της ευρωπαϊκής ένδειας της Μπάρτσα την τελευταία πενταετία, η οποία φυσικά και αναδεικνύει την κακοδιαχείριση του συλλόγου από τον Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου.
Αλλά θα ήταν τελείως διαφορετικό να είχαν οι Καταλανοί διακόψει αυτό το κάκιστο σερί των ευρωπαϊκών συντριβών (Παρίσι, Τορίνο, Ρώμη) με τον πιο ιδανικό τρόπο, την κατάκτηση δηλαδή του τροπαίου, απ’ το να προστεθεί ακόμη ένας κρίκος – το φιάσκο του ημιτελικού στο «Άνφιλντ» – προτού το φετινό ρεζιλίκι, που «μίκρυνε» κι άλλο το σύλλογο ευρωπαϊκά. Για να μην πούμε ότι αυτό το 8-2 από την Μπάγερν δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν η Μπάρτσα έπαιζε με την ψυχολογία της πρωταθλήτριας και όχι με αυτήν της loser.
Τι έκανε ο Μέσι απέναντι στη Λίβερπουλ για να παίξει η ομάδα του στον περσινό τελικό; Στην πραγματικότητα προσπάθησε «μόνος» του να αποκλείσει μία πολύ καλύτερη ομάδα. Στο πρώτο ματς έβαλε τα δύο από τα τρία γκολ (το ένα εκ των οποίων το καταπληκτικό φάουλ) και έδωσε στο πιάτο το 4-0 στις καθυστερήσεις στον Ντεμπελέ, με τον Γάλλο να λυγίζει από την ευθύνη. Και στο δεύτερο έχει βγάλει δύο πάρε-βάλε τετ α τετ σε Αλμπα, Σουάρες, έχει δώσει «μισό» γκολ στον Κουτίνιο και έχει αναγκάσει ο ίδιος τον Άλισον σε μια απίθανη επέμβαση – όλες οι φάσεις με το σκορ στο 1-0, που αν κατέληγαν δίχτυα θα τελείωναν την πρόκριση.
Για την Μπάρτσα σε αυτά τα δύο ματς ήταν ο Μέσι και μετά το… χάος. Λίγο καιρό μετά τον αποκλεισμό, στην πρώτη συνέντευξη του μετά από τέσσερα χρόνια, χαρακτήρισε το ματς του Λίβερπουλ ως μία από τις δύο μεγαλύτερες απογοητεύσεις της καριέρας του, μαζί με το χαμένο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. Και ένα χρόνο μετά απ’ αυτόν να έρχεται η «οχτάρα» από την Μπάγερν, είναι επόμενο να δημιουργείται στο μυαλό η ανάγκη για αλλαγή περιβάλλοντος.
Aν υποθέσουμε ότι ο Μέσι θα πάρει τελικά την Αντονέλα και τα τρία παιδιά του μακριά από τη Βαρκελώνη, η ζωή για αυτόν έχει… δύο δρόμους.
Ο ένας είναι να μεταγραφεί σε ένα club που θα του προσφέρει το challenge της ανατροπής δεδομένων. Είτε αυτός είναι η Ίντερ για την αποκαθήλωση της Γιουβέντους (του Κριστιάνο Ρονάλντο, μην ξεχνιόμαστε…) ύστερα από εννιά χρόνια παντοκρατορίας, είτε η Μάντσεστερ Σίτι, που στα 12 χρόνια της εποχής των Αράβων και των κολοσσιαίων εξόδων έχει καταφέρει να παίξει σε έναν όλο κι όλο ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ (και κανένα με τον Πεπ Γκουαρδιόλα στον πάγκο). Για την Παρί Σεν Ζερμέν δεν το συζητάμε καν, θα ήταν αστείο να σπαταλήσει τα δύο-τρία τελευταία χρόνια της καριέρας του στο γαλλικό πρωτάθλημα.
Ο Μέσι όμως είναι ήδη μεγαλύτερο μέγεθος από κοτζάμ Μπαρτσελόνα, φανταστείτε πόσο βαριά θα ήταν η «σκιά» του σε Μιλάνο, ή Μάντσεστερ και πόσο παράταιρο θα ήταν να υπηρετήσει το ποδόσφαιρο ρεαλισμού και σκοπιμότητας του Αντόνιο Κόντε, ή να φορέσει τη φανέλα μιας ομάδας που στήνει… άγαλμα έξω από το γήπεδό της στον Νταβίδ Σίλβα; Πως θα χωρέσουν… ιδεολογικά στο «Έτιχαντ» οι έξι «Χρυσές Μπάλες» του Λίο και πόσο θα του κάνουν κέφι οι εικόνες με τα γαλάζια κασκόλ μετά τα επιβλητικά «μπλαουγκράνα» κορεό στο μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης; Ναι, το ποδόσφαιρο του Πεπ θα τον αβαντάρει στο χορτάρι, αλλά σε αυτή τη φάση της καριέρας του ο Μέσι θα έπληττε την υστεροφημία του αν πήγαινε σε ένα club που σε 70 χρόνια ιστορίας ευρωπαϊκών κυπέλλων έχει παίξει οχτώ φορές λιγότερες σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ από τον ίδιο προσωπικά…
Αν φύγει ο Αργεντίνος από την Μπαρτσελόνα, υπάρχει μάλλον μόνο ένας τρόπος να μεγαλώσει κι άλλο το brand «Messi». Είναι η λάμψη της Πρέμιερ Λιγκ και το βαθύ κόκκινο της πιο βαριάς φανέλας του νησιού. Είναι το θρυλικό «Άνφιλντ», η ανατριχίλα του «you ‘ll never walk alone», είναι ο Γιούργκεν Κλοπ και η προοπτική να κατακτήσει μαζί του ό,τι κινείται στα τελευταία χρόνια καριέρας του.
Αν υπάρχει κάτι που αξίζει τον κόπο για να κάνει τόση φασαρία ο Μέσι και να σπάσει το συμβόλαιο του με την Μπάρτσα, αυτό είναι η Λίβερπουλ. Εντελώς… αντικειμενικά.