Τρεις παίκτες, οι Γκριεζμάν, Κουτίνιο και Ντεμπελέ, της στοίχισαν περίπου 400 εκατ. ευρώ. O πρώτος κόστισε 120 εκατ. στην ηλικία των 28 και για κάθε χρόνο συμβολαίου λαμβάνει 17 εκατ. ευρώ! Που σημαίνει ότι η Μπαρτσελόνα τον «παντρεύτηκε» διότι καμία ομάδα στον κόσμο, όσο και αν ενδιαφέρεται για τον Γάλλο, δεν πρόκειται να καλύψει τέτοιο συμβόλαιο.
Το ίδιο ισχύει για τον Ντεμπελέ, που μια μιάμιση καλή σεζόν αποκτήθηκε για 138 εκατ. ευρώ και έχει αμοιβή 12,8 εκατ. ευρώ ετησίως!
Από την κατάκτηση του τελευταίου Τσάμπιονς Λιγκ (2015) κι έπειτα, η Μπαρτσελόνα έχει δώσει κοντά στο 1 δισ. ευρώ για μεταγραφές, μόνο και μόνο για να γκρεμίσει ό,τι έχτιζε τα προηγούμενα χρόνια, με τη φιλοσοφία του total football και την ανάδειξη της Μασία σε βασικό τροφοδότη της ομάδας.
Ο Γκουαρδιόλα είχε πάρει Τσάμπιονς Λιγκ με οχτώ παίκτες από το φυτώριο στην ενδεκάδα, τώρα υπάρχουν μόνο οι Μέσι, Πικέ και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι έχουν μισθούς που καθιστούν πολύ δύσκολη την παραχώρηση τους. Ακόμα και οι Τοντιμπό, Ντε Γιονγκ στα 20 και 23 χρόνια τους αντίστοιχα, αμείβονται με 10 εκατ. ευρώ το χρόνο, σε ένα παράλογο «πάρ’ τε κόσμε» της διοίκησης, που ποτέ δεν εκπόνησε ένα μακρόπνοο πλάνο, υιοθετώντας την τακτική πανάκριβων τυχοδιωκτισμών.
Ένας τέτοιος είναι και η μεταγραφή του 30χρονου Πιάνιτς αντί 60 εκατ. ευρώ (ουσιαστικά ανταλλαγή με τον 24χρονο Αρτούρ). Τι μπορεί να κάνει ο Βόσνιος σε μια ομάδα που αν παίξει με κλασικό «10» αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Μέσι (χώρια ότι ο Κουτίνιο γυρίζει πίσω), μόνο ο Χοσέπ Μαρία Μπαρτομέου μπορεί να το ξέρει. Ο άνθρωπος δηλαδή που έχει τσακωθεί με την έννοια «προγραμματισμός» και κάνει περιχαρής τη λεζάντα του σε κάθε (αλόγιστη) υπογραφή νέου συμβολαίου. Το υστερόγραφο εδώ είναι ότι οι Λενγκλέ και Μπρέιθγουεϊτ, παίκτες δηλαδή που δεν κάνουν για αυτό το επίπεδο, κόστισαν αθροιστικά 54 εκατ. ευρώ.
Ασφαλώς έχουν ευθύνη και οι Λουίς Ενρίκε, Ερνέστο Βαλβέρδε, που βρέθηκαν στο τιμόνι της ομάδας αυτή την πενταετία και συνυπέγραψαν την απομάκρυνση του συλλόγου από τις ρίζες του. Μ ‘αυτά και μ’ αυτά ο Ρόναλντ Κούμαν παραλαμβάνει ένα σκορποχώρι σε επίπεδο «υγιών βάσεων» και είναι σαφές ότι αν θέλει να πετύχει θα πρέπει να κάνει στην άκρη τη διοίκηση, θέτοντας νέους όρους και στη μεταγραφική διαχείριση.
Η πρώτη κίνηση του ήταν να ενημερώσει τον Κουτίνιο ότι τον θέλει πίσω. Η δεύτερη να εκδιώξει τον 34χρονο Λουίς Σουάρες (των 18 εκατ. ευρώ ετησίως) και η τρίτη να ζητήσει την απόκτηση του συμπατριώτη του, Μέμφις Ντεπάι. Να και μία λογική κίνηση δηλαδή, ιδιαίτερα αν επαληθευτεί το ρεπορτάζ που κοστολογεί στα 40 εκατ. το αντίτιμο της Λιόν.
Ο 26χρονος Ολλανδός εξτρέμ είναι ίσως ο πιο βελτιωμένος παίκτης στην Ευρώπη τα τελευταία 3,5 χρόνια, από τότε δηλαδή που άφησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να παίξει στη Λιόν. Τη σεζόν 2017/18 είχε 22 γκολ και 16 ασίστ σε πρωτάθλημα και Ευρώπη, την επόμενη 12 και 15, ενώ την τελευταία σκόραρε 15 φορές σε μόλις 21 ματς σε Σαμπιονά και Τσάμπιονς Λιγκ, λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στο γόνατο. Ήταν ο ηγέτης της Λιόν στην πορεία έως τα ημιτελικά και έδειξε να ξεπερνά πλήρως τον τραυματισμό του, πετυχαίνοντας χατ-τρικ στη φετινή πρεμιέρα του γαλλικού πρωταθλήματος.
Ο πρώην παίκτης της Αϊντχόφεν αναδείχτηκε επιπλέον σε πρωτοπαλίκαρο του Κούμαν στο (επιτυχημένο) project αναγέννησης της Εθνικής Ολλανδίας, όντας εντυπωσιακός στα προκριματικά του Euro, με 6 γκολ και 8 ασίστ σε 8 συμμετοχές.
Ο Μέμφις Ντεπάι είναι ο τύπος του παίκτη που αν μη τι άλλο ταιριάζει αβλεπεί σε μια ομάδα που θέλει να επαναφέρει την ολλανδική φιλοσοφία στο παιχνίδι της. Στη θέση του πλάγιου χαφ δεν υπάρχει ίσως πιο δεινός σκόρερ στην Ευρώπη (εξαιρούνται τα δύο «ιερά τέρατα» που ουσιαστικά δεν έχουν θέση), ενώ το πνευματικό έλλειμα του – διότι τεχνικά και αθλητικά είναι άρτιος – φαίνεται να το μπόλιασε την τελευταία τριετία, με τη βοήθεια και του Κούμαν.
Το «Messi saga» είναι το Α και το Ω εσχάτως στην επικαιρότητα του συλλόγου, αλλά αθόρυβα εκτυλίσσεται μια κίνηση που ενδέχεται να αποτελέσει το εφαλτήριο επιστροφής στη λογική και επανασύνδεσης με τις ιδέες που ανέδειξαν την Μπάρτσα το μεγαλύτερο αθλητικό brand του 21ου αιώνα.