Η συζήτηση για τη διαιτησία στην Ελλάδα είναι πάντοτε επίκαιρη.
Δεν κάνει ποτέ «κοιλιά».
Υπήρξαν όμως κάποιοι ρέφερι που έκαναν… οι ίδιοι κοιλιά. Ή τη διέθεταν εν πάση περιπτώσει εξαρχής.
Μπορεί λοιπόν οι περισσότεροι να έχουν δώσει τροφή για σχόλια, ωστόσο εδώ θα θυμηθούμε άλλους:
Εκείνους που δεν έδιναν καμία τροφή, πιθανότατα γιατί ήθελαν να… την κρατήσουν για τον εαυτό τους!
«Μπαμπάτσικες» περιπτώσεις όπως οι εξής:
Θανάσης Βέλλιος
Τις παλιές καλές εποχές της Α’ Εθνικής (και) οι διαιτητές ήταν ΠΑΣΟΚ: Καλοζωισμένοι, στρογγυλεμένοι και συχνότατα κοιλιοφόροι. Όπως συνέβαινε με τον παλαίμαχο ρέφερι του συνδέσμου Ξάνθης. Με συχνότατη παρουσία στα παιχνίδια (συχνά μάλιστα και σε ντέρμπι), όπου μπορούσε να πει στους παίκτες «καθίστε καλά, θα σας φάω» κι εκείνοι είχαν κάθε λόγο να πιστέψουν ότι θα μπορούσε να κάνει πράξη την απειλή του.
Βασίλης Παμπορίδης
Η αλήθεια είναι ότι το πρόσωπο τον αδικούσε. Τα αφράτα μάγουλα παρέπεμπαν σε σιλουέτα πολύ πιο ψωμωμένη απ’ όσο ήταν στην πραγματικότητα. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως ήταν ο ορισμός του διαιτητή-αθλητή. Ούτε πως κατάπινε τα χιλιόμετρα στο γήπεδο με την ίδια ευκολία που κατάπινε μπριζολάκια. Απλά μ’ ένα μούσι (δικό του ή και ψεύτικο) που θα καμούφλαρε κάπως το ψωμοσάκουλο ίσως απέφευγε την είσοδο στο κλαμπ των τροφαντών.
Λάζαρος Πολατιάν
Μεγάλη φυσιογνωμία. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά! Από τους διαιτητές που καταλάβαινες πως καλό θα ήταν να μην επιμείνεις πολύ στις διαμαρτυρίες σου. Όχι μονάχα επειδή ήταν φαγανός. Μα κι επειδή (παίρνοντας προφανώς μέρος της κοιλιάς σε μπόι) ήταν θεριό. Απ’ αυτούς που σε τοπικά πρωταθλήματα γίνονται δέκτες κλασικών πικαρισμάτων από την εξέδρα του τύπου «κύριε διαιτητά, στην ίδια ταβέρνα γυμναζόμαστε».
Φίλιππος Μπάκας
Το κακό με τον συγκεκριμένο δεν ήταν πως βρισκόταν εκτός φόρμας (sic). Το στενάχωρο ήταν πως εκτός από το φαΐ του, έφαγε και το πρώτο ιστορικό ξύλο σε Έλληνα διαιτητή. Μετά τον αλήστου μνήμης τελικό Κυπέλλου το 1995, όπου έδωσε πέναλτι στο 118’ στον Παναθηναϊκό και οι παίκτες της ΑΕΚ τον πήγαν ομαδικώς «καροτσάκι»: Έστω κι αν η γενναία μπάκα (απ’ την οποία θαρρείς πήρε το επίθετό του) έκανε αρκετά δύσκολο το να τον σπρώξεις…
