Το μπάσκετ, όπως κάθε άθλημα, δεν είναι μονόπλευρο. Δεν έχει να σου παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο πράγμα, δεν είναι μια φόρμα. Αντιθέτως, έχει μια ποικιλομορφία από οποιαδήποτε πλευρά κι αν το δεις, ό,τι κριτήριο κι αν επιλέξεις.
Σε επίπεδο προσώπων και των ιστοριών που κουβαλάνε για παράδειγμα και πώς αυτό το παρελθόν έχει επιδράσει στον τρόπο παιχνιδιού τους, το μπάσκετ έχει να προσφέρει αφθονία.
Στο NBA τα τελευταία 2-3 χρόνια βλέπουμε αυτό να έχει γεννήσει και μια διαφορά αισθητικής, μια διαφορά κουλτούρας που έχει την Ευρώπη στο επίκεντρο και αυτό είναι ίσως η πιο μεγάλη απόδειξη πως το μπάσκετ που παίζεται στην από δω μεριά είναι πολύ καλύτερο από αυτό της απέναντι μεριάς.
Κάτι στο οποίο άπειροι θα διαφωνήσουν και δε θα μπορούσε να είναι πιο τρανό παράδειγμα για τη διαφορά κουλτούρας. Κι αυτή η κουλτούρα δεν μετατρέπει κάποιον σε ανώτερο ή κατώτερο.
Όπως έντονη είναι και η διαφορά ανάμεσα στο μπάσκετ που πρεσβεύει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και σε αυτό που έχουν να συνεισφέρουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.
Ο Γιάννης, αν και παιδί του Φιλαθλητικού και Έλληνας, ήταν πιο ακατέργαστος και διαποτίστηκε με απόλυτο βαθμό στον αμερικάνικο τρόπο άθλησης, εξάσκησης και συνολικού παιχνιδιού. Γι΄αυτό ξεκίνησε από το να τελειοποιήσει το παιχνίδι του στις κοντινές αποστάσεις και να γίνει ανίκητος και, ενδεχομένως, στα επόμενα 2-3 χρόνια να τον δούμε να είναι πιο αξιοπρεπής και αυτόνομος στο παιχνίδι από τα 5-6 μέτρα και πίσω.
Μέχρι τότε όμως ο δις MVP της κανονικής περιόδου δε μπορεί να είναι κάτι παραπάνω απ΄αυτό που λέει το ίδιο του το βραβείο. Ο ίδιος ζήτησε να μην τον λένε MVP μέχρι να πάρει πρωτάθλημα για να δείξει πως κατανοεί ότι τελικά αυτό το βραβείο δεν μπορεί να σε γεμίσει όσο ένας τίτλος ή όσο μια διάρκεια μεγάλων εμφανίσεων εκεί που τα πράγματα ζορίζουν και μετράει περισσότερο.
Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αλλά και να δώσουμε ένα κίνητρο στον Γιάννη να μας αποδείξει λάθος, αυτό που βλέπουμε 2 χρόνια τώρα στα playoffs ωθεί στο συμπέρασμα πως ο Γιάννης δεν είναι επ΄ουδενί ο καλύτερος Ευρωπαίος που μπιστάει το τόπι στο Αμέρικα.
Μόνο τα φετινά playoffs να δει κανείς, θα βρει άνετα τρεις περιπτώσεις Ευρωπαίων που τα κατορθώματα τους θα μπορούσαν να βραβευτούν και με βραβείο Playoffs MVP. Και οι τρεις περιπτώσεις προέρχονται, όπως και ο Γιάννης, από τα Βαλκάνια, αλλά σε αντίθεση με τον Γιάννη πρεσβεύουν άλλο στυλ μπάσκετ.
Αν σου αρέσουν οι ιστορίες ανέλιξης από τα χαμηλά, τότε ναι, θα πας με Team Giannis. Αν όμως σου αρέσει το αγνό μπάσκετ, αυτό που μιλάει για το επιθετικό ταλέντο και το βρωμόχερο, τότε να τα σπουδαία παράγωγα της ευρωπαϊκής σχολής που τη εξαιρέσει 4-5 παικτών, θα έβαζαν κάτω όλο το NBA στην κατηγορία «άρρωστο σουτ».
Λούκα Ντόνσιτς
Όταν έπαιζε στη Ρεάλ απέναντι στον Παναθηναϊκό και πήρε τον τίτλο του MVP από τον Καλάθη, τον αντιπαθούσαμε σφόδρα. Ευχόμασταν μέχρι και να αποτύχει στο NBA. Αλλά ευτυχώς για το μπάσκετ η κακία μας μας έπνιξε.
Ο Magic Luka είναι το μπάσκετ και σε αυτό δεν χωράει κουβέντα. Ακόμα κι αν δεν κατακτήσει ποτέ τίτλο και κάνει απλώς άλλες δέκα τέτοιες σεζόν σαν τη φετινή, ούτε καν step up δηλαδή, θα ανήκει στους σπουδαίους.
Μπορεί να αποκλείστηκε από τους Κλίπερς, όμως οι Μάβερικς στάθηκαν άτυχοι με τραυματισμούς και εν τη απουσία του Πορζίνγκις η πλάστιγγα έγειρε προς Λος Άντζελες μεριά. Και πάλι όμως είχαμε την ευτυχία να δούμε ματς όπως το 4ο στη σειρά με τους Κλίπερς, όπου έβαλε το buzzer beater ως επιστέγασμα μιας απίθανης βραδιάς. Μην ξεχνάμε πως στα τελευταία 2 λεπτά της παράτασης έχει βάλει άλλα 3-4 καλάθια μεγάλης στόφας.
Νίκολα Γιόκιτς
Αυτό που δεν είχε ο Ντόνσιτς το βρήκε ο Γιόκιτς. Ο Σέρβος έχει διαγράψει εξίσου τρομακτική πορεία στα playoffs με τους Νάγκετς, απλώς ο δικός του Πορζίνγκις, ο Μάρεϊ, δεν τραυματίστηκε. Αντιθέτως, κάνει κι αυτός παπάδες. Πιθανότατα οι τελικοί περιφέρειας να είναι το τέρμα της διαδρομής για τους Νάγκετς, όμως χάρη στην ηγεσία του Γιόκιτς έφτασαν να ανατρέψουν δύο φορές σειρές από 3-1.
Ο Σέρβος έχει τα πάντα. Μυαλό, δύναμη, τεχνική, ικανότητα να παίξει από 1 ως 5, αφού αρκετές φορές τον βλέπουμε μέχρι και να κατεβάζει τη μπάλα στην επίθεση και, κυρίως, έχει τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα. Μπορεί αυτά που κάνει φέτος να είναι το ταβάνι του, μπορεί και όχι. Το βέβαιο είναι πως οι εμφανίσεις του είναι αντάξιες ενός MVP τελικών κι όχι απλώς playoffs.
Γκόραν Ντράγκιτς
Εδώ η υπόκλιση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ο Ντράγκιτς δεν είναι ένας παίκτης που γεννήθηκε σπουδαίος, ούτε κανένας πιτσιρικάς που έχει χρόνια μπροστά του να δουλέψει. Γεννήθηκε όμως με ικανότητα στο μακρινό σουτ και δη στα σουτ που έχουν μεγαλύτερη αξία και πήγε στο ΝΒΑ για να βελτιώσει τα υπόλοιπα. Μετά από μια 12ετία στο NBA καταφέρνει να ηγηθεί μιας προσπάθειας που το φινάλε της μπορεί να είναι και το δαχτυλίδι.
Με το 2-0 απέναντι στους Σέλτικς, φαίνεται πολύ πιθανό να είναι στους τελικούς της λίγκας, κάτι αξιοθαύμαστο από μόνο του. Οι Χιτ βεβαίως έχουν ένα καλοδουλεμένο σύνολο, με τα εύσημα να μοιράζονται ισόποσα σε αρκετές μεριές, με τον Σπέλστρα να παίρνει κάτι παραπάνω.
Είναι όμως αδύνατο να μην εστιάσει κανείς στα όσα έχει κάνει στα playoffs ο 34χρονος Ντράγκιτς με μέσο όρο 23 πόντους σχεδόν και μια αρτιότητα στα τρίποντα, με πολλά απ΄αυτά να είναι τρίποντα-μαχαιριές.