Στην εκτέλεση ενός πέναλτι το δεδομένο είναι πάντοτε ένα:
Ανεξαρτήτως του ποιος το χτυπάει και του ποιος κάθεται κάτω από τα δοκάρια ο δεύτερος θα είναι πάντοτε το αουτσάιντερ.
Θα έχει πάντα λιγότερες πιθανότητες να βγει νικητής.
Θα πρέπει να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι λογικότερη εξέλιξη έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα θα είναι να μαζέψει την μπάλα απ’ το πλεκτό.
Εκτός κι αν πρόκειται για κάποιον «γάτο».
Κάποιον που έχει βρει το μυστικό για το οποίο θα πλήρωναν αδρά οι γκολκίπερ όλου του κόσμου.
Κάποιον με ικανότητα να μετατρέπει μια άνιση μάχη σε αναμέτρηση που έχει εκείνος το πάνω χέρι.
Κάποιον σαν τον Φώτη Στρακόσια!
Μπορεί πλέον οι αφορμές που τον θυμόμαστε να μην αφορούν τον ίδιο -αλλά τον γιο του, Θωμά, ο οποίος κάνει εξαιρετική καριέρα στη Λάτσιο- ωστόσο οι πραγματικοί μύστες της παλιάς, καλής Α’ Εθνικής δεν ξεχνούν ούτως ή άλλως τον «αίλουρο» από την Αλβανία
Όχι μονάχα επειδή υπήρξε ένας από τους καλύτερους (και πιο εντυπωσιακούς) τερματοφύλακες στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Ούτε επειδή κατάφερε να ξεχωρίζει και για τη σεμνότητά του (εκτός απ’ τα εκπληκτικά ρεφλέξ και τις θεαματικές εκτινάξεις).
Αλλά κι επειδή έχει γράψει το όνομά του στην ιστορία ως ο απόλυτος σπεσιαλίστας στις αποκρούσεις πέναλτι!
Από την πρώτη κιόλας φορά που έπαιξε στη χώρα μας (με τη φανέλα του ΠΑΣ Γιάννινα το 1991) ο Στρακόσια έδειξε… αλλεργικός στην ετικέτα του «καταδικασμένου» από τα 11 βήματα.
Μπορεί ο Δημήτρης Σαραβάκος να σκόραρε με τη δεύτερη, ωστόσο πρόλαβε να νικήσει τον «μικρό» στην εκτέλεση του πέναλτι.
Και να ξεκινήσει μια εντυπωσιακή παράδοση από ‘κει και πέρα στον συγκεκριμένο τομέα…
Φορώντας λοιπόν τη φανέλα του Ολυμπιακού, αφήνοντας το στίγμα του στον ιστορικό Πανιώνιο και έχοντας επιτυχημένο πέρασμα απ’ όλες σχεδόν τις ελληνικές ομάδες που αγωνίστηκε, ο Στρακόσια έχτισε τον μύθο της πιο… ανεπιθύμητης φυσιογνωμίας απέναντι στην άσπρη βούλα.
Γιατί από το απόγευμα εκείνο του 1991 στα Γιάννενα μέχρι ένα άλλο βροχερό του 2005 στην Κέρκυρα (όπου σταμάτησε σε ηλικία 40 χρονών την εκτέλεση του Φώντα Γήττα) δεν μεσολάβησαν απλώς 14 χρόνια.
Μεσολάβησαν και ισάριθμες αποκρούσεις πέναλτι, που τον έκαναν τον απόλυτο ρέκορντμαν της σχετικής κατηγορίας!
Και το εντυπωσιακό δεν είναι πως κυριολεκτικά μπορούσες να τον νικήσεις ευκολότερα με φάουλ παρά με πέναλτι.
Το εντυπωσιακό είναι πως το συγκεκριμένο χάρισμα αποδείχθηκε… κληρονομικό.
Τουλάχιστον αυτό θα συμπέραινε κανείς ένα βράδυ του 2019, όταν ο Θωμάς απέκρουε τις εκτελέσεις των Λαουτάρο και Ναϊνγκολάν και έστελνε τη Λάτσιο στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ιταλίας.
Ή ένα άλλο βράδυ που με τον ίδιο τρόπο νίκησε τον Ντιμπάλα.
Για ν’ αποκαλύψει έπειτα από τη λήξη το μυστικό που τον έχει δασκαλέψει ο πατέρας του:
«Πρώτα θα φεύγει η μπάλα από το πόδι του εκτελεστή και μετά θα πέφτεις».
Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν προφανώς (και εξίσου επιτυχημένα) τα γονίδια…