Προφανώς και ο Ντάνι Πογιάτος μπορεί να επικαλεστεί κάμποσα πράγματα για να αιτιολογήσει την μετριότατη και αναιμική εικόνα του Παναθηναϊκού σε αυτά τα πρώτα ματς πρωταθλήματος.
Ο νεαρός Ισπανός προπονητής μπορεί να σταθεί στις πολλές και μεγάλες αλλαγές στο ρόστερ. Στα μπόλικα νέα πρόσωπα που ήρθαν στην ομάδα. Στην περιορισμένης χρονικής διάρκειας προετοιμασία. Στο μικρό διάστημα που βρίσκεται ο ίδιος στην ομάδα. Στο γεγονός ότι δεν γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα, αλλά και σε όλες τις διαφοροποιήσεις που υπήρξαν λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, που όπως και να το κάνουμε δυσκόλεψε το έργο του, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τους συναδέλφους του σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε όλα τα παραπάνω ο Πογιάτος έχει τα δίκια του. Αυτά τα πραγματικά περιστατικά, όμως, δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν και να αιτιολογήσουν την απόδοση των πράσινων σε αυτά τα δύο επίσημα παιχνίδια για την Σούπερ Λιγκ, αλλά και τα φιλικά τα οποία προηγήθηκαν στην προετοιμασία όταν και ακούστηκαν τα πρώτα ανησυχητικά «καμπανάκια».
Ωστόσο, εάν ο Ισπανός θεωρεί ότι αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπισε σε αυτούς τους πρώτους μήνες της θητείας του, ίσως θα ήταν καλό να είχε μια συνομιλία με τους προκατόχους του τα προηγούμενα χρόνια –και ιδιαίτερα τον Γιώργο Δώνη- μήπως καταλάβει τι σημαίνει «πρόβλημα» στον Παναθηναϊκό. Οι συνάδελφοί του ενδεχομένως να του μιλήσουν για την καθόλου μακρινή εποχή που το μπάτζετ της ομάδας ήταν αρκετά μικρότερο από το σημερινό.
Ή για την περίοδο που δεν υπήρχε καν μπάτζετ μεταγραφών και οι πράσινοι έψαχναν θησαυρούς στα σκουπίδια των δίχως συμβόλαιο παικτών, χωρίς να είναι σε θέση να δελεάσουν πολλούς κανονικούς παίκτες. Να του εξηγήσουν τι σημαίνει να μένεις εκτός Ευρώπης και να τιμωρείσαι από την UEFA για χρέη και να σου στερείται στα χαρτιά αυτό που διεκδικείς με τον ιδρώτα σου στο χορτάρι. Να του πουν για τις αδυναμίες πληρωμών και την προσπάθεια προπονητών, αθλητικών διευθυντών και των λοιπών μελών του ποδοσφαιρικού τμήματος να κρατήσουν τα αποδυτήρια όταν οι παίκτες ήταν «φευγάτοι» και πολλοί από αυτούς αναζητούσαν τρόπους να φύγουν από ένα καράβι που έδειχνε να βουλιάζει…
Έχοντας αυτά κατά νου, ο Ντάνι Πογιάτος έχει μεν δικαιολογίες, αλλά αυτές μοιάζουν πταίσματα μπροστά στην κόλαση που είχε αντιμετωπίσει ο σύλλογος, ο οποίος πολύ πρόσφατα «φλέρταρε» ακόμη και με τον υποβιβασμό και την πλήρη καταστροφή.
Αντίθετα αυτός βρέθηκε σε ένα πολύ πιο υγιές περιβάλλον όπου οι περισσότερες «ανορθογραφίες» ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Έχει μια διοίκηση που του ικανοποίησε και με το παραπάνω κάθε επιθυμία του. Όμως αυτό δεν έρχεται μόνο. Η βελτίωση των γύρω-γύρω φέρνει και απαιτήσεις τις οποίες μέχρι τώρα ο Πογιάτος δεν έχει κατορθώσει να αντιμετωπίσει με τρόπο πειστικό, που να επιτρέπει αισιοδοξίες για το μέλλον.
Τι είδαμε σε αυτά τα πρώτα ματς (φιλικά και επίσημα) από τον Παναθηναϊκό; Μια ομάδα με πολύ αργή ανάπτυξη, ιδιαίτερα ευάλωτη στο αμυντικό τρανζίσιον και σχεδόν ανύπαρκτη στο επιθετικό. Ένα σύνολο που «πεθαίνει» στο 4-3-3 το οποίο ο Πογιάτος έχει ως «ευαγγέλιο» και δεν τολμά να το διαφοροποιήσει, παρά το γεγονός ότι το κέντρο «φωνάζει» ότι δεν υα βγάζει πέρα στον συγκεκριμένο σχηματισμό με τα συγκεκριμένα πρόσωπα που καλούνται να το υπηρετήσουν. Μια ομάδα που δυσκολεύεται να δημιουργήσει ευκαιρίες και επιπλέον δεν μπορεί να μετατρέψει και αυτές τις ελάχιστες σε γκολ.
Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός του Πογιάτος, που αγνοεί ακόμη τη νίκη σε παιχνίδι πρωταθλήματος και δείχνει εμφανή σημάδια ότι αυτό πιθανότατα θα αργήσει και άλλο να έρθει. Παρά το γεγονός ότι ο Ισπανός βάσει ονομάτων και βιογραφικού έχει στα χέρια του το πιο πλήρες και ακριβό ρόστερ των τελευταίων ετών και ο ίδιος έχει την «υποχρέωση» να το κάνει να δουλέψει.
Για να συμβεί αυτό, όμως, ο Ισπανός πρέπει να καταλάβει καλά πού βρίσκεται. Τι έχει υπάρξει πριν από αυτόν και να του ζητηθεί ξεκάθαρα να αλλάξει την εικόνα πριν τελικά γίνει… αλλαγή ο ίδιος. Είπαμε, δικαιολογίες μπορεί να προτάξει πολλές. Επαρκείς δικαιολογίες όμως όχι.