Πήγαινε πολύς καιρός που ο ΑΕΚτζής περίμενε μια μεγάλη βραδιά της ομάδας του.
Μια επιτυχία που θα τον έκανε να νιώσει περήφανος.
Ένα αγωνιστικό κατόρθωμα που δεν θα του επέτρεπε απλά να χαρεί -αυτό είναι δευτερεύον συχνά στην ιδιοσυγκρασία του- αλλά να ταυτιστεί μαζί της.
Να νιώσει ότι τον εκφράζει. Να τον «φτιάξει», ρε παιδί μου.
Και όπως συμβαίνει με τον σύλλογο-σύμβολο της ακραίας εναλλαγής συναισθημάτων, η ΑΕΚ το πέτυχε κόντρα στη Βόλφσμπουργκ με τον πιο… ΑΕΚ τρόπο:
Κόντρα στα προγνωστικά. Με ψυχή και χαρακτήρα. Με ανατροπή απέναντι σε ισχυρότερο (και πιο πλούσιο) αντίπαλο.
Με… αλλεργία στην ήττα, άρνηση να υποταχθεί στη μοίρα της και αυτοπεποίθηση όταν όλα έδειχναν σκούρα.
Μεταξύ μας τώρα:
Ποιος θα εκπλησσόταν αν η ΑΕΚ της τελευταίας διετίας (αυτή που είχε χάσει το μέταλλο της ομάδας που κατάκτησε το πρωτάθλημα και κόλλησε δικαιολογημένα τη ρετσινιά του loser) απογοητευόταν με την εξέλιξη του αγώνα;
Σε ποιον θα έκανε εντύπωση αν η ομάδα που μέχρι και πρόσφατα πότισε φαρμάκι τον κόσμο της με την απάθεια που έχασε τον τελικό Κυπέλλου οδηγούταν σε μια ήττα με κάτω τα χέρια;
Κι όμως. Όπως ιστορικά συνηθίζει να κάνει σε όλες σχεδόν τις μεγάλες επιτυχίες της, η ΑΕΚ διέψευσε τους πάντες:
Από τους οπαδούς των άλλων ομάδων, μέχρι τους οπαδούς τους δικούς της και τον ίδιο της τον εαυτό!
Γιατί της ΑΕΚ της στράβωσε το κρισιμότερο παιχνίδι της σεζόν. Απέναντι σε γερμανική ομάδα.
Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο (χαμένο πέναλτι από τον παίκτη που δέχεται την πιο σκληρή κριτική συν γκολ εναντίον της στην τελευταία φάση του ημιχρόνου).
Και αντί να «βολευτεί» πίσω απ’ αυτές τις δικαιολογίες, ν’ αποκλειστεί με μια ήττα που θ’ αποδιδόταν και στην κακοτυχία (επειδή κληρώθηκε με τον πιο απευκταίο αντίπαλο), να συμβιβαστεί με τη διαφαινόμενη αποτυχία που θα τη βουτούσε ξανά στην εσωστρέφεια, έβγαλε επιτέλους θυμό.
Έδειξε επιτέλους… κοκόβια. Είχε μάτι που γυάλιζε, αλλά και κάτι εξίσου σημαντικό:
Πλάνο για ν’ αλλάξει την τύχη της, περισσότερους παίκτες ικανούς να το εξυπηρετήσουν και έναν προπονητή που μπορεί να τους εμπνεύσει.
Διότι δεν ήταν μονάχα οι εύστοχες αλλαγές του Καρέρα που γύρισαν το ματς. Ότι έβαλε τον Λιβάγια κι έδωσε ασίστ ή έβαλε τον Ανσαριφάρντ κι έβαλε το φοβερό γκολ της ανατροπής.
Ήταν ότι τόλμησε ν’ αφήσει στον πάγκο τον Κροάτη σταρ και να τον εμφανίσει (όχι στραβωμένο αλλά) φτιαγμένο όταν μπήκε.
Ότι έκανε την ομάδα του να πιστεύει πως με υπομονή και πίστη στο σχέδιο, εκείνο στο τέλος θ’ αποδώσει.
Και φυσικά ότι είχε πλέον τις επιλογές, με τις διορθωτικές κινήσεις που έγιναν στις μεταγραφές (Σάκχοφ, Γκαρσία), αλλά και υπάρχοντες παίκτες που χάρη στον ίδιο «κέρδισε» το ρόστερ (Βασιλαντωνόπουλος, Μαχαίρας) ν’ ανακατέψει την τράπουλα και στο τέλος να κερδίσει την παρτίδα.
Χάρη και στον ίδιο λοιπόν η ΑΕΚ έζησε έπειτα από πολύ καιρό στιγμές που βγάζουν υγεία:
Γκολ να πανηγυρίζονται έξαλλα απ’ όλα τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος (και όχι μόνο τους παίκτες).
Επίκεντρο των εορτασμών να γίνεται ο Μάνταλος, με τους συμπαίκτες του να προσπαθούν να τον κάνουν να ξεχάσει το χαμένο πέναλτι.
Ο ίδιος ο Καρέρα να πηδάει πάνω στον αρχηγό του μετά τη λήξη, ο Τσιντώτας ν’ αφιερώνει τη νίκη στην προσωποποίηση της ΑΕΚ που ονομάζεται Στέλιος Σεραφείδης και ολόκληρη η ομάδα να τιμάει τον κόσμο της κάνοντας «όλε» στο άδειο πέταλο.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει από τώρα αν είναι εικόνες από τα «προσεχώς» μιας ΑΕΚ που μπορεί να ξαναγίνει πρωταθλήτρια.
Είναι σίγουρα όμως εικόνες που βοηθούν… πατεράδες στον «προσηλυτισμό» νέων ΑΕΚτζήδων.