Αναμφίβολα η έλλειψη άγχους και η απουσία πολύ υψηλών προσδοκιών, δημιουργούν μια ηρεμία σε αυτόν που θα κληθεί να κάνει κάτι. Ιδίως αν έχει και σοβαρά επιχειρήματα να αντικρούσει την όποια μομφή για το αποτέλεσμα.
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, με αυτή την τιμιότητα και το συγκεκριμένο ταβάνι που φτιάχτηκε φέτος, θα μπορούσε να μπει γεμάτος δικαιολογίες στην Μτίτσκι Αρένα στα περίχωρα της Μόσχας. Τρομερά κουραστικό ταξίδι, χωρίς τρεις σημαντικούς παίκτες, τρεις από τους καλοπληρωμένους ξένους, με αρκετή μουρμούρα μετά τα ματς του Super Cup, όλα αυτά θα μπορούσαν να φέρουν στο γήπεδο μια ομάδα που θα χρησιμοποιούσε το ματς για να μάθει τον εαυτό της.
Όμως οι παίκτες είχαν διαφορετική επιθυμία. Έβαλαν μόνοι τους τις απαιτήσεις στους εαυτούς τους και ο καθένας, στο μέτρο που του αναλογεί, πάλεψε για να ανταποκριθεί στον ατομικό εαυτό, μα κυρίως στο συλλογικό γίγνεσθαι της ομάδας. Κι αυτό μπορεί κανείς να το διακρίνει από την αμυντική αντιμετώπιση απέναντι στη Χίμκι.
Τα προηγούμενα χρόνια με πιο ακριβά και έμπειρα ρόστερ, πολλοί παίκτες δεν λειτουργούσαν στην άμυνα σαν μέρος της ομάδας, αλλά σταματούσαν περιμένοντας να αναλάβει τη μπουγάδα κάποιος Γκιστ ή κάποιος Καλάθης.
Φέτος δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, ειδικά σε ματς που λείπει ο Σαντ Ρος. Αυτό που υπάρχει, αυτό που είδαμε στη Ρωσία και θα πρέπει να είναι το Ευαγγέλιο Βόβορα και οργανισμού, είναι μια άμυνα συνολική, άμυνα συλλογική και συμπληρωματική. Ιδίως από παίκτες που έχουν μάθει να μην έχουν εγωισμούς, που βλέπουν τη φετινή εμπειρία ως ευκαιρία καριέρας και απολαμβάνουν να προσφέρουν με όποιον τρόπο τους ζητηθεί.
Όπως ο Λεωνίδας Κασελάκης που μπορεί να μην έχει το όνομα, αλλά έχει τη διάθεση να βάλει τον εαυτό του στη θέση που απαιτείται, ώστε να αποδειχτεί υπερχρήσιμο γρανάζι. Κι επειδή το ταλέντο δεν είναι περίσσιο στο ελληνικό μπάσκετ, οι Έλληνες που διαθέτει η ομάδα συν τον Μπέντιλ (με εξαίρεση τον Παπαπέτρου), θα πρέπει να κοπιάρουν την αυτοδιάθεση του Κασελάκη και να κινούνται με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό.
Αν αυτό το σκεπτικό οδηγήσει κάποιους σε υψηλότερα ράφια, καλώς να ορίσει. Αν όχι, θα ξέρουν πως μπορούν να αξιοποιήσουν την καριέρα τους και με εναλλακτικές οδούς.
Μια ομάδα χωρίς καθαρό άσο και με τα 2 της πεντάρια να μην είναι ουσιαστικοί επιθετικά παράγοντες, θα ήταν απίθανο να κερδίσει τη Χίμκι, ακόμα και με τις απουσίες Σβεντ-Μονρό. Το πέτυχε όμως γιατί όλοι έβαζαν σώμα, χέρια και πόδια εκεί που χρειαζόταν την κάθε στιγμή η άμυνα. Στα τελευταία κρίσιμα λεπτά, από το 73-71, η Χίμκι βρήκε ένα καλάθι, ένα τρίποντο του Μπέρτανς που μπαίνει μόνο από τέτοιους χεράδες, από τέρμα γωνία, πίσω από τη μπασκέτα ουσιαστικά και με ένα χέρι απλωμένο στα μούτρα.
Όλες οι υπόλοιπες φάσεις δεν έφεραν καλάθι και με εξαίρεση το ολομόναχο τρίποντο του Καράσεφ που δεν μπήκε, δεν υπήρξε άλλη φάση που οι παίκτες να μην λειτούργησαν με σύνεση ως προς το timing που θα πάνε για double team ή θα κάνουν fake double team. Όπως έγινε ενδεικτικά στη φάση που ο Μίκι ποστάρει Φόστερ και αστοχεί εξαιτίας της καλής κίνησης του Αμερικάνου που βοηθήθηκε από τα χέρια που άπλωσαν και τις προσποιήσεις που έκαναν 2 συμπαίκτες του για να αποπροσανατολίσουν τον Μίκι και να τον οδηγήσει στο πιο δύσκολο δεξί χουκ.
Αν λοιπόν ο νέος Παναθηναϊκός έχει αυτή την προσήλωση, όπως με τη Χίμκι, αν μασάει σίδερα και τα δίνει όλα, σίγουρα θα κερδίσει το απαιτητικό του κοινού που εκτός από όμορφες φάσεις και θέαμα, θέλει να βλέπει θέληση, πάθος, αυταπάρνηση. Και μια ταυτότητα σε διάρκεια. Να είναι η άμυνά του άμυνα πολλών, άμυνα όλων…