Καταρχάς να ξεκινήσουμε με τα αυτονόητα. Προπονητής που περνάει απ’ τη Ρεάλ (σε οποιοδήποτε τμήμα της) αποκλείεται να είναι…μυρωδιάς. Το ότι ο Πογιάτος όμως έχει τα γαλόνια των μικρών της Ρεάλ στο βιογραφικό του δεν σημαίνει απαραίτητα κι ότι έχει την προσωπικότητα, την ηγετική ικανότητα και τις αντοχές να κουμαντάρει ένα τόσο μεγάλο πλοίο όπως ο Παναθηναϊκός, εν μέσω καταιγίδας, όπου η πίεση είναι στα κόκκινα.
Κι όμως τα πρώτα δείγματα του Ισπανού είχαν δημιουργήσει αισιοδοξία και προσδοκίες στους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Όχι ασφαλώς από τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα του τριφυλλιού, αλλά από το γεγονός ότι μετά από χρόνια είδαν έναν προπονητή που ήταν αποφασισμένος να ξαναφέρει στην ομάδα σύστημα με δυο επιθετικούς.
Αυτό από μόνο του δημιουργούσε προσδοκίες για κάτι καλό όχι από πλευράς θεάματος (θέαμα μπορείς να δεις και με 5 παίκτες πίσω από τον επιθετικό να αλλάζουν διαρκώς την μπάλα), αλλά από πλευράς ουσίας και αποτελέσματος. Υπήρχε η αίσθηση ότι αυτό έλειπε από τον Παναθηναϊκό του Δώνη. Η ουσία. Ότι αν ο Παναθηναϊκός έβρισκε έναν επιθετικό να πλαισιώσει τον Μακέντα θα βλέπαμε όμορφα πράγματα στο χορτάρι φέτος. Και τον βρήκε…
Ο Καρλίτος έδειξε με το καλημέρα ότι έχει τα στοιχεία που κουμπώνουν ιδανικά στο παζλ του Μακέντα κι όλοι πίστεψαν ότι η ενδεκάδα του Παναθηναϊκού θα ξεκινάει από εκείνους. Φευ!
Από το πρώτο κιόλας παιχνίδι άρχισε η κουβέντα για το αν χωράνε στην ίδια ενδεκάδα, για το αν ο Καρλίτος πρέπει να παίζει στο κουτί κι ο Ιταλός εκτός και για το αν εν τέλει χρειάζεται αλλαγή σχηματισμού σε ένα 4-4-2 ώστε να αξιοποιηθούν αμφότεροι.
Τελικά ο Πογιάτος εμφανώς επηρεασμένος από όλη αυτή τη μουρμούρα κατάφερε να καταστρέψει το μοναδικό θετικό που έφερε στον Παναθηναϊκό. Τους δυο επιθετικούς. Στο ματς με τον Άρη που ξέρεις ότι θα πιέσεις από το πρώτο λεπτό και ο αντίπαλος θα σε παίξει κλειστά και με αντεπιθέσεις, άφησε εκτός ενδεκάδας τον Μακέντα, πέταξε ένα ολόκληρο ημίχρονο με τον Καρλίτος να ψάχνει στήριγμα και τον Παναθηναϊκό σημείο αναφοράς στην επίθεση και τελικά όταν μπήκε ο Ιταλός αποδείχτηκε ότι το πουλάκι είχε πετάξει.
Αν μη τι άλλο σε έναν Παναθηναϊκό που ακόμα δεν φτιάχνει ευκαιρίες και κάνει φάσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού δεν γίνεται να μην ξεκινάς τους δυο παίκτες που μπορούν να κάνουν γκολ και τη μισή ευκαιρία.
Κατά τα άλλα τα 3 συμπεράσματα που βγαίνουν απ’ τα πρώτα παιχνίδια του τριφυλλιού βγάζουν μάτια:
# Οι δυο νέοι ακραίοι του Παναθηναϊκού σε 3 μήνες μπορεί να πετάνε φωτιές και να βγάζουν μάτια. Αυτή τη στιγμή μοιάζουν 3 κλάσεις χειρότεροι από Γιόχανσον και Ινσούα.
# Η μεγαλύτερη πληγή του Παναθηναϊκού είναι στο 8, δίπλα στον Κουρμπέλη. Ο Αγιούμπ είναι μια χαρά παίκτης για τα ντέρμπι που θες να παίξεις κλειστά και να βγεις στις αντεπιθέσεις. Στα εύκολα που θες να ανοίξεις κλειστές άμυνες υστερεί. Ο μοναδικός από το τωρινό ρόστερ που έχει τα στοιχεία να παίξει στο 8, αλλά θέλει δουλειά ακόμα είναι ο μικρός, ο Σερπέζης.
# Όσοι είχαμε παρακολουθήσει τον Αϊτόρ πριν έρθει στην Ελλάδα προσπαθούμε να καταλάβουμε αν πρόκειται για τον ίδιο ποδοσφαιριστή που βλέπουμε να περιφέρεται στο γήπεδο. Ένας παίκτης ποιοτικός, με εξαιρετικά χτυπήματα και τεχνική στο «τριφύλλι» δείχνει χαμένος στη μετάφραση.
Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου είναι αν μπορεί ο Πογιάτος να το γυρίσει. Ο Ισπανός έχει έναν τεχνικό διευθυντή που τον πιστεύει, τον στηρίζει και τον έφερε στην ομάδα. Και μια διοίκηση που του έκανε όλα τα μεταγραφικά χατίρια που ζήτησε. Οπότε παράπονα και δικαιολογίες δεν μπορεί να έχει.
Το μόνο βέβαιο είναι ένα. Αν ο Πογιάτος έχει μια πιθανότητα να κάνει την απόλυτη ανατροπή θα την πετάξει στα σκουπίδια όσο συνεχίζει να καταστρέφει και τα θετικά στοιχεία που έφερε στην ομάδα. Όπως τη δημιουργία του διδύμου Μακέντα-Καρλίτος…