Το παρόν κείμενο γράφεται πριν ξεκινήσει η παράταση στο Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός. Θα μπορούσε κάλλιστα να γραφτεί πριν τελειώσει η τρίτη περίοδος. Θα μπορούσε να γραφτεί στο τέλος του ματς.
Μικρή σημασία θα είχε το οποιοδήποτε αποτέλεσμα και τίποτα δεν θα άλλαζε από τις λέξεις που θα ακολουθήσουν. Κι αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός μπορεί να μετρήσει κέρδη από το ματς απέναντι σε μια πιο ακριβή ομάδα, απέναντι σε μια ομάδα με τουλάχιστον 8πλάσιο μπάτζετ, και να αφήσει για λίγο στην άκρη τα μελανά σημεία.
Ποια είναι τα κέρδη; Η τόνωση του ελληνικού κορμού σε ένα ματς υψηλών απαιτήσεων και πιο συγκεκριμένα του Μήτογλου και του Κασελάκη. Κι αν τον Μήτογλου τον έχουμε ξαναδεί να κάνει τέτοιες πληθωρικές εμφανίσεις – φάρος η Μόσχα πέρσι – για τον Κασελάκη δεν ξέραμε πως θα αντεπεξέλθει στο κομμάτι που λέγεται βάρος φανέλας και απαιτήσεων.
Απέναντι στη Μπαρτσελόνα ήρθε το επιστέγασμα ενός, μικρού είναι η αλήθεια, δείγματος αγώνων, στους οποίους ο Κασελάκης, παρά τον αδίκως μικρό χρόνο που είχε στα δύο πρώτα ματς, έδειξε πως είναι αυτό ακριβώς που είχε ανάγκη η ομάδα για τη θέση πίσω από τον Παπαπέτρου.
Σε μια χρονιά που ο αρχηγός μπορεί να διάγει το τέλος της πορείας του στα πράσινα και κατά την οποία θέλει να ηγηθεί με αυξημένα νούμερα σε σχέση με πέρσι, η θέση 3 απαιτούσε για εναλλακτική έναν παίκτη που να έχει αποδεχτεί τον ρόλο του και που να μπορεί να προσφέρει πράγματα διαφορετικά από τον Παπαπέτρου.
Ο Λεωνίδας Κασελάκης το κάνει και σε βαθμό εντυπωσιακό. Ακόμα κι αν έδινε το 50% όσων δίνει, πάλι ευχαριστημένοι θα έπρεπε να είναι στον Παναθηναϊκό. Εκείνος όμως δίνει πράγματα που φαίνονται κι ας μην είναι τόσο σκορ ή ασίστ ή κάτι που να μετράει στο αντίπαλο καλάθι.
Στο ματς με τη Μπαρτσελόνα πρέπει να είδαμε την πιο τέλεια εκδοχή αυτού που έλειπε από τον Παναθηναϊκό στο 3 πίσω από τον Παπαπέτρου πέρσι και πρόπερσι. Για να γίνει αντιληπτό, αυτό που έδωσε ο Κασελάκης ξεπέρασε και τις καλύτερες εμφανίσεις του Θανάση Αντετοκούνμπο με τα πράσινα.
Έβαλε ένα κρίσιμο καλάθι στο 73-70, έπαιξε τουλάχιστον 6-7 καλές άμυνες με αποκορύφωμα δύο συνεχόμενες απέναντι στον Σμιτς στο πρώτο ημίχρονο, έβαλε τις «βαριές» τρεις βολές που έστειλαν το ματς στην παράταση, πάλεψε για κάθε μπάλα, έκανε και τα φάουλ που δεν χρειάζονται, αλλά είναι αποτέλεσμα υπερπροσπάθειας και δικαιολογούνται απόλυτα, έδειξε με λίγα λόγια ένα πρόσωπο που αν το παρουσιάζει σε συχνότητα 1 στα 3 ματς, η μεταγραφή του μπορεί και να είναι η πιο αποδοτική και επιτυχημένη.
Σε μια ομάδα που έχει αρκετούς παίκτες που έχουν μάθει να παίζουν για τα νούμερα τους και να μην είναι αυτόφωτοι, η παρουσία παικτών όπως ο Κασελάκης, λειτουργεί ως κόλλα υλικών που χωρίς αυτόν δεν θα κολλούσαν με τίποτα.
Η παρουσία του βεβαίως είναι σημαντική, όχι μόνο ως όνομα, μα και ως τύπος παίκτη για το μοντέλο που πάει να στήσει ο Παναθηναϊκός και για την ταυτότητα που επιχειρείται να αποκτήσει η ομάδα.
Προσωπικά, καθότι είμαστε και ομόχρωμοι, αν είναι να γίνουμε η Ζαλγκίρις του νότου, ένας οργανισμός δηλαδή με πλάνο που δεν παραποιείται ανάλογα τον προπονητή και τους παίχτες, θα είμαι τρομερά ικανοποιημένος. Κι ας μη σημαίνει αυτό 4/4 νίκες όπως ξεκίνησαν οι ανανεωμένοι Λιθουανοί την Ευρωλίγκα.
Υ.Γ. Η πεντάδα στα τελευταία 5 λεπτά του τρίτου δεκαλέπτου αδίκησε την προσπάθεια των παικτών που τα έδωσαν πραγματικά όλα σωματικά και πνευματικά. Παπαγιάννης και Ουάιτ ταυτόχρονα μέσα, σε ένα βράδυ που συνεχίζουν τις κακές εμφανίσεις, έδωσαν χώρο στον Ντέιβις και τον Σμιτς να βρουν τις σωστές πάσες και το +11 να γίνει ισοπαλία. Γενικά δεν βγαίνουν τα κουκιά με ενάμιση ψηλό.
Υ.Γ1. Μόνο εγώ είδα αρκετό κόμπλεξ από τον Νικ Καλάθη; Ειδικά η φάση που πάει να κρυφακούσει σε βολές του Ντέιβις τις οδηγίες του Βόβορα, είναι πολύ περίεργη ως προς τη δράση του. Ας μην αναφερθούμε στο τέλος που επέλεξε να εκδηλώσει επίθεση κι ενώ το ματς είχε κριθεί.