Μέχρι αυτές οι γραμμές να γραφτούν, να περάσουν από editing (κομψός τρόπος για να πεις λογοκρισία) και να φτάσουν μέχρι τα μάτια σας προκειμένου να διαβαστούν, υπάρχει ο κίνδυνος να αλλάξει ξανά η απόφαση για την παρουσία ή μη θεατών στα ελληνικά γήπεδα…
Αυτή η πρωτοφανής κυβίστηση μέσα σε ελάχιστες ώρες από μόνη της μαρτυρά την κατάσταση απόλυτης σύγχυσης στην οποία βρίσκεται η επίσημη Πολιτεία, από το καλοκαίρι και μετά, στο θέμα της αντιμετώπισης του κορωνοϊού και έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά μέτρων και αποφάσεων που δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα και λειτουργούν αλληλοσυγκρουόμενα, δέοντας κόμπο τον ανθρώπινο νου.
Πριν από λίγη ώρα ο ίδιος ο πρωθυπουργός ανακάλεσε την χθεσινοβραδινή κυβερνητική απόφαση, με την επίσημη αιτιολογία που βγαίνει από τους διαδρόμους του γραφείου του να είναι το γεγονός ότι προέκυψαν αντιδράσεις από τους ανθρώπους του υπουργείου Υγείας και την επιστημονική κοινότητα.
Αλήθεια, όταν χθες ανακοινωνόταν με κάθε επισημότητα η επιστροφή του κόσμου, ποιοι ρωτήθηκαν για το μέτρο και άναψαν το «πράσινο φως»; Οι –με κάθε σεβασμό στο ρόλο και το επάγγελμά τους- κλητήρες και οι καθαρίστριες του Μαξίμου; Μήπως οι συνάδελφοί τους στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού ή τυχαία κάποιοι περαστικοί στο Σύνταγμα που είχαν πάει να χαζέψουν τους εύζωνες και τα περιστέρια;
Προσωπικά, ο γράφων είναι κατά του ανοίγματος των κερκίδων. Υπό την έννοια ότι το συγκεκριμένο μέτρο έρχεται σε αντίθεση με τις διαρκείς τοποθετήσεις των υπευθύνων που όπου σταθούν και όπου βρεθούν μιλάνε για ατομική ευθύνη, μέτρα προστασίας και τήρηση αποστάσεων. Ας είμαστε ειλικρινείς, στα ελληνικά γήπεδα σπανίως συναντάς μια ολόκληρη εξέδρα γεμάτη από οπαδούς που μοιάζουν ικανοί να λειτουργήσουν έτσι. Και είναι και η ίδια η φύση του οπαδικού κινήματος και τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού από μόνα τους που δεν επιτρέπουν στους φιλάθλους να λειτουργήσουν έτσι. Στο κάτω-κάτω της γραφής, διάολε, για μπάλα μιλάμε. Όχι για τένις όπου ένα εξαιρετικό φόρχαντ θα γίνει δεκτό με παρατεταμένο χειροκρότημα από τους θεατές του «Φιλίπ Σατριέ» λίγο έξω από το πάρκο της Βουλώνης στο Rolland Garros.
Ωστόσο ακόμη όσοι διατηρούν επιφυλάξεις ή ευθέως διατυπώνουν ενστάσεις για την παρουσία κόσμου στις εξέδρες των γηπέδων της Σούπερ Λιγκ, δεν μπορούν παρά να παρατηρήσουν ακόμη μία ανακολουθία στα μέτρα που κινούνται στην λογική «εδώ κολλάει, εκεί δεν κολλάει», τα οποία εκτός όλων των άλλων, συνεχίζουν να δίνουν «τροφή» και στους κάθε λογής συνωμοσιολόγους.
Και για να το κάνουμε όσο πιο «λιανά» γίνεται, πόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος μόλυνσης εάν μαζευτούν 3.500 άνθρωποι στο αχανές ΟΑΚΑ, στο «Καραϊσκάκης» ή στην Τούμπα σε σχέση με την πιθανότητα να κολλήσουν οι 60 και 70 στριμωγμένοι επιβάτες ενός αστικού λεωφορείου ή με τους μαθητές που στοιβάζονται κατά δεκάδες σε μια φρικτή (συνήθως) αίθουσα διδασκαλίας;
Και εφόσον όντως τα γήπεδα αποτελούν έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο σε σχέση με τις προαναφερθείσες μορφές συνάθροισης που πραγματοποιούνται υπό τις «ευλογίες» της κυβέρνησης ή την ανοχή της, αν μιλάμε για χώρους θρησκευτικής λατρείας, γιατί φτάσαμε χθες στην απόφαση που άρον-άρον ανακλήθηκε το επόμενο πρωί.
Ποιοι ήταν εκείνοι που ξύπνησαν και παραδέχτηκαν την ανικανότητα του κράτους και στις δύο περιπτώσεις; Διότι μόνο ανικανότητα μαρτυρά αυτό το μπάχαλο. Είτε παραδεχόμαστε ότι είμαστε ανίκανοι ως κράτος να συνεννοηθούμε, είτε παραδεχόμαστε ότι είμαστε ανίκανοι (επίσης ως κράτος) να οργανώσουμε το πώς θα μπουν 2-3 χιλιάδες άνθρωποι σε 2-3 γήπεδα της χώρας. Γιατί μόνο γι’ αυτό το πράγμα μιλάμε. Έτσι κι αλλιώς στα υπόλοιπα στάδια της Σούπερ Λιγκ, ακόμη και στην προ κορωνοιού εποχή, δεν έβρισκες οπαδούς ούτε με τηλεσκόπιο.