Τον παρακάλεσαν. Έπεσαν στα πόδια του. Έφτασαν στο σημείο να γίνουν ακόμα και απροκάλυπτα μελό απειλώντας να φαρμακωθούν, όμως δεν κατάφεραν να του αλλάξουν γνώμη με τίποτα: ο Δημήτρης Διαμαντίδης στο τέλος της περσινής σεζόν αποφάσισε να κρεμάσει δια παντός τα παπούτσια του, στην τρυφερή ηλικία των 36. Έτσι, η θέση του- αυτός ο χρυσοποίκιλτος θρόνος που γράφει επάνω «ηγέτης»- έμεινε κενή.
https://www.youtube.com/watch?v=8r2rPH2-6-E
Ο κλήρος έπεσε (δικαίως, δικαιότατα) στον Νικ Καλάθη. Ο αρχηγός, πλέον, του Παναθηναϊκού κάνει ονειρώδη σεζόν και παρά το γεγονός πως του προσάπτουν πως δεν είναι ακριβώς ο δίδυμος, λευκός αδερφός του Ρέι Άλεν έξω από τα 6.75, καθοδηγεί μαεστρικά τον έξι φορές πρωταθλητή Ευρώπης από την αρχή της σεζόν.
Δίπλα του, ένας ανέλπιστος, σχεδόν, πρωταγωνιστής: ο Κέι Σι Ρίβερς δεν έβγαζε ακριβώς μάτια με την απόδοσή του στην Ευρωλίγκα φορώντας τη φανέλα της Χίμκι και της Ρεάλ- ας πούμε ότι τους φερόταν αρκετά ευγενικά και τ’ άφηνε ανέπαφα στη θέση τους. Από το Νοέμβρη και μετά, όμως, ο «Ποταμός» (χιλιοπαιγμένο λογοπαίγνιο- φωτιά με βάση το υγρό στοιχείο) κάνει ασύλληπτα πράγματα, με αποκορύφωμα τη χθεσινή του μυθική εμφάνιση με 27 πόντους και 5 ριμπάουντ στο ΣΕΦ.
Ωστόσο, αυτοί οι δύο παραείναι προφανείς επιλογές για να λάβουν την πλακέτα μας με το Most Valuable Player χαραγμένο πάνω της. Υπάρχει ένας τρίτος παίχτης στον Παναθηναϊκό, ο οποίος είναι στο ίδιο ακριβώς επίπεδο με τους άλλους δύο, αν όχι παραπάνω.
Να είναι ο Γκόντικας, ο Καλαϊτζάκης ή ο Λούντζης; Μήπως ο Χαραλαμπόπουλος ή ο (οσονούπω υπό την «αιγίδα» του silver alert) Τζεντίλε; Ο Φώτσης που διάγει μια δεύτερη νεότητα στα 35 του, θυμίζοντας ελάχιστα τον πρότερο εαυτό του; Ο Παππάς που παίζει από ποτέ έως καθόλου στα κρίσιμα ματς ή, μήπως, ο Μπουρούσης που πολλοί αναρωτιούνται αν είναι πράγματι ο ίδιος με αυτόν που αγωνιζόταν στη Λαμποράλ ή κάποιο κακέκτυπό του (μην ξεχνάτε πως κάθε άνθρωπος έχει 4 σωσίες σ’ αυτή τη γη); Όχι- δεν είναι κανείς τους. Είναι ο…. (πολλά αποσιωπητικά για παράταση της αγωνίας) Κρις Σίνγκλετον.
Ο 27χρονος Αμερικάνος πάουερ φόργουορντ/ σέντερ μπορεί να ήρθε στον Παναθηναϊκό έχοντας παίξει όλο το καλοκαίρι στο υπέροχο πρωτάθλημα της Κίνας- εκεί που τα παιχνίδια τελειώνουν με τετραψήφιο νούμερο στο σκορ- και να ήταν αλλού γι’ αλλού το πρώτο δίμηνο, όμως από τότε που ανέλαβε ο Πασκουάλ την ομάδα κι έπειτα πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο κι από κει στο κάλλιστο.
Τα νούμερα που καταγράφει, αν και παραπάνω από αξιοπρόσεκτα (11.2 πόντοι, 6.4 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ, 1.4 κλεψίματα στην Ευρωλίγκα) μάλλον δεν αποτυπώνουν επακριβώς τα όσα κάνει στο παρκέ.
Ο Σίνγκλετον παίζει μ’ ενέργεια που ξεχειλίζει και στις δύο πλευρές του γηπέδου, έχει πάρα πολύ καλό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση για 4-5άρι με το δικό του ύψος (2.06), πηδάει σε όλα τα ριμπάουντ, ρίχνει το κορμί του χωρίς να φοβάται στις φάσεις για να πάρει μια κατοχή, να κλέψει μια μπάλα, δε φοβάται να κάνει τη χαμαλοδουλειά και χάρη στα φυσικά του προσόντα λύνει τα χέρια του Πασκουάλ σε τέτοιο βαθμό, που δύσκολα μπορείς να φανταστείς μετά ότι έχουν υπάρξει δεμένα. Οι φάσεις που ακολουθεί τον Σπανούλη μετά τα σκριν χθες θύμισαν εποχή Λάσμε- Γκιστ, όταν ο αρχηγός του Ολυμπιακού δεν έβλεπε… ουρανό.
Εντάξει, σύμφωνοι: ο Κρις θυμίζει πολλές φορές ανεξέλεγκτο άτι που δε χωρά σε καλούπια στην επίθεση και θέλει να δείξει τι έμαθε στην Κίνα (τρέχουμε, πηδάμε, σουτάρουμε και πάμε πάλι το ίδιο στο διηνεκές ή μέχρι να διαλύσουμε τα γόνατά μας), όμως δεν παύει να είναι ένας παίχτης ομάδας που προτίθεται να ρίξει στην πυρά το «εγώ» για χάρη του «εμείς».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Σίνγκλετον παίζει και για τον Μπουρούση, καθώς ο Γιάννης έχει μόνο εκλάμψεις μέσα στη σεζόν και το παιχνίδι του δεν έχει σταθεροποιηθεί, ενώ ελλείψει του Γκιστ στο «4» και με τον Γκάμπριελ (μέχρι χθες) απόντα αγωνιστικά, πολλές φορές είναι μια frontline μόνος του. Γι’ αυτό…
Γι’ αυτό, με βαριά καρδιά αφήνουμε έξω από τη διεκδίκηση τον Ρίβερς που έρχεται τρίτος- αλλά όχι και τόσο καταϊδρωμένος- και μένουμε να κοιτάμε την πλακέτα του MVP.
Ο Νικ Καλάθης δικαιούται να φωνάζει πως αδικήθηκε, αλλά, διάολε, τον Νικ τον περιμέναμε να κάνει αυτά που έκανε. Τον Σίνγκλετον- ειδικά με τον τρόπο που ξεκίνησε τη θητεία του στους «Πράσινους»- όχι.
Ορίστε το βραβείο σου, λοιπόν, Κρις: ο πιο πολύτιμος παίχτης του Παναθηναϊκού μέχρι στιγμής είσαι εσύ. Αν δεν το θέλεις, βέβαια, μην περιμένεις να σε παρακαλέσουμε.
Που να πάρει, δεν είσαι και ο Διαμαντίδης.
Από την άλλη, όμως, ποιος είναι;