Ήταν από την πρώτη στιγμή ξεκαθαρισμένο από Αλβέρτη, Τριαντόπουλο, Διαμαντίδη και Βόβορα το πώς θα στηθεί ο φετινός Παναθηναϊκός. Φάνηκε από τις μεταγραφές ποιοι θα είναι τα μεγάλα όπλα και ποιοι αυτοί που ελπίζεις να δίνουν σε κάθε ματς 3-4 στιγμές βοήθειας.
Σε μια χρονιά όπως η φετινή, χρονιά κατά την οποία η πανδημία καθορίζει τα περισσότερα πράγματα, οι εκπλήξεις είναι πάντοτε στο παιχνίδι και μάλιστα σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο του συνηθισμένου.
Όσο όμως κι αν περιμένεις να συμβούν πράγματα αναπάντεχα, ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς το μέγεθος στο οποίο θα συμβούν.
Σε αυτά τα πρώτα 5 παιχνίδια – 4 για τον Παναθηναϊκό – έχουμε δει να ξεπετάγονται παίκτες από το πουθενά, όπως έχουμε δει και μεγάλα αστέρια να μην έχουν προσαρμοστεί μετά από τόσο μεγάλη απραξία.
Στους πράσινους, τα ονόματα του ρόστερ έδιναν εξ αρχής το στίγμα για το πού θα «ακουμπήσει» η μπάλα, ποιους θα επιλέξει για τα περισσότερα plays του ο προπονητής και από την δική τους ικανότητα και πνευματική ετοιμότητα θα εξαρτιόταν η αποτελεσματικότητα του μπάσκετ που ήθελε να έχει η φετινή ομάδα ο προπονητής της.
Ήταν αναμενόμενο πως ο Νέντοβιτς θα παίρνει κοντά στα 7-8 τρίποντα ανά παιχνίδι, αν τα ποσοστά του είναι απλώς μέτρια. Αν τα ποσοστά του είναι καλά, τότε θα σουτάρει διπλάσιο αριθμό, όπως με τη Φενερμπαχτσέ.
Ξέραμε πως η αμυντική σύνδεση της ομάδας βάσιζε πολλά στον Σαντ Ρόος. Γνωρίζαμε πως ο Μήτογλου με τον Παπαγιάννη θα πάρουν τεράστιες ευκαιρίες φέτος για να δείξουν αν μπορούν να υπερβούν τη μοίρα του απλού ρολίστα.
Αυτό όμως που δεν προσδοκούσε κανείς, είναι ο Λευτέρης Μποχωρίδης να αποτελέσει έναν παίκτη που η καλή του παρουσία θα σημαίνει τόσα πολλά για την λειτουργία της ομάδας μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Κι όταν γράφω για τόσα πολλά, το εννοώ.
Θέλει μια πολύ πιο ευρύτερη ανάγνωση η παρουσία του μέσα και η επίδραση της, όπως αυτή αποτυπώνεται σε αυτό το μικρό δείγμα, είναι ορατή κυρίως στις στιγμές που δεν είναι μέσα στο ματς. Κι αυτό το γράφει κάποιος που δεν πιστεύει πως ο Μποχωρίδης μπορεί να σταθεί στην Ευρωλίγκα και έχει σταθεί στο παρελθόν πολλάκις στα μειονεκτήματα του παίχτη.
Στο παιχνίδι απέναντι στην Χίμκι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα τυχαίο ματς. Με τη Φενέρ όμως ήρθε μια τρόπον τινά επιβεβαίωση. Ο Λευτέρης Μποχωρίδης έγινε με την προσπάθεια του και την επιμονή του ένας παίχτης-κλειδί για τον Παναθηναϊκό και εξηγούμαι.
Η παρουσία του συνιστά την ύπαρξη ενός οργανωτή άσου. Παρότι έχει σημαντικό ζήτημα με το κατέβασμα της μπάλας και την προστασία της σε κάποιες στιγμές – το έχει βελτιώσει πάντως τελευταία αυτό – προσφέρει μια ηρεμία στην επίθεση και δείχνει να αντιλαμβάνεται πιο γρήγορα τις κινήσεις των συμπαιχτών του, μα και το ίδιο το παιχνίδι.
Είναι ενδεικτικές τρεις φάσεις. Η μία είναι η αλά Καλάθης alley hoop πάσα στον Παπαγιάννη. Η έτερη είναι η ασίστ μέσα από το ζωγραφιστό στον Όγκαστ στο τέλος της τρίτης περιόδου, με τη μπάλα να περνάει από δύο αντιπάλους και πάνω στην κίνηση να βγάζει τον Ζακ μόνο του για εύκολο καλάθι. Η τρίτη και πιο σημαντική κατ΄εμέ δεν είναι κάποια που οδήγησε σε καλάθι.
Μένουν 6 δεύτερα για το τέλος της επίθεσης, ο Μποχωρίδης είναι στην δυνατή πλευρά της αντίπαλης άμυνας, εκεί όπου έχουν βρεθεί τα τρία πέμπτα της και έχει τη διαύγεια να δει στην άλλη ακριβώς πλευρά τον Νέντοβιτς. Του πετάει τη μπάλα με ακρίβεια και ο μόνος λόγος που δεν μπήκε καλάθι είναι γιατί ο Νέντοβιτς έκανε μια περιττή τρίπλα και έδωσε πάσα στον Σάικς.
Φυσικά μέσα σε όλα αυτά ο Μποχωρίδης είχε και δύο επιθετικές ενέργειες πολύ αποτελεσματικές και σε σημείο που ο Παναθηναϊκός ήθελε να διατηρήσει μια διαφορά ασφαλείας.
Παράλληλα, αμυντικά ο Μποχωρίδης προσφέρει ακόμα ένα ψηλό κορμί, βάζει τα χέρια του σε όλες τις φάσεις με αποτέλεσμα να οδηγεί σε λάθη αντιπάλους, όπως έκανε με τον Ντε Κολό και έχει την συγκέντρωση για να εμποδίσει τους σκόρερ των αντιπάλων να βρουν τον ρυθμό που ψάχνουν.
Έτσι, όταν γίνεται αλλαγή για να κάτσει στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός έχει μια στέρεη βάση να πατήσει, ρολάρει ικανοποιητικά αμυντικά κι επιθετικά και δίνεται η ευκαιρία σε δίδυμα τύπου Νέντοβιτς-Σάικς να παίρνουν επιλογές τριπόντου ακόμα και εκτός σχεδίου, ακόμα και στα 4-5 δεύτερα της επίθεσης.
Θα τολμήσω να προβλέψω βάσει της εμφάνισης απέναντι στη Φενέρ, πως στα παιχνίδια που ο Μποχωρίδης θα είναι τόσο αποτελεσματικός, με καλές άμυνες, με ελάχιστα λάθη, με σετ παιχνίδι, ο Νέντοβιτς και ο Σάικς – εφόσον μείνει – θα κάνουν τα καλύτερα τους παιχνίδια, γιατί θα είναι πολύ πιο «ανάλαφροι» από το πρέπει.
Υ.Γ. Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε μια σούπερ βραδιά του Καλάθη, μαζί με όσα μπορεί να σημαίνει για τη συνολική απόδοση της ομάδας, ή σε μια βραδιά του Νέντοβιτς όπως η χθεσινή, το μπάσκετ που παίζεται στην εποχή μας δε μου αφήνει επιλογή παρά να επιλέξω το δεύτερο!