Το καλοκαίρι του 2018 ο Βραζιλιάνος μεσοεπιθετικός Μάλκομ είχε συμφωνήσει σε όλα με τη Ρόμα, η οποία βρισκόταν στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων με την Μπορντό για την απόκτηση του.
Η συμφωνία έμοιαζε τόσο δεδομένη που την ώρα που (υποτίθεται ότι) θα έφτανε ο Μάλκομ στο αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο, είχαν συγκεντρωθεί οπαδοί των «τζιαλορόσι» για να τον υποδεχτούν. Ωστόσο ο 21χρονος τότε Βραζιλιάνος δεν πήρε ποτέ τελικά την πτήση για Ρώμη. Η εμπλοκή της Μπαρτσελόνα χάλασε την ύστατη ώρα το deal και οι «μπλαουγκράνα» άρπαξαν κάτω απ’ τη μύτη της Ρόμα τον παίκτη, προσφέροντας στην Μπορντό 41 εκατ. ευρώ.
Εν τέλει ο Μάλκομ προστέθηκε διαδικαστικά στον μακρύ κύκλο των αποτυχημένων μεταγραφών της διοίκησης Χοσέπ Μαρία Μπαρτομέου. Έπαιξε σε 15 ματς πρωταθλήματος (6 ως βασικός) και ύστερα από… ένα γκολ και δύο ασίστ, παραχωρήθηκε το επόμενο καλοκαίρι στη Ζενίτ. Λεπτομέρεια; Ο Ερνέστο Βαλδέρδε δεν ζήτησε ποτέ την απόκτηση του. Κατά την προσφιλή συνήθεια του, ο Μπαρτομέου το είχε πάρει πάνω του βγάζοντας άλλη μία φορά τα… προπονητικά απωθημένα στην καμπούρα του συλλόγου που υποτίθεται ότι υπηρετούσε.
Αλλά ο Μάλκομ είναι πια μια σταγόνα στον ωκεανό. Ο πρόεδρος που από τα πρώτα βήματά του είχε τσακωθεί με την έννοια «προγραμματισμός», κάνοντας περιχαρής τη λεζάντα του σε κάθε (αλόγιστη) υπογραφή νέου συμβολαίου είναι ο ίδιος που έδωσε περίπου 400 εκατ. ευρώ αθροιστικά για την απόκτηση των Γκριεζμάν, Κουτίνιο, Ντεμπελέ και συνολικά 1 δισ. ευρώ για μεταγραφές από το 2015. Παρουσιάζοντας αυτό το έκτρωμα που είδαμε με την Μπάγερν – που πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε ως το πιο ακριβό «τίποτα» στην ιστορία του ποδοσφαίρου – και σε μικρογραφία στο 1-3 απέναντι στη Ρεάλ.
Είναι ο ίδιος που πήρε στην Μπαρτσελόνα τους Αρντά Τουράν, Αντρέ Γκόμες (αλήθεια, τον θυμάστε;) και Μάρτιν Μπρέιθγουεϊτ, με συνολική δαπάνη άνω των 85 εκατ. ευρώ. Και στο τέλος της μέρας αυτός που αφήνει πίσω του συντρίμμια, έχοντας «δέσει» το σύλλογο με ετήσια συμβόλαια ύψους 17 εκατ. ευρώ για τον Γκριεζμάν και 12,8 εκατ. για τον Ντεμπελέ! Το πώς κατάφερε να διατηρηθεί στην προεδρία για έξι χρόνια είναι άμεσα σχετιζόμενο με τη «στρατολόγηση» μερίδας του καταλανικού Τύπου και τα τύπου Non paper δημοσιεύματα, που σε αρκετές περιπτώσεις αποσκοπούσαν να βγάζουν στη σέντρα («σημαδεύοντας» κάποιους) παίκτες, προκειμένου να βγαίνει λάδι ο ίδιος.
Η ιστορική ανορθογραφία ωστόσο να διοικείται η Μπάρτσα από έναν τόσο ανεπαρκή διαχειριστή δεν θα μπορούσε να διαρκέσει επ’ αόριστον. Ο Μπαρτομέου στύλωσε τα πόδια και σαν καλός… εξουσιομανής γαντζώθηκε στην καρέκλα του, εκβιάζοντας ουσιαστικά τις εξελίξεις που τον έφεραν εκτός club. Ποιες ήταν αυτές; Όπως ομολόγησε ο ίδιος, χρειάστηκε να γίνει αποδέκτης απειλών για τη ζωή του και την υγεία της οικογένειάς του, ώστε να πάρει την απόφαση που κόντρα σε κάθε λογική δεν είχε λάβει ούτε μετά το 2-8, ούτε κατά τη διάρκεια του Messi saga.
Με ένα μακρόσυρτο βογγητό ανακούφισης συνοδεύτηκε στη Βαρκελώνη η συνέντευξη Τύπου του απερχόμενου προέδρου. Η ανάρτηση στο FB της Μπαρτσελόνα για την παραίτηση του έφτασε μέσα σε λίγες ώρες τα 282.000 likes, τα 26.000 σχόλια (ο καθένας μπορεί να φανταστεί το περιεχόμενο τους…) και τις 17.000 κοινοποιήσεις.
Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι με αυτόν στον club, όχι ο Κούμαν, αλλά ούτε ο Γιόχαν Κρόιφ, δεν θα μπορούσε να αντιπαρέλθει το τοξικό κλίμα και να νοικοκυρέψει αγωνιστικά την ομάδα. Το χειρότερο επί των ημερών του ήταν ότι χάθηκε ολότελα η «μαγεία». Μέσα σε λίγα χρόνια η Μπάρτσα που περίμενες να έρθει το Σαββατοκύριακο για να τη δεις ακόμα και απέναντι στην Αλαβές, μετατράπηκε σε μια ομάδα που πλήττεις να χαζεύεις ακόμα και σε clasico.
Ο διάδοχος επιβάλλεται να είναι τέτοιος που θα εμπνεύσει. Η προτεραιότητα όμως, για να αντιστραφεί η ροή των πραγμάτων, είναι να ξαναβρούν οι ίδιοι οι παίκτες τη χαρά του παιχνιδιού. Στα ύστερα ποδοσφαιρικά χρόνια του Μέσι, η ανάκτηση ενός μέρους της χαμένης αλεγρίας μοιάζει με ιστορικό χρέος για το σύλλογο που μόλις μια δεκαετία πριν επινόησε από την αρχή τον όρο «total football».