Δεν χρειάζεται να είσαι υπέρμαχος αυτού που λένε «Against modern football».
Ούτε να είσαι μπάρμπας που (πιστεύει ότι) στην εποχή του όλα ήταν καλύτερα και απεχθάνεται να βλέπει νέα πράγματα.
Γενικά δεν χρειάζεται να είσαι κάποιος περίεργος που γκρινιάζει με όλα και του φταίνε και τα ρούχα του.
Αρκεί να σου τη δίνει η αλαζονεία (απ’ όπου κι αν προέρχεται). Να σιχαίνεσαι τη λεζάντα και τα πολλά-πολλά μασκαραλίκια. Να σε χαλάει ο ναρκισσισμός.
Γενικά ν’ αντιπαθείς «δηθενιές» (ειδικά στο ποδόσφαιρο) που βαφτίζονται καινοτομίες:
Όπως το γ…ο πέναλτι με πηδηματάκι!
Μετά την αστειότητα της εκτέλεσης κόρνερ με πάσα, η εκνευριστική αυτή τάση έχει όλα τα φόντα για να γίνει η επόμενη ποδοσφαιρική μάστιγα:
Με θεωρούμενο «εμπνευστή» τον Ζορζίνιο και συνεχιστή τον Μπρούνο Φερνάντες, η μετεξέλιξη αυτού που κάποτε θεωρείτο «πέναλτι με προσποίηση» έχει αν μη τι άλλο επιτυχία.
Βασιζόμενη στην καθυστέρηση του χτυπήματος όσο περισσότερο γίνεται και εκμεταλλευόμενη ότι η πλειοψηφία των τερματοφυλάκων διαλέγει μια γωνία και ξεκινά προς τα εκεί νωρίτερα, καταφέρνει συχνότατα να τους ρίχνει από την άλλη πλευρά.
Αρκούν αυτά τα δέκατα δευτερολέπτου που κερδίζει ο εκτελεστής με τη φόρα… μπαλαρίνας για να του «μαρτυρήσει» το σώμα του γκολκίπερ την πλευρά θα πέσει κι εκείνος να πλασάρει αντίθετα.
Κι αυτό ακριβώς είναι που το κάνει αντιπαθές!
Καταρχάς από μόνη της η φάση εμπεριέχει κάτι υπερφίαλο.
Σαν να σου λέει ο τζιτζιφιόγκος από τη βούλα (εσένα που είσαι τερματοφύλακας) «όχι μόνο θα σου βάλω γκολ, αλλά θα σε ξεφτιλίσω».
Είναι ακριβώς η ίδια αίσθηση που προκαλεί η εκτέλεση αλά Πανένκα και ο ίδιος ακριβώς λόγος που προκαλείται ηδονή κάθε φορά που ένας γκολκίπερ το παίρνει χαμπάρι και μένοντας στο κέντρο, μπλοκάρει για πλάκα.
Πέρα απ’ αυτό όμως, είναι εξοργιστικό και για το αναίτιο ρίσκο που εμπεριέχει. Ειδικά αν είναι παίκτης της δικής σου ομάδας σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι:
Για ποιον λόγο σε μια ήδη προνομιακή κατάσταση -όπου έχεις μόνο αντίπαλο για να σκοράρεις τον τερματοφύλακα- πρέπει να μπεις στη διαδικασία να τον ξεγελάσεις κι αυτόν για να σκοράρεις!
Να κάνεις απαραίτητο να τον «ψαρέψεις» για να βρεις δίχτυα (και όχι να του τα τινάξεις αδιαφορώντας για το τι θα κάνει εκείνος).
Διότι με τον χρόνο που χάνεται ώσπου να καταλάβεις τη γωνιά που θα πέσει, το πόδι σου πλησιάζει πολύ στην μπάλα. Μειώνεται κατά συνέπεια η δύναμη που μπορείς να τη χτυπήσεις.
Και τι σημαίνει αυτό; Πώς αν βρεθεί ένας «γάτος» τερματοφύλακας απλώς να σταθεί στη θέση του μέχρι την τελευταία στιγμή, μένεις με το… πηδηματάκι στο χέρι (ή μάλλον στο πόδι).
Είτε αποτυγχάνεις να τον ξεγελάσεις και αποκρούει, είτε «βραχυκυκλώνεις» και πλασάρεις άστοχα.
Και όλοι μαζί ξεκαρδιζόμαστε χαιρέκακα που άλλη μια ποδοσφαιρική ποζεριά απέκτησε «αντίδοτο» και πλέον έχει ημερομηνία λήξης…