Δεν σου γέμιζε το μάτι.
Τον έβλεπες και σκεφτόσουν «θα φάει κάνα τζαρτζάρισμα ο καψερός και μετά θα φάει χορτάρι».
Όσοι αντίπαλοι όμως έκαναν το λάθος να υποτιμήσουν έτσι τον Βάιο Καραγιάννη δοκίμαζαν μια δυσάρεστη έκπληξη.
Αποδεικνυόταν οδυνηρό (ενίοτε και κυριολεκτικά) λάθος από πλευράς τους.
Και δεν χρειαζόταν να περάσει πολλή ώρα στον αγωνιστικό χώρο για να διαπιστώσουν (σαν τον Γαρδέλη για τον πατέρα Μπίλια στο «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα») πως ήταν… «ζόρικο το ίχνος»!
Έχουν καταγραφεί λοιπόν άπειρες περιπτώσεις που ο λατρεμένος Βάιος των φίλων της ΑΕΚ έδωσε το τελεσίγραφο «ή μπάλα ή παίκτης».
Αρκετές ακόμα που δικαιολόγησε τις κατηγορίες αντιπάλων παικτών και οπαδών περί «καρμανιόλας».
Υπήρξε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό όπου -καταλαβαίνοντας πως δεν θα προλάβαινε με άλλον τρόπο τον Στέλιο Γιαννακόπουλο- δεν δίστασε ακόμα και στην… πλάτη του ν’ ανέβει!
Το αριστούργημά του ωστόσο, το πιο ιστορικό του στιγμιότυπο, το απόλυτο σήμα-κατατεθέν όλης της ποδοσφαιρικής του κοσμοθεωρίας υπήρξε αναμφίβολα ένα:
Η θρυλική φάση που τον σημάδεψε -και για λίγα εκατοστά δεν σημάδεψε για πάντα και τον Ρομάριο!
Με την κεφαλιά-ψαράκι του Δημητριάδη να έχει χαρίσει τεράστια νίκη στο πρώτο παιχνίδι του (τότε) Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1992, η ΑΕΚ πήγαινε στη ρεβάνς ξέροντας ότι η θριαμβευτική πρόκριση εξαρτιόταν από ένα βασικότατο στοιχείο:
Αν και πόσο θα κατάφερνε να περιορίσει τον δαιμόνιο Βραζιλιάνο.
Εκείνη την εποχή ο Ρομάριο φάνταζε κάτι αντίστοιχο με τον Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Έκανε «άλογα» τους αμυντικούς και φόρτωνε ανελέητα τα δίχτυα.
Και όχι μόνο δεν είχε πτοηθεί από την ήττα της Αθήνας, αλλά είχε καθησυχάσει πώς «στην Ολλανδία θα βάλω τρία γκολ και θα περάσουμε».
Βλέποντας λοιπόν τον Ρομάριο να έχει ξεκινήσει ήδη την… υλοποίηση της απειλής (που θα ολοκλήρωνε όντως αργότερα με χατ-τρικ) και να σκοράρει από το 5’, ο Βάιος ήξερε ότι δεν πρέπει να του αφήσει το παραμικρό περιθώριο.
Είχε αποφασίσει πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τον σταματήσει. Και τελικά έκανε ό,τι περνούσε από το… πόδι του!
Διότι σε μια ψηλοκρεμαστή πάσα στην πλάτη της άμυνας κάπου στο 50’ θεώρησε ότι θα του ξεφύγει.
Ήξερε πως αν περνούσε η μπάλα, κατά 99% θα ήτανε γκολ. Αποφάσισε λοιπόν ότι θα την έκοβε -ακόμα και αν ρίσκαρε να κόψει και το… κεφάλι του αντιπάλου!
«Εκείνη την ώρα είχε γίνει μια σέντρα από πλάγια και δεν προλάβαινα με άλλον τρόπο για να βγω πρώτος στην μπάλα. Ήμουν μοναδικός σε αυτό!
Δεν προλάβαινα λοιπόν με το κεφάλι και πήγα έτσι. Δεν τον χτύπησα όμως. Γιατί έτσι που το έχει πιάσει η φωτογραφία είναι σαν να τον… αποκεφαλίζω», έχει εξηγήσει χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Χωρίς αυτό ν’ αλλάζει τα… κλικ ζωής που πέρασαν πιθανότατα μπροστά από τα μάτια του Ρομάριο ώσπου να σηκωθεί και να διαπιστώσει πως έχει ακόμα κεφάλι.
Και χωρίς να αφαιρεί καθόλου από τη μαγεία του μαρκαρίσματος που πλησίασε όσο κανένα άλλο στην κυριολεκτική εφαρμογή του «τάκλιν στην καρωτίδα»…