Μια Εφές με Λάρκιν είναι ομάδα απλησίαστη για τον φετινό Παναθηναϊκό. Εδώ ήταν για τον περσινό, στο φετινό θα άλλαζε; Μια Εφές χωρίς τον Λάρκιν δεν είναι μεν απλησίαστη, αλλά δεν έχεις και τρομερά πολλές ελπίδες να την κοντράρεις.
Κι αυτό γιατί διαθέτει έναν Μίσιτς, έναν Σιμόν, έναν Μπομπουά. Μόνο απ΄αυτούς μπορείς να εκτεθείς ως ομάδα αν είσαι ο Παναθηναϊκός της φετινής έκδοσης με αυτό το χαμηλό ταβάνι. Ιδίως όταν σου λείπει το μόνο επιθετικό σου σιγουράκι, ο Νεμάνια Νέντοβιτς.
Δεν έχει άλλον παίχτη ο Παναθηναϊκός να προσφέρει σίγουρους πόντους και δη πόντους με σουτ που να «σκοτώνουν» την ψυχολογία του αντιπάλου και να ανεβάζουν των συμπαιχτών του. Ο Φόστερ έχει το ένστικτο του σουτ, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό. Μετά απ΄αυτούς τους δύο οι πράσινοι διαθέτουν μόνο τιμιότητα και υπερπροσπάθεια. Δεν μπορούν να παράξουν αποτελεσματικά βασιζόμενοι στο ατομικό τους ταλέντο, παρά μόνο μέσα από το σύστημα.
Απέναντι στην Εφές που της έλειπε και ο Ντάνστον, μετά τον τραυματισμό του Μπομπουά, οι συνθήκες έμοιαζαν να καλυτερεύουν κάπως και να αυξάνουν τις πιθανότητες για ανταγωνιστικό ως το τέλος ματς. Κι έτσι έγινε μέχρι το τέλος του 3ου δεκαλέπτου. Από κει και μετά η ομάδα του Βόβορα ήταν μεν κοντά στο σκορ, αλλά η Εφές έδειχνε να ελέγχει το ματς απόλυτα και να μην αγχώνεται από το παραμικρό.
Κι αυτό συνέβη γιατί στα λίγα επιθετικά πράγματα που είχε να δείξει ο προπονητής των πρασίνων, είχε τον τρόπο να τα απορρυθμίζει και να αλλάζει το αρχικό πλάνο εκτέλεσης επίθεσης η Εφές με την οξυδέρκεια του καλοδουλεμένου συνόλου. Κι ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίχτες στα γκαρντ ή σε άλλη θέση που να μπορούν να ακολουθήσουν κάτι άλλο από την εντολή του πάγκου, εκτός του Νέντοβιτς.
Βλέπετε ο προπονητής και η ομάδα πήγαν φέτος σε επιλογές στα γκαρντ που δεν έχουν με τίποτα το ball handling, ζορίζονται πολύ στην παραμικρή πίεση και αυτό χαλάει και τις επιθέσεις και την διάθεση των συμπαιχτών.
Όλα τα παραπάνω έρχονται να αναδείξουν ακόμα περισσότερο τις μεγάλες ικανότητες που διαθέτει ο Βασίλιε Μίσιτς, που σε αυτό το ματς άφησε στην άκρη τη δημιουργία και ντύθηκε Λάρκιν, με το τρίτο δεκάλεπτο να είναι η επιτομή αυτού που λέει και ο τίτλος: όσο ταλέντο και ικανότητα έχει όλη η περιφέρεια του ΠΑΟ, έχει και ο Σέρβος. Ίσως και να προηγείται.
Ο Σέλβιν Μακ έδειξε σε αυτό το πρώτο ματς στοιχεία που δεν τα είχαμε δει πέρσι στην Αρμάνι, αποκλειστικά ως προς το σκοράρισμα όμως και επ΄ουδενί στην άμυνα ή στη δημιουργία, αλλά φαντάζει με αυτό το πρώτο δείγμα αναβάθμιση σε σχέση με Τζάκσον ή Σάικς. Όχι τρομακτική αναβάθμιση, αλλά κι αυτό το λίγο αρκεί.
Απέναντι στην Εφές είδαμε όμως και δύο ελπιδοφόρα πράγματα για τη συνέχεια. Το ένα ήταν η επιβεβαίωση της αγωνιστικής αφύπνισης του Γουάιτ που ελλείψει Μπέντιλ – κι ας ήταν στον πάγκο – και Όγκαστ, έπαιξε ουσιαστικά τη θέση 4 ολομόναχος, ανταποκρινόμενος καλά και στις δύο μεριές του παρκέ.
Το δεύτερο και πιο αξιοσημείωτο η απόδοση του Παπαγιάννη που για δεύτερη σερί χρονιά παίζει άψογα απέναντι στην Εφές. Φέτος βέβαια το έκανε εν τη απουσία του Ντάνστον, μα αντιμετώπισε τον Πλάις ως ίσο προς ίσο, αξιοποιώντας στο έπακρο τα δικά του καλά στοιχεία και – για σπάνια φορά – δίχως να φοβάται κάτω από τη ρακέτα. Μέχρι και τρίποντο έβαλε κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε τι άλλο θα μας συμβεί το 2020!
Σε αυτό το ματς φάνηκε ίσως για πρώτη φορά αυτό που ακουγόταν από το καλοκαίρι, ότι δηλαδή δούλεψε πολύ και άλλαξε πράγματα στις τοποθετήσεις του και την προσέγγιση του. Και στα προηγούμενα ματς το προσπαθούσε, είχε όμως αυτή τη μπασκετική αφέλεια να εξουσιάζει τις κινήσεις του. Με την Εφές κυριάρχησε το μυαλό του που βοήθησε το σώμα του στο μέτρο του μέγιστου δυνατού.
Υ.Γ. Ο Παπαπέτρου έχει χαλάσει πολύ το σουτ του φέτος, πιθανώς λόγω της αύξησης στους μύες του. Η Εφές πολύ έξυπνα του έκοβε τις ευκαιρίες μέσα στη ρακέτα, παρόλο που τον έπαιζε αρκετά ο κοντύτερος Μπαλμπάι και τον άφηνε να βγει στο τρίποντο, να πάρει εκεί τη μπάλα και να σουτάρει ή να πάει προς τα μέσα όπου θα βρει Σίνγκλετον, Πλάις, Άντερσον, Μοερμάν.
Υ.Γ.1 Σε μια χρονιά όπου δεν ξέρουμε αν θα επιβιώσει καν το ευρωπαϊκό μπάσκετ, οποιαδήποτε κριτική για αγώνα γίνεται καθαρά εξ ανάγκης και για να ξεχαστεί λίγο το μυαλό. Πολλά ή και όλα δεν έχουν καμία σήμασια και δεν χρειάζεται να μπει κανένα «πρέπει» στον Παναθηναϊκό, ούτε να τρελαθεί η διοίκηση για μια διαφαινόμενη θέση αρκετά κάτω από την 10άδα.
Υ.Γ.2 Πολύ αργά τα πόδια των γκαρντ, παντελής αδυναμία γρήγορης κυκλοφορίας της μπάλας, ανάλωση σε ντρίπλες δεξιά κι αριστερά και αρκετές επιθέσεις χαλασμένες, ιδίως στη συνέρευση Ρος και Μποχωρίδη. Στην περίπτωση του Ρος βλέπει κάποιος τι σημαίνει να είσαι ρολίστας σε μια καλή ομάδα και τι ρολίστας σε μια ομάδα που δεν είναι ακόμα καλή. Στην περσινή ΤΣΣΚΑ το μέτριο ταλέντο του καλυπτόταν, στον φετινό ΠΑΟ δεν είναι εφικτό αυτό.
Υ.Γ.3 Ο Μήτογλου είναι διαρκώς ένα ματς σούπερ και στα επόμενα 2 άφαντος και αρνητικός για την ομάδα. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί επ΄άπειρον.
Υ.Γ.4 Δεν κατανοώ γιατί δόθηκε εντολή να χαθεί η βολή του Παπαγιάννη στο τέλος κι ενώ έμεναν 6 δευτερόλεπτα που μπορούσε να γίνει φάουλ και να πας για καθαρή επίθεση μετά…