Στο ματς με τη Βαλένθια ο Παναθηναϊκός έκανε το ίδιο ανόητο λάθος που κάνει από το 2012 και μετά: πήγε σε μια ισπανική έδρα ομάδας που ζει από το τρίποντο και την άφησε να βρει ρυθμό από το πρώτο λεπτό.
Πιθανώς μια πιο ταλαντούχα έκδοση να μπορούσε να είναι απόλυτα ανταγωνιστική και να μην επιτρέψει να ξεφύγει το σκορ. Η φετινή όμως έκδοση των πρασίνων δε θα μπορούσε με τίποτα να ανατρέψει τα πράγματα.
Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον το πάθημα στη Βαλένθια θα είχε γίνει μάθημα. Με εξαίρεση ένα αρχικό πεντάλεπτο, η Μπασκόνια όμως είδε την πράσινη άμυνα να της δίνει άπλετο χρόνο και χώρο για να πάρει κι αυτή ρυθμό, ειδικά παίχτες που αν τους δώσεις ρυθμό, μετά δεν τους σταματάς, όπως ο Πίτερς που έβαλε 11 πόντους σε περίπου 10 λεπτά συμμετοχής στο πρώτο ημίχρονο και 19 συνολικά ή ο Βιλντόσα με 5/6 τρίποντα.
Κι αυτό συνέβη γιατί ο Βόβορας απηυδισμένος από την άμυνα man to man των παιχτών του, οδηγήθηκε σε μια επιλογή άμυνας ζώνης για τα 4/5 με τον σέντερ να ακολουθεί τον παίχτη του, η οποία όμως προκαλούσε κενά στη ρακέτα, με τον Παπαγιάννη συνήθως να ανεβαίνει στο τρίποντο και στις αλλαγές να βγαίνει απέναντι σε Χένρι ή Ντράγκιτς που έβρισκαν την πάσα.
Η άμυνα ζώνης ξεκίνησε με 2 επιτυχημένες καταστάσεις, αλλά από κει και μετά δεν κοβόταν η διάβαση στη ρακέτα ούτε με triple team.
Κι αυτό δεν είναι μόνο απόρροια της αμυντικής επιλογής και της ομαδικής λειτουργίας. Είναι κι αποτέλεσμα της φθίνουσας πορείας του κάθε παίχτη στο κομμάτι της συγκέντρωσης στην άμυνα. Αυτό συμβαίνει σε μια ομάδα όταν δεν υπάρχει η παραμικρή πίεση. Περνάει στο μυαλό μια…άφεση αμαρτιών και αυτομάτως, ίσως και ασυνείδητα, οι παίχτες καταβάλλουν λιγότερη προσπάθεια αμυντικά.
Η έλλειψη συγκέντρωσης εμφανίζεται και στην επίθεση σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο. Τα γκαρντ κάνουν πολύ κακές πάσες στην κορυφή της ρακέτας με αποτέλεσμα είτε να αλλοιώνεται η επίθεση είτε να γίνεται εύκολο κλέψιμο και αιφνιδιασμός.
Αυτό είναι το ένα από τα δύο στοιχεία που δείχνουν ότι ο Παναθηναϊκός λειτουργεί σαν μια άλλη Άλμπα και παίζει χωρίς στόχο στην πράξη, ενώ δεν είναι απίθανο να χτίστηκε η φετινή ομάδα στη λογική σκαλοπατιού.
Τι εννοώ; Ότι ο τρόπος που παίζουν στην επίθεση συγκεκριμένοι παίκτες, οι οποίοι κιόλας δεν είναι για να παίζουν σε ομάδα Ευρωλίγκας κάτω από την 8άδα όπως είναι φέτος ο ΠΑΟ, μου δημιουργεί την αίσθηση ότι η παρουσία τους έγινε κατόπιν της εξής συμφωνίας: να φτιάξουν τα νούμερα τους φέτος και του χρόνου να διεκδικήσουν σε άλλες ομάδες διπλά και υπέρδιπλα συμβόλαια.
Ειδικά ο Παπαπέτρου και ο Νέντοβιτς παίρνουν τόσο συχνά τραβηγμένες προσπάθειες ή προσπάθειες που η μπάλα δεν πολυγυρίζει επιθετικά, ώστε αναρωτιέσαι αν ο Βόβορας το βλέπει και δεν μπορεί να το αλλάξει ή αν το επιτρέπει.
Αυτή η αίσθηση επιτείνεται κι από το ότι η ομάδα στήθηκε πάλι με σκέψη στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα. Τι να το κάνεις όμως να έχεις 6 παίχτες στους ψηλούς πάλι και ο μόνος ολόκληρος να είναι ο Γουάιτ, γιατί οι υπόλοιποι είναι μέτριοι στη μια μεριά του γηπέδου και κακοί ως τραγικοί στην άλλη; Ο Όγκαστ για παράδειγμα είναι μέτριος επιθετικά, τραγικός αμυντικά. Ο Παπαγιάννης κακός επιθετικά, μέτριος προς κακός αμυντικά.
Τα ίδια ισχύουν και στα γκαρντ πριν την έλευση Μακ. Μποχωρίδης, Σαντ Ρος, Καλαϊτζάκης, Φόστερ, Δίπλαρος δεν αποτελούν παίχτες ισορροπημένους σε άμυνα και επίθεση. Κάποιοι δεν μπορούν ούτε lay up να κάνουν απέναντι σε μια απλώς μέτρια αντιμετώπιση των αντιπάλων τους.
Γι’ αυτό ας χαμηλώσουν κι άλλο οι απαιτήσεις ή οι ελπίδες, που ακόμα και για διεκδίκηση 8ης θέσης ως το τέλος είναι ουτοπικές όσο δεν πάει.
Υ.Γ. Αν ο Μήτογλου πιστεύει ότι με εμφανίσεις όπως στη Μπασκόνια που είναι ο κανόνας φέτος, αξίζει συμβόλαιο πολύ μεγαλύτερο απ΄αυτό που έχει, τότε κάτι δεν πάει καλά στο μπάσκετ…
Υ.Γ1. Η φάση στο πρώτο ημίχρονο που ο Παπαγιάννης είναι στο ένα μέτρο από το καλάθι, τον μαρκάρουν δύο αντίπαλα γκαρντ και αντί να πάει να καρφώσει, κάνει στροφή για να σουτάρει με ραβέρσα και αστοχεί, είναι ό,τι χρειάζεται κανείς για να καταλάβει τι επίπεδο τσαμπουκά διαθέτει αυτός ο παίχτης. Το χαμένο alley hoop κάρφωμα με τον ατσούμπαλο τρόπο που πιάνει τη μπάλα, ας μην το σχολιάσουμε!
Υ.Γ2. Η φωτογραφία του κειμένου δεν είναι τυχαία. Χειροκρότημα εμψύχωσης ή επιβράβευσης μιας προσπάθειας που δεν φέρνει νικηφόρο αποτέλεσμα. Αυτό αποτυπώνεται και στην έκφραση και στη στάση σώματος του προπονητή Βόβορα. Κι αυτό είναι ταυτόχρονα αίτιο κι αιτιατό.
Υ.Γ3. Πού χάθηκε η τίμια προσπάθεια κι η αξιοπρέπεια κι η ανταγωνιστικότητα άραγε;