Υπήρχαν χρονιές που όλες οι μεγάλες ελληνικές ομάδες έκαναν τουλάχιστον 10 μεταγραφές κάθε καλοκαίρι. Μάλιστα θεωρούσαμε και πολύ μπασκλασαρία εκείνες τις ομάδες που δεν ανακοίνωναν και μια νέα μεταγραφή κάθε μέρα του Αυγούστου. Μετά βέβαια αναρωτιόμασταν γιατί πατώναμε εντός κι εκτός…Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Η λίστα που ακολουθεί να είναι μόλις ένα μικρό δείγμα από τα παλτά που έντυσαν το ελληνικό πρωτάθλημα. Για κάθε ένα ακούστηκε ψίθυρος αποθέωσης στο ξεκίνημα του.
Μιλάμε για εκείνους που δεν ήρθαν με δάφνες όπως ο Γκοβού, ο Αμορόζο ή ο Γέστε και απέδειξαν ότι ήρθαν για τα μπουζούκια. Αλλά για αυτούς που πιθανότατα δεν τους γνώριζε η μάνα τους και οι διοικήσεις τους πλάσαραν ως παιχταράδες. Στα πρώτα 2-3 παιχνίδια τους γέμισαν τους οπαδούς με ελπίδες. Στο τελικό ζύγι το καλύτερο που έπιασαν ήταν τον χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα.
Άντονι Σέριτς : Μέχρι και την έλευση του Χουλτ φέτος, ο Παναθηναϊκός βογγούσε στην αριστερή πλευρά. Το 2005, ο Μαλεζάνι έφερε τον Κροάτη αριστερό μπακ. Για αρκετό διάστημα μας έκανε να πιστέψουμε ότι θα σταθεί αντάξιος του Μινχ. Τον βλέπαμε και συχνά με επίδεσμο στο χέρι, σκεφτόμασταν ότι κάνει υπερπροσπάθεια. Πώς δεν μας πήραν για σκάουτερ στο εξωτερικό με τέτοιο ποδοσφαιρικό μάτι…
Μάρτιν Παουτάσο : Ο Μαγουλάκιας από την Αργεντινή ήρθε στην ΑΕΚ του Φερέρ ως βασικό δεξί μπακ. Σέντρα μπορεί να μην πετύχαινε ούτε με αίτηση, αλλά δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα και έχει να θυμάται ότι έπαιξε και Τσάμπιονς Λιγκ.
Νόρντιν Βόουτερ : Ολλανδός, βγαλμένος από τις ακαδημίες του Άγιαξ, περίεργο μαλλί, να δεις που θα της μιλάει της μπαλίτσας. Έτσι λέγαμε το 2005. Και όντως ο Νορντίν έκανε μερικά καλά ματς. Μόνο που για να τον θυμούνται ελάχιστοι ως σήμερα, μάλλον δεν έθελξε ιδιαίτερα.
Όλεγκ Βιελίνσκι : Ανακάλυψη του Σερ Λορένθο Σέρα Φερέρ. Ένα γκολ του με τη Λάρισα ήταν αρκετό για να τον αποκαλέσουν Σεφτσένκο των φτωχών. Θα το φάτε εδώ ή να σας το τυλίξουμε για το σπίτι;
Γουακάσο : Δεν ξέρω αν έχει τόσο μεγάλο ταλέντο όσο λένε, αλλά τέτοιον περιπατητή δεν έχω ξαναδεί. Ο Λεντέσμα μπροστά του μοιάζει να είναι σε fast forward. Ο Γουακάσο δεν είναι ότι δεν μπορεί να τρέξει. Βασικά είναι σφαίρα. Άμα δεν παίρνει όμως τα λεφτάκια του στην ώρα τους, πόδι δεν κουνάει. Για τις κάρτες που παίρνει ας μη μιλήσουμε.
Φέλιξ Μπόρχα : Η κόμπρα από το Εκουαδόρ, ο παίχτης που σύμφωνα με τον Πρωταθλητή θα έβαζε για πλάκα 25 γκολ κάθε χρόνο και θύμιζε κάτι από τον Ρονάλντο, δεν κατάφερε να δείξει το τεράστιο ταλέντο του. Σαφώς η ευθύνη ανήκει στον Ολυμπιακό που δεν εκμεταλλεύτηκε τέτοιο διαμάντι.
Κρίστιαν Νέμεθ : Ο Ούγγρος είχε κάνει μια αξιόλογη χρονιά στην ΑΕΚ. Οπότε όταν τον πήρε ο Ολυμπιακός, όλοι πίστευαν ότι θα έχει κάνει το level up και θα αποδειχτεί ένα πολύ καλό εξτρέμ ή κρυφός επιθετικός. Φρούδες οι ελπίδες. Το καλύτερο του που να σχετίζεται με τον Ολυμπιακό είναι το παρακάτω.
Ματίας Μπίαρσμιρ : Την εποχή που ο Ολυμπιακός έφερνε Όλαφ Μέλμπεργκ, η πολυμετοχικότητα ήθελε να δείξει στον Κόκκαλη ότι μπορεί να φέρει κάτι καλύτερο και δέκα χρόνια νεότερο. Και ο Κώστας Αντωνίου (άλλη μεγάλη επιτυχία κι αυτός) έφερε τον Ματίας. Ωραίο παιδί, ψηλό, μούσια, μακρύ μαλλί, είχε πέραση στα κορίτσια. Αν έκανε 5 ματς καλά σε 3 χρόνια που έμεινε, βγαίνω στο Σύνταγμα και τραγουδάω live Μπεζαντάκου.
Μάρκο Νε : Όχι Νε, αλλά ούτε ίσως. Ο Ολυμπιακός αναζητούσε τον επόμενο Τουρέ και με παροιμιώδη επιτυχία βρήκε τον Μάρκο Νε που συγκαταλέγεται στα παλτά ολκής. ΝΕ ΤΙ;
Ολιβιέ Σορλέν : Τίμιος ο Γάλλος που ήρθε από τη Ρεν αν δε με απατά η μνήμη μου. Έδειξε κάποια καλά στοιχεία, είχε όμως κάτι ψυχολογικά-οικογενειακά θέματα και έφυγε πριν προλάβει να δείξει αν είναι όντως ένα καλό εξτρέμ.
Σικαμπάλα : Αυτή η λίστα δεν θα είχε κανένα νόημα χωρίς τον Φαραό. Χωρίς τον «μάθε στο Ριβάλντο λίγη μπάλα». Μάλιστα, έχω την αίσθηση ότι πριν από δύο καλοκαίρια έπαιζε έντονα η επιστροφή του στην Ελλάδα και δη στον Ολυμπιακό. Τον οποίο είχε διδάξει μαγεία το 2006.