Το 2007 ήταν μια χρονιά καταστροφική για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Μέσα σε αυτή την καταστροφή όμως υπήρξε η τύχη της ανάδειξης του Σωτήρη Νίνη που μονοπώλησε το αγωνιστικό ενδιαφέρον.
Το μέλλον του Σωτήρη βέβαια απεδείχθη σκληρό τηρουμένων των προσδοκιών και του ταλέντου του, με αποτέλεσμα να περάσει από πολλά σκαμπανεβάσματα και από σεζόν που αγνοείτο η τύχη του.
Εκείνη τη χρονιά, εκτός από τον Νίνη, υπήρχε κι ένας άλλος Σωτήρης που έδειχνε να έχει προοπτικές. Δεν ήταν βέβαια τόσο κραυγαλέα η δική του περίπτωση όσο του Νίνη, ούτε είχε το ξεπέταγμα στην ίδια ηλικία. Σε κάθε περίπτωση όμως τα δείγματα γραφής προμήνυαν έναν παίχτη που θα μπορούσε να γίνει ο Στολτίδης του Παναθηναϊκού σε επίπεδο αριθμών, απλώς με περισσότερη τεχνική και λιγότερο δυναμισμό.
Ο Σωτήρης Λεοντίου ήταν μαζί με τον Φίλιππο Δάρλα τότε τα δύο νέα παιδιά που με μπροστάρη τον Νίνη θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια κυρίαρχη ελληνική τριάδα για τα επόμενα 10 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Ο Λεοντίου ήταν ένα ταλέντο που έδειχνε να διαθέτει όλο το πακέτο ενός σύγχρονου οκταριού. Καλή τεχνική κατάρτιση, τρεξίματα, καλή πάσα σε κοντινή και μακρινή απόσταση και άριστη συνεργασία με το δεκάρι μπροστά του σε ένα σύστημα 4-2-3-1.
Εκείνο το καλοκαίρι, με προπονητή τον Πεσέιρο, ο Λεοντίου έδειχνε έτοιμος να πάρει φανέλα βασικού στο σπίτι του και αποτελούσε σημαντικό γρανάζι στο σύστημα του Πορτογάλου και στον τρόπο που επιθυμούσε να αναπτύσσεται ο Παναθηναϊκός. Μάλιστα, εκείνη την εποχή υπήρχε ο έντονος ισχυρισμός πως αν το πλάνο του Πεσέιρο έβγαινε σε ένα ποσοστό 80-85%, θα είχε συμβεί με κεντρικό γρανάζι τον Λεοντίου και ταυτόχρονα θα ανέβαζε επίπεδο τον Έλληνα μέσο, που μπορούσε να προσφέρει και από θέση αριστερού μπακ.
Τα φιλικά πέρασαν, ακολούθησε μια εθνική τραγωδία με τις πυρκαγιές, η έναρξη του πρωταθλήματος καθυστέρησε μερικές εβδομάδες και όταν έγινε η πρεμιέρα, έγινε με το πιο μεγάλο ντέρμπι.
Ο Παναθηναϊκός φιλοξενούσε στη Λεωφόρο, όπου επέστρεφε μετά από 2 σεζόν στο ΟΑΚΑ, τον Ολυμπιακό του Λεμονή, του Γκαλέτι, του Λούα Λούα και του Κοβάσεβιτς. Ο Λεοντίου ήταν βασικός και έδειχνε πως αυτή η αποδοχή κι εκτίμηση του προπονητή δεν ήταν άδικη.
Στο 8ο λεπτό κερδίζει φάουλ από σκληρό μαρκάρισμα του Πατσατζόγλου σε καλή θέση, κάνοντας μια περιστροφή-δείγμα της κατάρτισης και της πλαστικότητας των κινήσεων του.
Στο 15ο λεπτό ο Ολυμπιακός βγαίνει σε αντεπίθεση με Κοβάσεβιτς-Γκαλέτι-Λούα Λούα και τη στιγμή που ο Σέρβος ετοιμάζεται να σεντράρει για να βρει τον Λούα Λούα σε θέση βολής, ο Λεοντίου απλώνει το πόδι του και τον προλαβαίνει. Γενικά σε όλο το πρώτο ημίχρονο συνθέτουν ένα αξιόπιστο δίδυμο στο κέντρο με τον Μάτος, αλλά προδίδονται από τον Ενακαρίρε πίσω τους.
Στο 46 ο Λεοντίου αδειάζει εντυπωσιακά τον Γκαλέτι και κερδίζει ξανά φάουλ σε πλεονεκτική θέση. Στο 48ο κλέβει και βγάζει τον Παναθηναϊκό σε αντεπίθεση, πασάρει στον Μάντζιο που έκοβε διαγώνια και του δίνει καθαρό πεδίο για σουτ, που δεν γίνεται σωστά. Αυτή ήταν η τελευταία ενέργεια που κάνει με τα πράσινα, αφού λίγα λεπτά μετά έρχεται το τζαρτζάρισμα στον αέρα με τον Λούα Λούα, η προσγείωση στο έδαφος με το αριστερό πόδι να λυγίζει και…τέλος.
Σε αυτή τη φάση ο Λεοντίου έπαθε ρήξεις σε 6 σημεία του ποδιού του και χάνει όλη τη χρονιά. Μετά από τέτοιο τραυματισμό θα ήταν απίθανο να μπορέσει να γυρίσει έστω στο 70% αυτού που είχε φτάσει. Έτσι κι έγινε.
Ο Λεοντίου έλεγε χαρακτηριστικά ότι είναι τυχερός που περπατάει ακόμα με αυτό που του συνέβη και το ποδόσφαιρο σε υψηλές εντάσεις και με διάρκεια δε θα ήταν εφικτό πια για εκείνον. Επέστρεψε στον Παναθηναϊκό την επόμενη χρονιά, σε ομάδα πολυμετοχικότητας όμως που δεν υπήρχε πια χώρος για εκείνον και η πορεία τον έφερε σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών μέχρι και σήμερα στα 36 του, που αγωνίζεται περισσότερο για τη χαρά του παιχνιδιού.
Όπως κι ο ίδιος, έτσι και πολλοί φίλαθλοι των πρασίνων θα ήθελαν να ανοίξουν ένα παραθυράκι στο παρελθόν και να αποτρέψουν τον τραυματισμό του, για να δουν πώς θα είχε εξελιχθεί σαν παίχτης και η καριέρα του συνολικά.
Είναι σίγουρα από τα μεγάλα what if του ελληνικού ποδοσφαίρου κι επειδή η απάντηση δεν θα έρθει ποτέ, γίνεται πιο εύκολο για τους πιο…ρομαντικούς, να υποθέσουν ότι ο Λεοντίου θα είχε αφήσει εποχή ως 8αρι στους πράσινους και πιθανώς να έπαιζε μέχρι και πριν μερικά χρόνια.
Κι αυτός ο Σωτήρης όμως, όπως κι ο Νίνης, δεν έμελλε να βρει την σωτηρία της ψυχής του στα υψηλά επίπεδα του ελληνικού ποδοσφαίρου…