Μάικλ. Μάτζικ. Λάρι. Τσαρλς. Καρλ. Ντέιβιντ. Τζον. Κρις. Σκότι. Κλάιντ. Πάτρικ. Λογικό, απολύτως λογικό. 11 στους 12 παίκτες της ομάδας ήταν Hall of Famers, με τον 12ο, το κολεγιόπαιδο Κρίστιαν Λέτνερ, να είναι ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει τότε η χώρα σε μη επαγγελματία παίκτη.
Εν ολίγοις, και για να μην το κουράζουμε, η Dream Team. Το σύνολο του αδικοχαμένου Τσακ Ντέιλι πήγε στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης και προκάλεσε ανεξέλεγκτο πανικό σε κάθε βήμα του κάθε της παίκτη, στην κορυφαία εμφάνιση οποιασδήποτε ομάδας στα χρονικά οποιουδήποτε αθλήματος.
Επομένως ναι, είναι λογικό: τα βλέμματα πίσω στο 1992 ήταν στραμμένα σχεδόν αποκλειστικά στους NBAers, στην παρθενική εμφάνιση επαγγελματιών παικτών της από εκεί πλευράς του Ατλαντικού στην ολόφωτη σκηνή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όμως, πέραν των έμβιων θεών του μπάσκετ, στην Βαρκελώνη εμφανίστηκε και η επονομαζόμενη «Η άλλη DreamTeam». Μπορεί πολλοί να υποθέτουν πως αυτός ο χαρακτηρισμός αποδίδεται στην Κροατία του Ντράζεν- που, άλλωστε, ήταν κι αυτή που πήρε το ασημένιο-, αλλά κάνουν λάθος: «Η άλλη Dream Team» ήταν η 3η Λιθουανία.
Οι Λιθουανοί έφτασαν στην ισπανική πόλη μετά χιλίων κόπων και βασάνων (η ιστορία του πώς «στήθηκε» αυτή η ομάδα και πώς πρόλαβε να παίξει στους Ολυμπιακούς του 1992 είναι πραγματικά αδιανόητη και θα την… συζητήσουμε σε μελλοντικό χρόνο), έχοντας στο ρόστερ τους δύο τεράστια αστέρια: τον Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και τον Άρβιντας Σαμπόνις.
Φορώντας ίσως τις πιο αντιαισθητικά εκπληκτικές μπλούζες προθέρμανσης και εκπροσωπώντας για πρώτη φορά τη χώρα τους χωρίς τον «μανδύα» της Σοβιετικής Ένωσης (όπως ακριβώς συνέβη και με τους Κροάτες, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας), οι Πράσινοι δε δυσκολεύτηκαν να φτάσουν στα ημιτελικά του τουρνουά.
Στους «4», φυσικά, οι ΗΠΑ τους διέλυσαν, όμως και ποιον δε διέλυε εκείνη η υπερομάδα; Το ματς θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ως μη γενόμενο, όμως το επόμενο που θα έδιναν οι Λιθουανοί ήταν αυτό που είχαν κυκλώσει με κατακόκκινο στυλό στο πρόγραμμά τους: στο παιχνίδι για το χάλκινο μετάλλιο θα έβρισκαν απέναντί τους την Ενωμένη Ομάδα.
Η Κοινοπολιτεία (όπως επίσης λεγόταν) αποτελείτο από αθλητές των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, εκτός των Βαλτικών χωρών. Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, λοιπόν, Λιθουανία και Ενωμένη Ομάδα ήταν άσπονδοι εχθροί που μοιράζονταν το ίδιο, εν πολλοίς, DNA.
Ο μικρός τελικός θύμιζε περισσότερο πόλεμο και λιγότερο αγώνα μπάσκετ, με την ένταση να είναι τόσο «συμπαγής» που θα μπορούσε κανείς να την πιάσει και να την κόψει με το μαχαίρι.
Οι μεν ήθελαν να τσακίσουν τους δε, προκειμένου είτε ν’ αποδείξουν πως ορθώς έφυγαν από την ΕΣΣΔ είτε να καταλάβουν το τεράστιο λάθος που έκαναν και οδήγησαν στη διάλυση του ενωμένου κράτους. Στο παιχνίδι του ομίλου η Κοινοπολιτεία είχε επικρατήσει με 92-80 και ευελπιστούσε να κάνει το ίδιο ξανά για να πάρει το χάλκινο.
Αμ δε: έπειτα από ανηλεές ξύλο οι Λιθουανοί κέρδισαν με 82-78, με την ατάκα του Μαρτσουλιόνις να καταδεικνύει την πρωτοφανή πίεση που δέχονταν τα παιδιά που εκπροσωπούσαν την «νεόδμητη» χώρα. Ο σούπερ σταρ των Ουόριορς τότε είχε πει «Περισσότερο ένιωσα ανακούφιση παρά χάρηκα με το ροζ φύλλο».
Όμως, το κερασάκι στην ήδη εκρηκτική τούρτα είναι η άγνωστη, σχετικά, ιστορία με πρωταγωνιστή τον Άρβιντας Σαμπόνις. Το «Θαύμα της Φύσης»- που, ειρήσθω εν παρόδω, είχε κάνει μυθικά ματς και τελείωσε το τουρνουά με 23.9 πόντους, 12.5 ριμπάουντ και 2.8 τάπες μέσο όρο- μετά τη λήξη του παιχνιδιού… εξαφανίστηκε.
Οι ώρες περνούσαν και η ανησυχία του προπονητικού σταφ και των συμπαικτών του Άρβιντας εντεινόταν, μιας και πλησίαζε επικίνδυνα η στιγμή της απονομής των μεταλλίων.
Εν τέλει, ο Σαμπόνις δεν εμφανίστηκε ούτε στην τελετή (σ.σ. δείτε στο παρακάτω βίντεο την είσοδο των Λιθουανών στο γήπεδο και αν βρείτε τον Άρβιντας προάγεστε αυτομάτως σε νέα Νικολούλη), προκαλώντας ελεγχόμενη κρίση πανικού στους παράγοντες της ομάδας.
Τι ακριβώς είχε συμβεί; Το βιβλίο του Τζακ Μακκάλουμ “Dream Team: How Michael, Magic, Larry, Charles, and the Greatest Team of All Time Conquered the World and Changed the Game of Basketball Forever” αποκάλυψε σχεδόν 20 χρόνια αργότερα την αλήθεια.
Ο Σαμπόνις είχε πιει ελαφρώς παραπάνω μετά τη λήξη του μικρού τελικού, θυμίζοντας μεγεθυσμένη εκδοχή του Ορέστη Μακρή. Πηγαίνοντας λοιπόν στ’ αποδυτήρια «έπεσε» πάνω σε μερικές γυναίκες που υποστήριζαν την
Ενωμένη Ομάδα (κατά βάση Ρωσίδες) και τους ζήτησε αν θέλουν να τον πλησιάσουν προκειμένου να τους κάνει ό,τι ακριβώς έκανε και στους παίκτες της Κοινοπολιτείας λίγη ώρα νωρίτερα στο παρκέ.
Όπερ και εγένετο: το «Θαύμα» έκανε το θαύμα του και εκτός των τεσσάρων γραμμών έχοντας για παρέα μισή ντουζίνα γυναίκες, μετά- ξέρετε πώς είναι αυτά- ήπιε δύο φορές τον αλκοολούχο Βόσπορο και… ξεράθηκε.
Ο αστικός μύθος λέει πως ο Σαμπόνις βρέθηκε από τον φροντιστή της ομάδας την άλλη μέρα το πρωί σ’ ένα ξενοδοχείο (κατά μία άλλη, εξαιρετικά τραβηγμένη, εκδοχή τον βρήκε τέζα στα αποδυτήρια) και η καρδιά όλων επέστρεψε από αυτό που φαινόταν ως one way ταξίδι στην Κούλουρη.
Ηθικό δίδαγμα: το μπάσκετ ενώνει ακόμα και τους ορκισμένους εχθρούς. Ποιος ή ποια, αλήθεια, μπορεί ν’ αντισταθεί στη μαγεία της πορτοκαλί θεάς;
Ιδίως όταν την κρατάει ο Άρβιντας…