Για αρκετό καιρό ο Βαγγέλης Βουρτζούμης ήταν ένα μεγάλο ταλέντο, που προσπαθούσε να δημιουργήσει το δικό του όνομα στον χώρο του μπάσκετ, μετά την τεράστια άνθιση που έφερε στο άθλημα η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την Εθνική Ελλάδας αλλά και οι σερί παρουσίες του Άρη στα Final-4 της Ευρωλίγκας.
Δυστυχώς, όπως όλοι γνωρίζουμε πια, ο «αυτοκράτορας» δεν κατόρθωσε ποτέ να κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο, παρά τις συνήθως απίστευτες και εξωπραγματικές –στα όρια του μύθου- εμφανίσεις του Νίκου Γκάλη.
Και φυσικά σαφώς η ιστορία κατέγραψε τα φοβερά και τρομερά κατορθώματα του «γκάνγστερ» του ελληνικού μπάσκετ, αλλά –από την άλλη- καταγράφει και μια τεράστια παύλα στους ευρωπαϊκούς τίτλους του Θεού της πορτοκαλί.. Θεάς, τον οποίο δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία που να τον δείχνει να κάνει αυτό με το οποίο έχουμε συνδέσει τον Βαγγέλη Βουρτζούμη. Γιατί μπορεί ο Νικ να ήταν κορυφαίος στο να παίρνει (μεταφορικά) ταυτότητες και… σκαλπ των αντιπάλων αμυντικών, αλλά ο Βουρτζούμης είναι συνυφασμένος με μια άλλη ειδικότητα. Στο να συλλέγει… διχτάκια μετά από κακτήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων. Και σε αντίθεση με τον Γκάλη, αυτός έχει 3!
Λες και η ίδια η μοίρα να ήθελε να «μπιζάρει» κιόλας τον Γκάλη, το πρώτο τέτοιο τρόπαιο ήρθε για τον Άρη όταν εκείνος είχε ήδη αποχωρήσει και πάλευε να πάρει μια Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό! Την ίδια ώρα οι κίτρινοι, με μπροστάρηδες τους Παναγιώτη Γιαννάκη και Ρόι Τάρπλεϊ, νικούσαν 50-48 την Εφές Πίλσεν στον ποιοτικά χειρότερο και πλέον επεισοδιακό τελικό που θυμόμαστε. Ο θρίαμβος στο Τορίνο έδωσε στους οπαδούς την ευκαιρία να κάνουν την νύχτα μέρα στην Θεσσαλονίκη και παράλληλα στον Βαγγέλη Βουρτζούμη να ξεκινήσει την δική του συλλογή από διχτάκια!
Κι αν κάποιος τότε υποστήριζε (και δικαίως) ότι ένα Κύπελλο Σαπόρτα δεν συγκρίνεται με μία Ευρωλίγκα το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν να κάνουν λίγη υπομονή για 2-3 χρόνια, μέχρι να δουν τον Βουρτζούμη να το παίρνει και αυτόν (το διχτάκι).
Κάτι που συνέβη το 1996 με την φανέλα του Παναθηναϊκού, σε εκείνον τον τελικό που έσπασε καρδιές στο Παρίσι, ο οποίος και κρίθηκε στην θρυλική τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο. Σε μια φάση που έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό όλων των φιλάθλων, Στην δεύτερη θέση της σχετικής λίστας, βέβαια, είναι ένα άλλο ενταντανέ. Αυτό του νεαρού –τότε- γκαρντ να κόβει το δίχτυ και να παίρνει σπίτι του το πολύτιμο λάβαρο, έχοντας πετύχει νωρίτερα 2 πόντους, όσους και 3 χρόνια νωρίτερα με τον Άρη κόντρα στους Τούρκους!
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Βουρτζούμης τα κατάφερνε επειδή ήταν μέλος μεγάλων ομάδων που στις διοργανώσεις που έπαιρναν μέρος ήταν φαβορί, αλλά το τρίτο και τελευταίο κομμάτι της συλλογής του ήρθε να ανατρέψει και αυτόν τον μύθο και να κάνει μύθο τον ίδιο τον γεννημένο στην Αθήνα μπασκετμπολίστα.
Η απάντηση σε όλους αυτούς ήρθε μερικά χρόνια αργότερα, όταν πλέον το ευρωπαϊκό μπάσκετ είχε αλλάξει για τα καλά. Ο Βουρτζούμης πια αγωνιζόταν στο Μαρούσι, το οποίο λες και ο Έλληνας παίκτης αποτελούσε κάποιου τύπου… γούρι, εκείνη την χρονιά έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα υπό τις οδηγίες του Βαγγέλη Αλεξανδρή. Αν δείτε τα στατιστικά και τις φάσεις εκείνου του συγκλονιστικού τελικού (όπως όλοι στους οποίους πήρε μέρος!) θα σταθείτε πιθανότατα στους 31 πόντους που σημείωσε για λογαριασμό του Αμαρουσίου ο Όλιβερ. Ή μάλλον θα θεωρήσετε ότι «όλα τα λεφτά» ήταν οι 2/2 βολές με τις οποίες διαμόρφωσε το τελικό 74-72 επί της Σαλόν ο Σωτήρης Νικολαΐδης…
Όχι δα… Το πρόσωπο της βραδιάς ήταν άλλο. Κι ας μην είχε βάλει ούτε πόντο σε αυτό το ματς. Εκείνη την βραδιά ο Βαγγέλης Βουρτζούμης έγραψε ιστορία καθώς κατέκτησε τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο με ισάριθμες διαφορετικές ομάδες και κατά συνέπεια μεγάλωσε κι άλλο την εντυπωσιακή συλλογή του!
Και λες και αναγνώριζε και ο ίδιος πόσο καλά του φέρθηκε από αυτή την άποψη το άθλημα που αγάπησε, αποφάσισε να του δώσει την ζωή του, παίζοντας μέχρι τα βαθιά «μπασκετικά γεράματα», έτσι για την χαρά του παιχνιδιού και μόνο. Έτσι κι αλλιώς, από τίτλους και… διχτάκια ήταν χορτάτος!