Είναι πάντα άβολο να γράφεις για μύθους όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ειδικά σε μία περίπτωση όπως η τωρινή, λίγες μέρες δηλαδή μετά τον θάνατό του. Ένα γεγονός που σόκαρε ολόκληρο τον πλανήτη, παρά το ότι στην συλλογική συνείδηση αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο με βάση τα έργα και τις ημέρες του κορυφαίου (μέρες που είναι δεν χρειάζεται να μπούμε σε ντιμπέιτ) ποδοσφαιριστή που πάτησε ποτέ σε γήπεδο της Γης.
Για κάποιους το γεγονός και μόνο ότι ο Ντιεγκίτο πρόλαβε να φτάσει στα 60 χρόνια του πριν εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο κόσμο για να πάρει την θέση που του αξίζει στον ουρανό συνιστά ένα μικρό θαύμα, ανάλογο εκείνων που σκάρωνε ο απόλυτος Θεός στο χορτάρι. Άλλωστε, η δική του καριέρα δεν εξηγείται μέσα από παλμαρέ, τίτλους ή στατιστικά. Αυτά ισχύουν για τους «κανονικούς» ποδοσφαιριστές. Για όλους τους υπόλοιπους δηλαδή. Για τον «πίμπε ντ’ όρο» τέτοιες έννοιες χάνουν την σημασία τους και τα πάντα σχετικά με την καριέρα του τα μαθαίνει κανείς απλά αναφέροντας το όνομά του σε οποιοδήποτε σοκάκι της Νάπολης ή στα στενά του Μπουένος Άιρες. Στα μέρη όπου λατρεύεται δικαίως, επειδή κατάφερε να κάνει τους ανθρώπους που ζουν εκεί να αφήσουν τα πάντα στην άκρη και να ονειρευτούν ή να γευτούν την γλυκιά γεύση της «εκδίκησης». Το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν –επιτέλους- νικάς τις πιθανότητες και δίνεις στο «σύστημα» τα χτυπήματα που του αξίζουν.
Η διαπίστωση ότι ο Μαραντόνα είναι Θεός γεννήθηκε από τα κατορθώματά του στα γήπεδα. Από τις μοναδικές ποδοσφαιρικές παραστάσεις του στα γήπεδα του Μεξικού το 1986 ή την επανάσταση που ξεκίνησε και ολοκλήρωσε για λογαριασμό ολόκληρου του ιταλικού Νότου με την φανέλα της Νάπολι. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Όταν πλέον η καριέρα του πέρασε στην ιστορία και το μόνο που έμεινε ήταν ο άνθρωπος Ντιέγκο, αυτό η αίσθηση της ύπαρξης μιας θεϊκής υπόστασης πιστοποιήθηκε από εκείνες τις 3 φορές που έφτασε ένα βήμα πριν τον θάνατο, αλλά σαν από θαύμα, ντρίμπλαρε ακόμα και τον Χάρο.
Η πρώτη ήρθε πριν από ακριβώς 20 χρόνια, όταν έκανε διακοπές στην Ουρουγουάη. Στην πόλη Πούντα ντελ Έστε όπου έκανε τις διακοπές του. Λίγο-πολύ όλοι ξεφεύγουμε όταν βρισκόμαστε μακριά από το σπίτι. Για τον Ντιέγκο το «ξεφεύγω» ήταν ρήμα συνυφασμένο με την χρήση κοκαΐνης. Κι εκείνη την μέρα ξέφυγε τόσο ώστε να διακομιστεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Η υπερβολική δόση του δημιούργησε υπερτασική κρίση και κοιλιακή αρρυθμία και αν υπάρχει κάτι που να περιγράφει επακριβώς την κατάστασή του είναι τα λόγια του γιατρού Χόρχε Ρομέρο, του ανθρώπου που κλήθηκε να του σώσει την ζωή.
«Όταν έφτασα, με έβαλαν γρήγορα μέσα. Βρήκα έναν άνδρα που πέθαινε. Ήταν σε κώμα, ξαπλωμένος σε μια πολυθρόνα, με γύρω του ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα τι να κάνουν» είχε πει σε συνέντευξή του. Κι όμως, μετά από δύο μέρες στην εντατική, όταν ο επιστήθιος φίλος του και τότε εκπρόσωπός του, Γκιγιέρμε Κόπολα, τον επισκέφθηκε, έκπληκτος τον είδε και τον άκουσε να του ζητά μπριζόλα με πατάτες και μπύρα! Ο Θεός ήταν ακόμη ζωντανός…
Μετά από μια σχετικά ήρεμη τετραετία, ο Ντιέγκο που στο μεταξύ ήταν ο Μαραντόνα που είχε έρθει πιο από κοντά στον Φιντέλ Κάστρο, την Κούβα, τον Τσε και τα απελευθερωτικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής, επέστρεψε στον «κανονικό» εαυτό του. Οι αλλαγές (και οι υπερβολές) στην εξωτερική εμφάνισή του μαρτυρούσαν ότι βρισκόταν ξανά σε σκοτεινά μονοπάτια όπου ακροβατούσε σε ένα τεντωμένο σκοινί. Αυτήν την φορά τα νέα δεν σόκαραν κανέναν.
Τον Απρίλιο του 2004 θα περάσει ξανά το κατώφλι μιας κλινικής και θα μπει και πάλι σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Έμεινε εκεί για μία εβδομάδα διασωληνωμένος και στη συνέχεια του αφαίρεσαν τον αναπνευστήρα, βλέποντας τον οργανισμό του να αντιδρά θετικά. Ωστόσο οι γιατροί παρέμεναν ιδιαίτερα ανήσυχοι. Ο άνθρωπος ήταν σοβαρά υπέρβαρος και με πνευμονία και υπέρταση. Χρειαζόταν παρακολούθηση. Εκείνος, όμως, αποφάσισε για ακόμη μία φορά να κάνει του κεφαλιού του. Έφυγε χωρίς άδεια από το νοσοκομείο και ένα μήνα μετά επέστρεψε και πάλι στα όρια του θανάτου.
Αυτήν την φορά έμεινε για 4 ολόκληρους μήνες στην κλινική και ακολούθησε ένα 70ήμερο θεραπείας αποτοξίνωσης, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Λίγους μήνες μετά ο Ντιέγκο είχε «αναστηθεί», είχε χάσει κιλά και φαινόταν ότι θα άρπαζε αυτή τη νέα ευκαιρία που του παρουσιαζόταν.
Αλλά ήταν ο Ντιέγκο…
Ξανά Απρίλη, αλλά το 2007 ακόμη στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία υπήρξε το απόλυτο μούδιασμα καθώς οι φήμες για τον θάνατό του έδιναν και έπαιρναν. Αυτό που τελικά αποδείχθηκε ήταν ακόμη μία εισαγωγή του σε κλινική του Μπουένος Άιρες μετά από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Εκείνο το βράδυ, αφού κόπασαν οι φήμες, οι καρδιές των απανταχού πιστών του επέστρεψαν στις θέσεις τους. Ο Θεός ήταν ακόμη ζωντανός. Και θα έμενε ζωντανός ακόμη και μετά τον θάνατό του, όπως ξέρουμε πολύ καλά πια σήμερα…