Σε μια χρονιά που έχει σημαδευτεί από τα αλλοπρόσαλλα της πανδημίας, στο ευρωπαϊκό μπάσκετ βλέπουμε αρκετές ομάδες που παλεύουν να βρουν τον εαυτό τους, έχοντας να διαχειριστούν διαφορετικά δεδομένα.
Είτε αυτά αφορούν την διατήρηση της ψυχολογίας και της διάθεσης σε έναν κόσμο που γύρω από τους παίκτες υπάρχει αρρώστια και αρκετοί θάνατοι είτε το καθαρά αγωνιστικό που είναι η διαχείριση της έντασης που βγαίνει στο παιχνίδι σε μια χρονιά που έμεινε καιρό ανενεργό το σώμα.
Παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι που φαίνεται να μην επηρεάζεται από τον κορωνοϊό κι αυτό είναι τα δύο βασικά στοιχεία που θέλει το σύγχρονο μπάσκετ: διαρκής κίνηση και αθλητικότητα. Αν τα έχεις αυτά, ακόμα και μέτρια ή κακή ομάδα να είσαι, καλύπτεις τη μεγάλη απόσταση με τις ποιοτικές ομάδες και παρουσιάζεις ένα μπάσκετ με στόχευση.
Μια από τις ομάδες που το κάνουν αυτό και θα το έκαναν περισσότερο αν δεν τις είχε πάει πίσω ο κορωνοϊός, είναι η Βιλερμπάν. Η εικόνα που έδειξε η γαλλική ομάδα απέναντι σε Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκό, όπου νίκησε, αλλά και Ρεάλ, όπου έχασε στο τέλος, ήταν εντυπωσιακή.
Υπήρξαν διαστήματα μέσα στα παιχνίδια όπου η απόδοση ήταν εντυπωσιακή και σε γέμιζε. Όχι μόνο γιατί είχε αυτή την αποτελεσματικότητα στο τρίποντο, που δεν έπεσε από το 50% σε κανένα από τα 3 ματς. Αλλά κυρίως γιατί η διαρκής κίνηση επέτρεπε να δυσκολεύουν οι επιθέσεις τον αντιπάλων και να διευκολύνονται οι αντίστοιχες των Γάλλων.
Αυτό που συνέβη για παράδειγμα στο δεύτερο δεκάλεπτο απέναντι στον Παναθηναϊκό, το λες και τρομοκρατία, μιας και οι πράσινοι δεν τολμούσαν να πάνε με θάρρος στο drive και να δοκιμάσουν floaters.
Σίγουρα η παρουσία του Μουσταφά Φολ έδωσε αυτή την κατεύθυνση στο ματς, μα πιστεύω ότι είναι δύο οι παίχτες-κλειδιά σε αυτή τη λειτουργία. Ο ένας είναι ο Ντέιβιντ Λάιτι, που τον μάθαμε καλά πέρσι και απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ο Λάιτι είναι ένα υπερσύγχρονο δυάρι, έχει τη σωματική διάπλαση, έχει αντοχή στη σωματική επαφή, έχει άλμα και δεν υστερεί τεχνικά. Δίνει στο σουτ την καμπύλη που πρέπει για να γίνει καλάθι.
Ο έτερος, ο λόγος που γράφεται αυτό το κείμενο, είναι ο επίσης εντυπωσιακός Γκερσόν Γιαμπουσέλε. Ο 25χρονος Γάλλος που βρέθηκε στο Νο.16 του draft το 2016 και πήγε στους Μπόστον Σέλτικς, είναι επιλογή του Τόνι Πάρκερ και τα στοιχεία του μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πως γίνεται να μην διεκδικεί μεγαλύτερα συμβόλαια σε πιο κραταιές δυνάμεις.
Ο Γιαμπούσελε έχει φέτος 50% στα σουτ εντός πεδιάς, ενώ πέρσι ήταν στο 55% και γενικά τα τελευταία 2 χρόνια έχει ανοδική πορεία. Αυτό οφείλεται σαφώς και στην αλλαγή της μηχανικής του σουτ και της δύναμης που βάζει.
Είναι εν τούτοις ένας πολύ γυμνασμένος παίχτης που αντέχει τους κραδασμούς και δεν διστάζει να σηκωθεί ακόμα κι απέναντι σε θηρία όπως ο Ταβάρες. Είναι ενδεικτική η φάση στο 2:31 στο βίντεο που ακολουθεί, με τον Γιαμπουσέλε να σπάει τη μέση στον αέρα και να παίρνει πλεονέκτημα απέναντι στον ψηλότερο, αλλά όχι πιο δυνατό του Ταβάρες.
Χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τις οικονομικές και πανδημικές συνθήκες το ερχόμενο καλοκαίρι κι έχοντας μόνο τη σημερινή κατάσταση στο νου, δεν θα ήταν καθόλου λάθος να σκεφτούμε και να επιθυμήσουμε την παρουσία του Γιαμπούσελε στα πράσινα.
Θεωρώντας πως πιθανά ο Παπαπέτρου θα φύγει το καλοκαίρι – εκτός κι αν αλλάξουν, σε οικονομικό επίπεδο, τα πράγματα- ο Γιαμπούσελε πρεσβεύει όλα όσα θέλει το σύγχρονο μπάσκετ και λείπουν από τον φετινό Παναθηναϊκό στις θέσεις από 3 και κάτω. Θα λείψουν περισσότερο δε χωρίς τον Παπαπέτρου.
Ακόμα όμως κι αν ο Παπαπέτρου μείνει, η προσθήκη του Γιαμπούσελε θα ήταν ιδανική. Τότε βέβαια ίσως να ήταν υπερβολή να υπάρχουν δύο τέτοιοι παίχτες στο 3, με απαιτήσεις για 25-30 λεπτά και με συμβόλαια διόλου ευκαταφρόνητα. Θα μπορούσαν όμως να δώσουν διαφορετική διάσταση στην ομάδα με ταυτόχρονη παρουσία. Θα κατέβαινε κάποια λεπτά ο Παπαπέτρου στο 3 ή θα ανέβαινε στο 4 και θα είχες δύο παίχτες που θα κάλυπταν όποια ανορθογραφία.
Δηλαδή με τέτοιο ντουέτο δεν θα φαινόταν με τίποτα η τραγική αμυντική συμπεριφορά του Φριντέτ πέρσι.
Αναμφίβολα και ο Ντέιβιντ Λάιτι είναι εξίσου ελκυστικό πακέτο μπασκετμπολίστα και αν δεν τσουλήσει ο Φόστερ, θα πρέπει κι αυτός να μπει στο πράσινο ραντάρ. Κι αν δε μπει στο πράσινο, θεωρώ πως ένας από τους 2 θα μπει στο κόκκινο ραντάρ.
Ο Ολυμπιακός βέβαια έχει τα στοιχεία του Γιαμπούσελε στο 3, αλλά τα έχει σε δύο παίχτες. Δηλαδή ο Παπανικολάου προσφέρει αξιοπιστία στο τρίποντο και ο ΜακΚίσικ δυναμισμό, αθλητικότητα και άμυνα. Θα ήταν πολύ βολικό για τους κόκκινους αν τα είχαν αυτά σε έναν παίχτη, ένα συμβόλαιο που δεν θα απείχε πολύ από του Παπανικολάου, και διοχέτευαν το περίσσευμα στα γκαρντ ή στο 5.
Ο Γιαμπούσελε σε κάθε περίπτωση είναι… μπασκετική καψούρα για τον υπογράφοντα, οπότε αν ήμουν στο τμήμα σκάουτινγκ των αιωνίων, ήδη θα προσέγγιζα ατζέντη για να μάθω πόσα θα ζητούσε.