Λένε πως κάθε ματς στον αθλητισμό είναι μια άλλη ιστορία και οφείλεις να το δεις ως κάτι μοναδικό και ξεχωριστό. Κι είναι όντως έτσι σε επίπεδο τακτικό, σε επίπεδο αγωνιστικό. Αλλά δεν είναι με τίποτα εύκολο να γίνει σε ψυχολογικό-πνευματικό επίπεδο.
Ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Τρίτης έμπαινε στο ΟΑΚΑ να παίξει απέναντι στη Ρεάλ προερχόμενος από μια άθλια εμφάνιση απέναντι στη Ζαλγκίρις κι έχοντας μαζέψει αρκετές βαριές ήττες μες στη σεζόν ως τώρα. Θεωρούνταν χαμένος από χέρι. Στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου μάλιστα έχανε με 14 πόντους από μια πολύ άστοχη Ρεάλ.
Από αυτό το ψυχολογικό βύθισμα, βρέθηκε στην επιφάνεια να διεκδικεί τη νίκη όντας μπροστά με 68-66. Κι από κει πήγε σε δύο παρατάσεις που κρίθηκαν από δικές του λάθος επιλογές και κραυγαλέα διαιτητικά λάθη.
Μέσα σε 50 λεπτά οι πράσινοι βιώσαν όλο το ψυχολογικό φάσμα και φυσικά υπέστησαν σωματική φθορά που επιτείνει ακόμα περισσότερο την εστίαση στην ήττα και το ανέφικτο.
Στο μυαλό μου θεωρούσα πως από τη στιγμή που απέναντι στη Ρεάλ πήγε σε παράταση, ό,τι κι αν συνέβαινε σε αυτή, το ματς με την Άλμπα ήταν περισσότερο χαμένο παρά διεκδικήσιμο.
Εν τέλει, όχι μόνο το διεκδίκησε ο Παναθηναϊκός, όχι μόνο το κέρδισε, αλλά το έκανε και με εμφατική διαφορά απέναντι σε μια ομάδα που είχε μομέντουμ, είχε 2 νίκες παραπάνω απ΄αυτόν και μαζί δε στοχεύουν για κάτι παραπάνω από τη δεκάδα της Ευρωλίγκας.
Για να συμβεί αυτό βέβαια, έπρεπε να υπάρξει πυρ ομαδόν από το τρίποντο και να δουν οι πράσινοι τους 4 καβαλάρηδες τους να προελαύνουν. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο Ιωάννης Παπαπέτρου με συμπαραστάτη κυρίως τον Παπαγιάννη και μικρές βοήθειες από αρκετούς. Στο δεύτερο ήταν ο Σαντ Ρος, ο Νέντοβιτς και ο Παπαγιάννης. Ο αρχηγός και η τριάδα αυτή τελείωσαν με διψήφιο αριθμό πόντων, ενώ ο καθένας διέπρεψε σε διαφορετικά επιπλέον στοιχεία.
Από κοντά στη συνεισφορά ο Ουάιτ με αρκετό τρέξιμο και καλές άμυνες, ο σούπερ τίμιος Λεωνίδας Κασελάκης με άμυνες και σημαντικά καλάθια και σε χαμηλότερη κλίμακα ο Μπέντιλ και ο Φόστερ. Ο τελευταίος έψαχνε ένα ματς να ξεμπουκώσει και να πάρει ψυχολογία και το βρήκε απέναντι στην Άλμπα με 3/4 τρίποντα. Φυσικά, έπαιξε αδικαιολόγητα λίγο δεδομένου ότι έδειχνε να πατάει καλά και δεν ήταν ο αλλοπρόσαλλος Φόστερ που είδαμε στο Βιλερμπάν για παράδειγμα.
Μπορεί κανείς να βρει κάτι αρνητικό σε μια νίκη με 23 πόντους διαφορά που ήρθε κιόλας μόλις 48 ώρες μετά από ένα φουλ ψυχοφθόρο παιχνίδι; Μπορεί να βρει, απλώς όχι να τα γενικεύσει. Μόνο να τα σχολιάσει με όσο πιο καλοπροαίρετο τρόπο γίνεται.
Το πρώτο μισό της τέταρτης περιόδου εν προκειμένω είναι εξ ολοκλήρου για ανάλυση και θα πρέπει να επιφέρει αυστηρές παρατηρήσεις του προπονητή. Κι αυτό γιατί το 66-52 του 30ου λεπτού έγινε 74-67 και 76-69 στα τέσσερα πριν το τέλος, με την Άλμπα να μετράει σε αυτά τα 6 λεπτά 10 ελεύθερα τρίποντα, ένα που προήλθε από καλή ντρίπλα του Σίβα στον Νέντοβιτς και 9 που ήταν αποτέλεσμα της ασυνεννοησίας και μη κατανόησης των πρασίνων στην άμυνα.
Μέτρησα 3-4 φορές που ένας ή δύο παίχτες κινήθηκαν προς λάθος κατεύθυνση για να μαρκάρουν και έμενε ξεμαρκάριστος αντίπαλος, ενώ 3 φορές η Άλμπα έτρεξε γρήγορα μετά από ριμπάουντ, βρήκε ανισορροπία και σούταρε. Μία φορά μάλιστα, απέμεναν 1.3 δευτερόλεπτα για τους Γερμανούς και αντί να υπάρξει πίεση, βρέθηκε μόνος παίχτης της Άλμπα στο τρίποντο και σούταρε ανενόχλητος. Αστόχησε ευτυχώς.
Από τα 10 τρίποντα τα 5 κατέληξαν στο καλάθι, με αποτέλεσμα η Άλμπα να βρει 17 πόντους σε 6 λεπτά.
Ξέρετε πόσους έβαλε στα επόμενα 4 λεπτά; Μηδέν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπήρξε αδικαιολόγητη χαλαρότητα στο ξεκίνημα της περιόδου, ενώ είδαμε τον Μποχωρίδη να χάνει δύο φορές την μπάλα στο κέντρο σε απλό κατέβασμα, μία έκανε drive με τη μπάλα στο κακό δεξί χέρι και έδωσε μια κακή πάσα που πήγε σε αντίπαλο, ενώ αμυντικά, όπως και απέναντι στον Αμπάλδε, ήταν η βασική αιτία που είχε ανισορροπία η πράσινη άμυνα. Η έξοδος του και η επιστροφή του Σαντ Ρος επανέφερε ηρεμία.
Ούτε και ο κόουτς Βόβορας τα πήγε καλά σε αυτό το διάστημα, αφού δεν πήρε time out και δεν επιχείρησε να ταρακουνήσει κάπως τους παίχτες του. Ευτυχώς, η καλή βραδιά στο τρίποντο για τους πράσινους δεν επέτρεψε να τεθεί η νίκη υπό αμφισβήτηση.
Είναι κι αυτό ένα ζήτημα για τον Παναθηναϊκό που σήμερα βασίστηκε πολύ στο τρίποντο και υπήρξαν 5 περιπτώσεις που θα μπορούσε να γίνει τελείωμα από τη ρακέτα, αλλά προτιμήθηκε η πάσα προς τα έξω. Τα τρίποντα μπήκαν, αλλά δε θα μπαίνουν πάντα και πρέπει να εμπιστευτούν οι παίχτες το σουτ από τα 2-3-4 μέτρα.
Σε κάθε περίπτωση είναι μια νίκη απέναντι σε τρεις αντιπάλους, την Άλμπα, το ψυχολογικό άδειασμα και την σωματική κούραση, μα και νίκη με μικρά οφέλη ως προς συγκεκριμένους παίχτες.