Είναι αρκετά παράδοξο- πάντα σε αγωνιστικό πλαίσιο. Μοιάζει σα να φοράει τη μία μέρα το αψεγάδιαστο κουστούμι του Δόκτορος Τζέκιλ και την αμέσως επόμενη να επιλέγει το σκονισμένο, γεμάτο τρύπες και μπαλώματα, σακάκι του Κυρίου Χάιντ.
Ο Ολυμπιακός δίνει, εδώ και καιρό είναι η αλήθεια, την αίσθηση μίας ομάδας με δύο πρόσωπα: ένα θελκτικό, λαμπερό που όταν το «φοράει» μπορεί να κερδίσει μέσα-έξω την Μακάμπι, εκτός την Μπαρτσελόνα, την Αρμάνι και την Μπάγερν στο ΣΕΦ, και το άλλο ένα «κακοφορμισμένο», κακέκτυπο του πρώτου, που όταν γίνεται δεύτερο δέρμα του γνωρίζει εντελώς απροσδόκητες εντός έδρας ήττες όπως αυτή με την Βιλερμπάν ή την Ζαλγκίρις στην πρεμιέρα.
Το ερώτημα των 200.000 δολαρίων (ήταν ερώτημα του 1 εκατομμυρίου, αλλά λόγω πανδημίας έπεσε το ποσό…) είναι «Γιατί οι Ερυθρόλευκοι παρουσιάζουν αυτές τις μεταπτώσεις;». Και είναι λογικό: πώς στο καλό κερδίζει έξω την Μακάμπι και δεν μπορεί αν κερδίσει μέσα την προτελευταία Βιλερμπάν την ίδια εβδομάδα;
Πώς γίνεται ο Σλούκας- που είναι ξεκάθαρα πια ο ηγέτης της ομάδας- να είναι σούπερμαν την Τρίτη και την Παρασκευή να είναι σκιά του απλησίαστου, όταν είναι καλά, αγωνιστικού του εαυτού;
Πώς είναι δυνατόν ο Μπαρτζώκας να «κλειδώνει» τη μία εβδομάδα τους καλύτερους προπονητές ολόκληρης της λίγκας και την επόμενη να γίνεται βορά στις διαθέσεις μιας κακής ομάδας;
Η πρώτη, εύκολη (και λανθασμένη εν πολλοίς) εξήγηση είναι πως ο κορωνοϊός- με τα αρκετά κρούσματα που είχαν οι Πειραιώτες- έχει αποδιοργανώσει σε μεγάλο βαθμό την ομάδα, μιας και δεν είναι μόνο τα κρούσματα αυτά καθαυτά, αλλά και τα «απόνερά» τους (οι παίκτες μένουν εκτός προπονήσεων για τεράστιο διάστημα, είναι δύσκολο να βρουν μετά το ρυθμό τους, είναι πιο επιρρεπείς σε τραυματισμούς και ούτω καθεξής).
Αυτό θα είχε βάση αν η πανδημία έπληττε μόνο τον Ολυμπιακό και όχι το σύνολο των ομάδων. Ο κορωνοϊός σφυροκοπεί «ισόποσα» τους πάντες και τα προβλήματα λόγω του ιού είναι συνεχή μεν, αλλά για όλους.
Αν θέλουμε να το επικεντρώσουμε μόνο στο χθεσινό στραπάτσο από την Βιλερμπάν, θα μπορούσαμε να σταθούμε στις απουσίες. Αυτή του Μάρτιν έβγαζε μάτι (ιδίως από την στιγμή που ο Έλις έπρεπε να παίξει όλο το μπασκετικό ξύλο της γης απέναντι στον θεόρατο Φολ), ενώ σημαντική απώλεια ήταν και του- καθοριστικού στο Τελ Αβίβ- Λαρεντζάκη.
Η «ανταπάντηση» σ’ αυτό, για να μείνουμε στα πεπραγμένα της τρέχουσας εβδομάδας, είναι πως μόλις πριν από λίγες μέρες ο Ολυμπιακός κέρδισε στην παράταση την Μακάμπι χωρίς τον Παπανικολάου.
Επομένως, η βαθύτερη ρίζα του «κακού» κρύβεται αλλού και δεν είναι τίποτα από τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω.
Αυτό που λείπει πασιφανώς από τους Ερυθρόλευκους (δεδομένου του ρόστερ τους, που δεν είναι ούτε για κούπα ούτε για να μείνουν εκτός 8άδας) είναι ένα και είναι το πιο βασικό: ο ρυθμός.
Η επιλογή τους ν’ αποχωρίσουν από την Α1 και ν’ αγωνίζονται με διαφορετικό ρόστερ στην Α2 έχει «πληγώσει» αγωνιστικά την ομάδα. Προσοχή, εδώ δεν κρίνουμε αν ήταν σωστή ή όχι σαν απόφαση (οι ιθύνοντες του συλλόγου κάνουν ό,τι θεωρούν αυτοί πως είναι το καλύτερο- και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν), αλλά το τι αμιγώς μπασκετικά προβλήματα δημιούργησε.
Το ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να είναι (πώς να το θέσουμε κομψοεπώς…) για τα μπάζα, όμως κρατάει σε εγρήγορση μια ομάδα, έχει άπειρη τακτική, ανηλεές ξύλο και δίνει τη δυνατότητα σε παίκτες που δεν παίζουν πολύ στην Ευρωλίγκα να μένουν «ζεστοί» μέσω της Basketleague, παίζοντας 20-25 λεπτά ανά ματς.
Σκεφτείτε το: πώς περιμένουμε ν’ αποδώσει στο έπακρο ένας παίκτης που παίζει, επί παραδείγματι, 6 λεπτά τη βδομάδα, μετά «γράφει» ένα DNP και μετά έχει διαβολοβδομάδα; Είναι πρακτικά αδύνατον.
Πολλοί παίκτες του Ολυμπιακού έχουν μονάχα εκλάμψεις, και είναι απολύτως κατανοητό: σκεφτείτε πως κατά βάση εδώ και μια διετία οι παίκτες του συλλόγου κάνουν 5-6 προπονήσεις τη βδομάδα και παίζουν ένα μόνο ματς.
Ο αντίλογος λέει πως έτσι είναι πολύ πιο ξεκούραστοι, όμως αν έχει περάσει έστω κι απέξω από ένα κλειστό γήπεδο κάποιος, ξέρει πως κανείς παίκτης δε θα προτιμούσε τις 6 προπονήσεις από το ένα ματς Ευρωλίγκας/ ένα Α1 ή 2-1 εβδομαδιαίως.
Χαρακτηριστικό του πόσο εκτός ρυθμού ήταν χθες ο Ολυμπιακός είναι το γεγονός πως έμοιαζε διαλυμένος σωματικά στο ματς με την Βιλερμπάν, με τους παίκτες των Γάλλων να φαίνονται 2 φορές πιο γρήγοροι και με την ενέργειά τους να τρυπάει το ταβάνι.
Λογικό: η ομάδα του Μπαρτζώκα δεν έχει συνηθίσει να παίζει 2 ματς σχεδόν κολλητά και οι διαβολοβδομάδες είναι πάντα ένας δυσεπίλυτος γρίφος.
Επομένως, μοιάζει δεδομένο πως θα υπάρξουν κι άλλα, εκκωφαντικής «υφής», σκαμπανεβάσματα στην απόδοση των Ερυθρολεύκων. Μπορεί πχ να κερδίσουν την Ρεάλ και να χάσουν στα καπάκια από την Χίμκι.
Και γι’ αυτό δε θα «φταίει» απαραιτήτως ο Μπαρτζώκας ή ο Σλούκας ή ο Σπανούλης ή ο οποιοσδήποτε άλλος…