Ξέρετε κάτι; Αυτό το κείμενο είναι λάθος. Δε θα έπρεπε να υφίσταται καν- θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα άρθρο που θα αυτοκαταστρεφόταν εντός 5 δευτερολέπτων μετά το παρθενικό κλικ. Ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα έβγαζε νόημα αν είχε γραφτεί λίγο μετά το 1441, όταν και ο Γουτεμβέργιος ανακάλυψε την τυπογραφία.
Πλέον, όμως, το ημερολόγιο δείχνει 2021 και παρά το γεγονός πως το ότι επιβιώσαμε από το ερεβώδες 2020 φαντάζει απίστευτο, εξίσου απίστευτο είναι και το θέμα με το οποίο θ’ ασχοληθούμε στις προσεχείς γραμμές- πολύ απλά γιατί μοιάζει σα να μαζεύτηκαν οι κοινωνικοί φωτοσβέστες και να κατέβαλαν μια απέλπιδα προσπάθεια να μας βάλουν στην χρονομηχανή τους και να γυρίσουμε πίσω στην περίοδο που το να δεις έναν τυραννόσαυρο πηγαίνοντας στο περίπτερο δεν αποτελούσε έκπληξη.
Εξηγούμαστε: έχουμε, όπως προείπαμε, 2021. Και μας προκαλεί τεράστια (θετική) έκπληξη που βρέθηκε για πρώτη φορά στα χρονικά μία ομοσπονδία η οποία φιλοξένησε στο επίσημο site της έναν αθλητή, που δε δίστασε ν’ αποκαλύψει πως είναι ομ0φυλόφιλος.
Η FIBA, λοιπόν, ήταν αυτή που για ακόμα μία φορά επέλεξε μια πρωτοποριακή ατραπό που ουδείς άλλος στο παρελθόν είχε τολμήσει ν’ ακολουθήσει και ο Μάρκο Λέμαν ο θαρραλέος αθλητής που προέβη σε περήφανο coming out.
«Το όνομά μου είναι Μάρκο Λέμαν. Είμαι 27 χρόνων, επαγγελματίας αθλητής του 3Χ3 και αποφάσισα ότι δεν ήθελα να περιμένω μέχρι να αποσυρθώ για να δηλώσω ότι είμαι ομ0φυλόφιλος», έγραψε στο επίσημο site της FIBA ο Ελβετός παίκτης.
Στην συγκλονιστική του εξομολόγηση ο Λέμαν αναφέρθηκε και στο «προσωπείο» που έπρεπε να φοράει όλ’ αυτά τα χρόνια, προκειμένου να συμβαδίζει με τα όσα επιτάσσει η κοινωνία και όσα (βλακωδώς, βλακωδέστατα) θεωρεί αποδεκτά, ενώ τόνισε πως το σημείο μηδέν ήταν η ψυχολογική του κατάρρευση τον Δεκέμβρη του 2019:
«Αυτό ισχύει για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν θέλουν πλέον να έχουν διπλή ζωή, για εκείνους που ζουν σε ένα σύστημα όπου δεν υπάρχουν, αυτό ισχύει για τις μελλοντικές γενιές, ώστε να μπορούν να ζήσουν και να απολαύσουν μια αθλητική ζωή χωρίς να χρειάζεται να κρυφτούν. Δεν πρόκειται να πω ψέματα, αυτό είναι για μένα και εγώ για να ζήσω χωρίς αυτό το βάρος.
Πώς φανταζόμουν τη στιγμή της αποκάλυψής μου; Αφήστε με να σας εξηγήσω: το ματς είναι ισόπαλο. Παίρνω το τελευταίο σου με τη λήξη του χρόνου. Μέσα! Το νικητήριο σουτ. Είμαι ο πρωταθλητής, διάολε είναι και ο MVP. Όλοι πανηγυρίζουν. Φιλάω τον φίλο μου. Μπουμ, αποκαλύφθηκε. Ξυπνάω και όλα είναι καλά. Το να είσαι ομοφυλόφιλος σε ένα ομαδικό άθλημα φαίνεται ταμπού. Και πρέπει να σταματήσει τώρα. Υπάρχουν νέοι παίκτες που εγκαταλείπουν τα ομαδικά αθλήματα όταν ανακαλύπτουν ότι είναι γκέι. Είχα προβλήματα με την υγεία μου, με την πνευματική και ψυχική κατάστασή μου.
Είχα κρίσεις πανικού, δεν ήθελα να παίξω κάποιες φορές. Ξέρω πως είναι ταμπού, ξέρω πως δεν υπάρχουν άλλοι γκέι στον χώρο μου και γι’αυτό έλεγα πως δεν έχω κάποια σχέση με κοπέλα, επειδή θέλω να αφοσιωθώ στο μπάσκετ. Έβλεπα τους προπονητές να λένε ότι παίζουμε σαν κορίτσια. Άκουσα συμπαίκτες να λένε πως είναι αρρώστια να είσαι γκέι. Κάποια στιγμή, δεν πήγαινε άλλο», ανέφερε.
Ναι, ξέρουμε- ξέρουμε. Ουδείς το αρνείται: η FIBA κατά το παρελθόν (ιδίως το μακρινό) έχει υποπέσει σε «αμαρτήματα» που κάνουν το προπατορικό να μοιάζει με αφελές πταίσμα.
Όμως, τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει ένα διαρκώς βελτιούμενο πρόσωπο εντός κι εκτός των τεσσάρων γραμμών. Αν θέλει κανείς να μείνει μέσα στο πλαίσιο του μπασκετικού μικρόκοσμου, μπορεί να της αποδώσει τα ατέρμονα εύσημα για τον τρόπο που διαχειρίστηκε το πρόσφατο Final-8 του Champions League ή για το format της διοργάνωσης εν μέσω πανδημίας.
Αν, ωστόσο, επιλέξει να επικεντρωθεί σε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία, τότε θα δει πως αυτό που έκανε στην περίπτωση του Λέμαν αποτελεί, για να το πούμε με τους όρους του αγαπημένου μας αθλήματος, GameChanger- ένα slam dunk στα μούτρα του συντηρητισμού και της οπισθοδρομικότητας, που χρειάζεται άθραυστα… basketballs για να το καταφέρεις.
Επομένως, επιτρέψτε μας να είμαστε με τον Μάρκο. Με την FIBA. Με την προσωπική ελευθερία. Κι ολ΄ αυτά, υπό τους ήχους μιας μπάλας που σκάει στα παρκέ όλου του κόσμου. Η πορτοκαλί μελωδία της ευτυχίας.
Όπως προείπαμε, το αναγνωρίζουμε: αυτό το κείμενο δε θα έπρεπε να έχει γραφτεί. Άργησε περίπου μια αγέλη από γερασμένους αιώνες.
Όμως, αν έστω και με τέτοια καθυστέρηση δεν υποκλινόμασταν λεκτικά τόσο στον παίκτη όσο και στην ομοσπονδία, αυτή δε θα ήταν η μέρα τους.
Δε θα ήταν η εβδομάδα τους.
Δε θα ήταν η χρονιά τους.
Δε θα ήταν η ζωή τους.
Γαμώτο.