Αν ο κορυφαίος γκαρντ όλων των εποχών χρειάστηκε έξι χρόνια στο NBA για να κατακτήσει το πρωτάθλημα λόγω έλλειψης του κατάλληλου supporting cast, το ίδιο περίπου συνέβη και με τον κορυφαίο σέντερ του κόσμου τα τελευταία 30 χρόνια.
H μοίρα του Χακίμ Ολάζουον είχε πολλά κοινά με αυτή του Μάικλ Τζόρνταν. Κατ’ αρχάς ήρθαν στον κόσμο με διαφορά μόλις 27 ημερών και συνδέθηκαν στο draft του 1984, το κορυφαίο top-3 στην ιστορία του NBA. O Ολάζουον στο Νο. 1, ο Τζόρνταν στο Νο. 3. Οι δρόμοι τους όμως δεν… συναντήθηκαν ποτέ. Τις δύο φορές που ο Νιγηριανός έφτασε στους τελικούς (1994, 1995), ο Air δεν ήταν εκεί για να τον ανταγωνιστεί. Την πρώτη χρονιά έπαιζε baseball, τη δεύτερη δεν ήταν ακόμα έτοιμος μετά το «I am back» για να διεκδικήσει τον τίτλο. Και όταν ο Τζόρνταν επέστρεψε στους τελικούς, ο «βασιλιάς» των δύο προηγούμενων ετών ήταν ο μεγάλος χαμένων των τελικών της δύσης, χάρη σε ένα buzzer beater τρίποντο του Τζον Στόκτον στον 6ο αγώνα της σειράς με τη Γιούτα.
Κοινώς, ο Ολάζουον περίμενε 9 χρόνια για το πρώτο δαχτυλίδι, που για να έρθει χρειάστηκε να αποδείξει στον κόσμο ότι δεν γινόταν να τεθεί σε σύγκριση με το μεγάλο αντίπαλο δέος της ανατολής. Οι τελικοί των Χιούστον Ρόκετς με τους Νιου Γιορκ Νικς το ’94 κρίθηκαν στο όριο (4-3), αλλά η υπεροχή του Χακίμ απέναντι στον μεγάλο Πάτρικ Γιούιν ήταν κρυστάλλινη, ειδικά στο έβδομο και καθοριστικό παιχνίδι της σειράς, στο οποίο ο MVP της regular season εκείνη τη χρονιά είχε 25π., 10ριμπ. και 7ασ., με αποτέλεσμα να αναδειχθεί MVP και των τελικών.
Η επίδειξη δύναμης του «Hakeem the dream» πάντως σε αυτή τη σειρά ήταν ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη, κόντρα στον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του για τον τίτλο του κορυφαίου σέντερ των ‘90ς.
Πληγωμένος εγωισμός
Στη μακρά περίοδο που ο Ολάζοουν δεν πήρε δαχτυλίδι, είχε κάνει ορισμένα μυθικά παιχνίδια σε σειρές play-off, ήταν όμως απελπιστικά μόνος. Στον α’ γύρο της σεζόν 1987-88 με το Ντάλας είχε – κρατηθείτε – 37,5π. και 16,8ριμπ. κατά μέσο όρο, αλλά το Χιούστον ηττήθηκε με 3-1 (με τον Ρόι Τάρπλεϊ δεύτερο σκόρερ και πρώτο ριμπάουντερ τότε του Ντάλας). Ένα χρόνο νωρίτερα, στον έκτο αγώνα των ημιτελικών με το Σιάτλ, είχε «γράψει» 49 πόντους, 25 ριμπάουντ και 6 τάπες (!), αλλά το τελικό 125-128 σήμανε τον αποκλεισμό τον Ρόκετς με 4-2.
Στην προσπάθεια του για το back to back MVP τη σεζόν 1994/95 ο 31χρονος τότε Νιγηριανός βρήκε μπροστά του τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον. Ο Χακίμ είχε μ.ό. 27,8π., 10,8ριμπ., 3,5ασ. και 3,5κοψ., ενώ τα αντίστοιχα νούμερα του «ναύαρχου» ήταν 27,6π., 10,8ριμπ., 2,9ασ. και 3,2κοψ.! Το Σαν Αντόνιο όμως ολοκλήρωσε τη σεζόν με ρεκόρ 62-20, έναντι 47-35 του Χιούστον, ενώ το μεταξύ τους head-head στα έξι παιχνίδια της regular season ήταν 5-1.
Έτσι, στις 24 Μαΐου του ’95 ο Ντέιβιντ Στερν θα πέταγε έως το Σαν Αντόνιο για να παραδώσει ιδιοχείρως το τρόπαιο του πολυτιμότερου παίκτη στον Ρόμπινσον. Το τελετουργικό είχε προγραμματιστεί πριν από την έναρξη του δεύτερου αγώνα των τελικών της δυτικής περιφέρειας, εκεί όπου οι Σπερς είχαν φτάσει σχετικά εύκολα με 7-2 νίκες στους δύο προηγούμενους γύρους.
Για κακή τους τύχη όμως, εκεί ήταν και η κατά Ρούντι Τομιάνοβιτς «καρδιά του πρωταθλητή». Οι Ρόκετς, με μειονέκτημα έδρας, είχαν επιστρέψει από το 1-2 απέναντι στη Γιούτα στον πρώτο γύρο και από το 1-3 κόντρα στο Φίνιξ στα ημιτελικά! O Χακίμ είχε ξεσαλώσει, αλλά δεν είχε ακόμα… εκτοξευτεί. Στο πρώτο ματς της σειράς των τελικών έβαλε 27π., κράτησε το «ναύαρχο» στους 21π. (με 5/17) και το Χιούστον έκανε το break (93-94). Από το αμέσως επόμενο θα σεληνιαζόταν. Ο λόγος; Είχε μπροστά στα μάτια του – βίωμα, την εικόνα του Ρόμπινσον αγκαλιά με το βραβείο του MVP.
Και όχι μόνο αυτό. Ο σούπερ σταρ του Σαν Αντόνιο είχε κάνει ένα μεγάλο λάθος. Στις καθιερωμένες δηλώσεις, αφότου παρέλαβε το τρόπαιο… ξέχασε (;) να αναφέρει τον Ολάζουον ως έναν από τους συνδιεκδικητές (του) που θα άξιζαν επίσης να το έχουν κατακτήσει!
«Δεν σε ενοχλεί που δεν σε ανέφερε καν (;)», τον ρώτησε ο συμπαίκτης του Κένι Σμιθ, προσπαθώντας να τον τσιγκλήσει. «Όχι Κένι, το αξίζει. Είναι ο καλύτερος παίκτης αυτή τη σεζόν, κανένα πρόβλημα», του απάντησε ο Νιγηριανός, που σε μια αντίστοιχη παρότρυνση του Κλάιντ Ντρέξλερ «για να τους δείξουμε ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο πραγματικός MVP», τον… καθησύχασε με μία δέσμευση. «Ντρεξ μην ανησυχείς. Θα πάρουμε το μεγάλο τρόπαιο».
Το μάτι του γυάλιζε ήδη. Ο εγωισμός του είχε πληγωθεί. Δεν το εκδήλωνε, ήταν όμως αγέλαστος και πιο σοβαροφανής από ποτέ. «Θυμάμαι σαν τώρα, πριν από εκείνο το δεύτερο ματς, όταν κατά την παρουσίαση των πεντάδων μου έσφιξε τόσο δυνατά το χέρι που σχεδόν πόνεσα. Ποτέ δεν είχα δει τον Dream πιο συγκεντρωμένο. Εκείνη τη μέρα ήξερα ότι μόλις θα μου ζητούσε την μπάλα έπρεπε κατευθείαν να του τη δώσω. Βλέπαμε στα μάτια του το κίνητρο, τη φλόγα. Είπαμε όλοι μεταξύ μας ότι “κάποιος θα έχει σοβαρούς μπελάδες”…», έχει δηλώσει ο Μάριο Έλι.
Η ισοπέδωση του MVP
Έως τότε ο κόσμος είχε δει μόνο ένα μέρος των ικανοτήτων του πιο αρτίστα σέντερ που γεννήθηκε ποτέ. Μόνο μία πτυχή του ανεξάντλητου, όπως αποδείχτηκε, ρεπερτορίου του να βάζει την μπάλα στο καλάθι. Η περίφημη κίνηση «Dream Shake», που είχε λανσάρει ο ίδιος, ήταν τελικά πιο… περίπλοκη, «έκρυβε» και παραλλαγές. Η αρμονία, η πλαστικότητα στις κινήσεις, η φινέτσα, το σουτ – αυτό το πρωτοφανές πακέτο σε κορμί 213 εκατοστών – πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Ναι, κάποιος είχε μπλέξει σε μπελάδες…
Ένα μέρος του μύθου του Hakeem the Dream και των δύο σερί πρωταθλημάτων του Χιούστον είναι η ισοπέδωση του MVP της σεζόν στη σειρά των τελικών της δύσης. Βάσει αναλύσεων, οι Σπερς διέθεταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για να σταματήσουν τον Νιγηριανό και να πάρουν το εισιτήριο για τον τελικό. Δίπλα στον ογκόλιθο, στη ρακέτα, Ρόμπινσον είχαν και τον κορυφαίο αμυντικό και ριμπάουντερ του πρωταθλήματος, τον Ντένις Ρόντμαν. Ο Ολάζουον ήταν όμως απλώς από άλλο πλανήτη. «Κατάπιε» αμφότερους σε συσκευασία… ενός.
Σε εκείνο το δεύτερο ματς, ο Χακίμ έβαλε 41 πόντους (και μάζεψε 16 ριμπάουντ) με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. «Ανακάλυψε νέες κινήσεις, δήλωνε συνεπαρμένος ο εκφωνητής των Ρόκετς Μπιλ Γουόρελ, παρομοιάζοντας τον Ρόμπινσον με «έπιπλο bamboo» απέναντί του!
Ο ίδιος ο «ναύαρχος» συνειδητοποίησε και δεν δίστασε – εμμέσως πλην σαφώς – να ομολογήσει ότι στις δηλώσεις του είχε… λησμονήσει να αναφέρει ένα όνομα. «Δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να φανεί… αστείο. Πιστεύω όμως ότι στις περισσότερες φάσεις αμύνθηκα πολύ σωστά απέναντί του. Ο τύπος έπαιξε απλώς τόσο καλά όσο λίγες φορές έχω δει στη ζωή μου».
Στο τέλος του αγώνα ο Χακίμ είχε «λυθεί» και βγαίνοντας αλλαγή, είπε χαριτολογώντας στον Σμιθ που ήταν ήδη στον πάγκο: «Θα πάω στο σπίτι του για να πάρω το τρόπαιο μου», παραδεχόμενος με γέλια στον συμπαίκτη του ότι είχε πειραχτεί απ’ ότι προηγήθηκε.
Το Χιούστον νίκησε με +10 και έκανε το 2-0, παίρνοντας μεγάλο πλεονέκτημα ενόψει των δύο επόμενων, εντός έδρας, αναμετρήσεων. Ωστόσο έχασε και τις δύο μπροστά στο κοινό του. Παρά τους αθροιστικά 63 πόντους του Ολάζουον, το Σαν Αντόνιο ισοφάρισε σε 2-2, κάνοντας μάλιστα περίπατο στο τέταρτο ματς.
Αλλά στα επόμενα δύο, κανείς παίκτης στον κόσμο μετά τα ‘80s, δεν έχει παίξει καλύτερα από τον Χακίμ σε back to back παιχνίδια πλει-οφ. Είτε αν αυτός λέγεται Μάικλ Τζόρνταν, είτε Λεμπρόν Τζέιμς…
Η κορυφαία back to back παράσταση
Στον 5ο τελικό είχε 42 πόντους, 9 ριμπάουντ, 8 ασίστ και 5 τάπες, με 63,3% εντός πεδιάς! Και στον 6ο έπαιξε λίγο… καλύτερα, τελειώνοντας με 39π., 17ριμπ., 3ασ. και 5κοψ. με 64%. Πέραν αυτών, έπαιξε και εξαιρετική άμυνα πάνω στον Ρόμπινσον – ήταν άλλωστε εκπληκτικός παίκτης και στην πίσω πλευρά του παρκέ – ο οποίος είχε αντίστοιχα 22π. και 19π. με μόλις 41%. Τελείωσε τη σειρά με 35,3 πόντους, 12,5 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 4,2 τάπες!
Ποτέ άλλοτε η κυριαρχία ενός σταρ απέναντι στο (υποτιθέμενο) αντίπαλος δέος δεν ήταν τόσο εμφατική σε μια σειρά αγώνων. Λίγο καιρό αργότερα ο Ρόμπινσον αναγκάστηκε να δηλώσει ότι «το πρόβλημα Χακίμ Ολάζουον απλώς δεν λύνεται…», βλέποντας και τον Σακίλ Ο’Νιλ να υποφέρει (αν και πολύ πιο αξιοπρεπής στο head-head) στη σειρά των τελικών του NBA. Οι Ορλάντο Μάτζικ του «Shaq attack» και του Πένι Χάρνταγουεϊ είχαν αποκλείσει στο δρόμο για τους τελικούς το Σικάγο του επανακάμψαντα Τζόρνταν (με 4-2), εκεί όμως οι Ρόκετς του Χακίμ τους «σκούπισαν» με 4-0. Ο Ολάζουον ήταν πρώτος σκόρερ σε όλα τα ματς και τελείωσε τη σειρά με σχεδόν… νορμάλ νούμερα: 32,8π., 11,5ριμπ., 5,5ασ., 2κλ. και 2κοψ.
Εκείνο το… καταραμένο τρίποντο του Στόκτον (ύστερα από σκανδαλώδες κινητό σκριν του Μαλόουν…) απέτρεψε τη μετωπική Χιούστον – Σικάγο το ’96, την αναμέτρηση δηλαδή των μοναδικών ομάδων που πήραν πρωτάθλημα από το 1991 έως το ’98. Απέτρεψε και την «ευθεία» σύγκριση, σε μια σειρά αγώνων, του Τζόρνταν με αυτόν που κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν ό,τι πιο κοντινό του σε αξία μετά την απόσυρση των Λάρι Μπέρντ και Μάτζικ Τζόνσον.
Ο Κένι Σμιθ το έχει θέσει με… ακλόνητα επιχειρήματα. «Αυτό ήταν… Μάικλ Τζόρνταν. Με τον τρόπο που κυριάρχησε ο Μάικλ τα 6 χρόνια των πρωταθλημάτων, κυριάρχησε ο Χακίμ εκείνη τη διετία. Στη σειρά με το Σαν Αντόνιο ειδικά, έδειξε ότι ήταν ο κορυφαίος του πλανήτη και ότι κανείς δεν ήταν καν κοντά του. Κανείς. Ούτε ο Μπάρκλεϊ, ούτε ο Μαλόουν, ούτε ο Ρόμπινσον. Ήθελε ο κόσμος να το δει αυτό. Και το είδε…»