Η εκκίνηση του ντέρμπι της Ευρωλίγκας έβρισκε τις δύο ομάδες με μια απουσία σε θέση που δεν μπορούν να αντέξουν. Ο Ολυμπιακός δε μπορεί να χάνει παίχτη από το 4-5 όπου έχει ποιοτικό έλλειμμα, ο Παναθηναϊκός το ίδιο στα γκαρντ.
Φυσικά το impact του Νέντοβιτς είναι τέτοιο στη φετινή ομάδα που θεωρητικά η απουσία του θα έπρεπε να βραχυκυκλώσει τον Παναθηναϊκό επιθετικά και κατ΄επέκταση να του πάρει ψυχολογία και στην άμυνα.
Έχει συμβεί όμως πολλάκις στο παρελθόν όταν λείπει ο παίχτης-σταρ μιας ομάδας, να χάνεται η στόχευση για τον αντίπαλο. Αν υπήρχε ο Νέντοβιτς η άμυνα του Ολυμπιακού θα τον πίεζε γιατί θα ήξερε ότι θα πάρει πολύ τη μπάλα. Βέβαια, ο Σέρβος είναι τέτοιας κλάσης που θα έβρισκε τον τρόπο.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κάτας είχε την ιδέα να βάλει στο ξεκίνημα τον Παπαπέτρου να ορίσει την πορεία της πράσινης επίθεσης, καθώς είτε κατέβασε αυτός μπάλα είτε ο άσος έφτανε ως το κέντρο και του την έδινε για να αποφασίσει αυτός.
Ταυτόχρονα με αυτό, διέγνωσε το πρόβλημα στο ύψος του αντιπάλου και έβαλε πεντάδα με τον Παπαπέτρου στο 2 και με την ευελιξία των Ουάιτ-Μπέντιλ-Μήτογλου. Αυτό το σχήμα μπορεί να μην πήρε τεράστιο χρόνο στο ματς δεδομένης της αποτελεσματικότητας του πίσω, έδωσε όμως την αναγκαία ώθηση στην ομάδα στο πρώτο δεκάλεπτο ώστε να νιώσει αυτοπεποίθηση.
Το pick ‘n’ roll του Σλούκα δεν έβγαλε ποτέ miss match γιατί ο Παναθηναϊκός δεν είχε θέμα να πάει σε άμυνα με αλλαγές, ιδίως όταν οι 4 από τους 5 παίχτες του μπορούσαν να βάλουν κορμί και χέρια και να ματσάρουν τον Έλις κι αυτό πείραξε αρκετά το μυαλό του ανθρώπου γύρω από τον οποίο έχει χτιστεί ο φετινός Ολυμπιακός.
Ακόμα κι όταν τα πράγματα στην πράσινη περιφέρεια ήταν απελπιστικά με Μακ και Φόστερ να μην προσφέρουν στην ομάδα τους, αλλά να προσφέρουν στον Ολυμπιακό πόντους στον αιφνιδιασμό, η πράσινη λογική είχε μπει σε μια διαδικασία που θα έπρεπε να συμβούν εξωφρενικά πράγματα για να ξεφύγει το ματς από τα χέρια τους.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε τρελό ποσοστό στα τρίποντα που θα μπορούσε να αλλάξει τη ροή, είχε μόνο το παλαβό παιχνίδι του ΜακΚίσικ και ο Παναθηναϊκός καταλάβαινε στην πορεία του ματς ότι αρκούσε να ποντάρει στην υπεροπλία του σε κορμιά για να έχει το ματς κοντά στα χέρια του ως το φινάλε.
Σε όλο αυτό φυσικά πρέπει να προσμετρηθεί η εμφάνιση των Ρος-Μποχωρίδη, οι οποίοι υπερκάλυψαν και με το παραπάνω την απουσία του Νέντοβιτς, με τον Λευτέρη να κάνει για δεύτερο σερί ματς στην Ευρωλίγκα εμφάνιση παίχτη που δεν είναι ένας μέτριος ρολίστας, όπως μπήκε στην εκκίνηση της χρονιάς, αλλά με εμφάνιση παίχτη που μπορεί να σταθεί επάξια σε μια ομάδα Ευρωλίγκας, έστω όχι απαραίτητα ομάδα οχτάδας.
Εννοείται πως η νίκη αυτή δεν λέει κάτι σε επίπεδο διεκδίκησης, πιστοποιεί όμως ότι ο Κάτας δεν είναι εμμονικός, δεν είναι δογματικός και επιλέγει να κοιτάξει αυτούς που έχει κι όχι αυτούς που του λείπουν. Προσαρμόζεται, αναλύει τον αντίπαλο κι ακόμα κι όταν δεν είναι σούπερ στο διάβασμα του ματς στη διάρκεια του, τοποθετεί την ομάδα σε σωστές βάσεις.
Απέναντι σε κορυφαίες ομάδες αυτό δεν θα αρκεί προφανώς, αλλά με τη νίκη στο ΣΕΦ ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι με τον Βόβορα αδίκησε τον εαυτό του σε αρκετές περιπτώσεις.
Υ.Γ. 4 βήματα Ζαν Σαρλ, τεχνική ποινή στον Παναθηναϊκό. Διεκδίκηση ριμπάουντ Μήτογλου-Μάρτιν, σπρώξιμο του δεύτερου στον πρώτο και στη συνέχεια ακούσιο χτύπημα Τζένκινς στον Μήτογλου, κανένα φάουλ, επαναφορά για Ολυμπιακό και δη σε κρίσιμο σημείο του ματς. Συν ένα ανύπαρκτο επιθετικό του Μήτογλου στον Λαρεντζάκη, που δόθηκε… ελαφρά τη καρδία.
Υ.Γ1. Η κατάσταση με τον Μακ είναι πλέον τραγελαφική. Κι αν η ανικανότητα του στην επίθεση στο passing game είναι πια αναμενόμενη, θα ήθελα πολύ να μάθω τι σκεφτόταν στον αιφνιδιασμό του Μάρτιν στο πρώτο δεκάλεπτο που πήγε και του έκανε φάουλ στον αέρα, ενώ δεν υπήρχε περίπτωση να χαθεί το καλάθι για τον Ολυμπιακό. Όπως λέει και μια αμερικανική φράση «450 παιχνίδια στο NBA my ass» και μετά τον Τζόνσον πέρσι, ακόμα μια απόδειξη ότι παιχνίδια τελευταίου ρολίστα στο NBA δε λένε τίποτα για το σοβαρό μπάσκετ που παίζεται στην Ευρώπη, σε αντίθεση με το τσίρκο του NBA.