Το ελληνικό ποδόσφαιρο φημίζεται για την ατμόσφαιρα στα γήπεδά του.
Ειδικά στις χαμηλότερες κατηγορίες διδάσκεται ήθος, άμιλλα και savoir-vivre «της θειάς σου το μπουγαδοκόφινο, ρε εφτά, που ζητάς και πέναλτι, παλιοτενεκέ».
Πέρα από «καυτές» έδρες ωστόσο, υπάρχει και μια… υγρή. Και βρίσκεται στην Καλαμάτα!
Γιατί το «σπίτι» του Ακρίτα Κορώνης στην περιοχή Μεμί δεν γειτνιάζει απλώς με τη θάλασσα (όπως συμβαίνει με αρκετά γηπεδάκια ανά την επικράτεια).
Μοιάζει με γήπεδο… βραχονησίδα!
Είναι τόσο κοντά στο νερό, που προ ετών σε κάποια κακοκαιρία αναβλήθηκε αγώνας της τοπικής ομάδας επειδή είχε μπει μέσα το… πέλαγος!
Θα μπορούσε βέβαια να πει κανείς ότι η φάση έχει τα πλεονεκτήματά της:
Κάνει πιθανότερο το ενδεχόμενο να «πιάσει θάλασσα» την άμυνα του αντιπάλου. Να «κάνει νερά» το κέντρο του.
Και ταυτόχρονα ευνοεί τους γηπεδούχους να επιτίθενται… κατά κύματα και να «πνίγουν» τους φιλοξενούμενους.
Βέβαια τα ball boys θα πρέπει να φοράνε μπρατσάκια γιατί σε διωξίματα-γιούργια από τα στόπερ μπορεί να φτάσουν και… Κρήτη.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ωστόσο το έχει ο βοηθός διαιτητή της συγκεκριμένης πλευράς του γηπέδου.
Διότι, ναι, απαλλάσσεται από τον βραχνά των εξοργισμένων θεατών που συγκεντρώνονται πίσω του σε αντίστοιχη συγκυρία και προτείνουν μια ποικιλία τρόπων για το πώς να χρησιμοποιήσει εναλλακτικά το σημαιάκι του.
Χωρίς οπτική επαφή ωστόσο και αγνοώντας τι… τσουνάμι μπορεί να σκάσει στην πλάτη του, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ξεβραστεί στα πόδια του συναδέλφου στην απέναντι πλευρά!